Ένας άλλος ιός

 

Αρρώστια ξαφνική, θανατηφόρα,

δεκάδες κάθε μέρα οι νεκροί

σε κάποια μακρινή ωραία χώρα,

και φάρμακο δεν έχουν οι γιατροί.

Αόριστες πολλές πληροφορίες,

καινούριος, λένε, είναι ο ιός,

τρυπάνε το μυαλό οι απορίες,

αόρατος ο ύπουλος εχθρός.

Γιατροί και βιολόγοι επιμένουν,

ζητούνε των νεκρών ιστορικό,

υπάρχουνε πολλοί που δεν πεθαίνουν,

ελπίδες να βρεθεί το μυστικό.

Ρητές τού βασιλιά οι οδηγίες,

απ’ όλους πιο πολύ ανησυχεί,

στην έρευνα πολλές οι χορηγίες

συμπέρασμα στα γρήγορα να βγει.

Περίεργες προέκυψαν ενδείξεις,

στα θύματα ευρήματα κοινά,

κοντεύουνε να βρούνε αποδείξεις.

Ενημερώνουν διαρκώς το βασιλιά.

Και να! δυο βιολόγοι καταφέρνουν

να βρούνε το μεγάλο μυστικό,

ανήσυχοι, για το παλάτι τρέχουν.

Και τώρα ο βασιλιάς σε πανικό.

Ρητές και πάλι δίνει οδηγίες

το φάρμακο αμέσως να βρεθεί,

αυξάνει τις γενναίες χορηγίες,

ο κόσμος, λέει, πρέπει να σωθεί.

Τι νά ’χουνε οι δυο ανακαλύψει

και τόσο ο βασιλιάς ανησυχεί;

Τι κίνδυνος στο μέλλον θα προκύψει,

αν κι άλλο ο ιός εξαπλωθεί;

Κατάλαβε το τι μπορεί να γίνει·

μεγάλη απειλή για βασιλείς,

αφού ο άθλιος ιός μολύνει 

μονάχα υπηκόους αφελείς!

Ίσως στο συμβατικό

 

Ελπιδοφόρα  η πρώτη του σχέση, 

η τρυφερότητα, η ομορφιά.

Όμως τα λόγια της μείναν στη μέση·

άκομψα έφυγε κάποια βραδιά.

Δεύτερη σχέση, τα λόγια ακμαία

σίγουρα φάνηκαν, όλα καλά,

μέρες και νύχτες τα πάντα ωραία,

ήταν ολόθερμη η αγκαλιά.

Μες στην αγάπη και μέσα στο κάλλος

ίσια πορεία, γλυκιά η ζωή.

Όμως στο διάβα της βρέθηκε άλλος

κι είπε πως θέλει μιαν άλλη αρχή!

Τρίτη προσπάθεια, τρίτη ελπίδα,

όλα ευφρόσυνα όπως και πριν.

Όμως η Τύχη του σάπια σανίδα,

κι έπεσε πάλι στο άθλιο πλην.

Δεν ξαναπίστεψε σ’ άλλη αγάπη,

όλες τις έβλεπε απατηλές,

έριξε πια την ψυχή του σε νάρκη,

μόνο το σώμα σε σχέσεις φτηνές.

Κι όπως κυλάει ο χρόνος και φεύγει,

η μοναξιά του κενό πληκτικό.

Μα ο παππούς απ’ το ράφι ορμηνεύει

για συνοικέσιο συμβατικό.

Διέξοδος στη ρωμαϊκή πολιτεία

 

Τον έβλεπαν τον καίσαρα που ήταν θλιβερός,

και όμως συνεχίζανε και τον χειροκροτούσαν,

χωρίς να λογαριάζουνε τι λέει ο λαός.

Χρυσούς μισθούς εισέπρατταν, ωραία τα περνούσαν.

Μα νιώσανε πως άρχισε ν’ αλλάζει ο καιρός,

οι έξυπνοι συγκλητικοί μελέτησαν τα νέα·

στις πόλεις και στην ύπαιθρο βουβός αναβρασμός,

και οι συνθήκες ώριμες για μι’ αλλαγή γενναία.

Με γρήγορες ενέργειες, σωστό συντονισμό

αλλάξανε τον καίσαρα. Μιλήσανε για λάθη.

Ελπίδες νέες μοίρασαν στον άμοιρο λαό

που κάποιο φως περίμενε με τόσα που ’χε πάθει.

Υπεύθυνοι ερευνητές καθήκον έχουν τώρα

να βρουν το παρασκήνιο σ’ αυτό το χρονικό·

στην αλλαγή προχώρησαν για να σωθεί η χώρα

ή μόνο των συγκλητικών συμφέρον μυστικό;

Του όχλου

 

Ήταν γνωστός και ευπρεπής,  

πετυχημένος, συμπαθής.

Και κάποιος τού απέδωσε βαριά κατηγορία·

πως έκλεψε πολλά λεφτά από την πολιτεία.

Σαν θυμωμένος χείμαρρος

τα λόγια ξεχειλίσανε,

πληθώρα οι αυτόκλητοι

δημιο-δικαστές.

Αρχίσανε τα σταύρωσον

με ύβρεις και αρές.

Στη δίκη αποδείχτηκε πως ήταν ένα ψέμα,

ελεεινή κατασκευή αισχρών συκοφαντών.

Και συνεργοί τους οι εσμοί δημιο-δικαστών.

Πετυχημένος, ευπρεπής.

Τώρα σε λίγους συμπαθής.

 

Αυτοί οι λίγοι πια τολμούν

λόγο καλό να πούνε.

Τα πλήθη που τον σταύρωσαν,

από την πρώτη γνώμη τους

δε θέλουνε να βγούνε…

……….             ……….             ……….            

(Η συκοφαντία μοιάζει με τη φλόγα 

που δε μπορεί να κάψει το χρυσάφι, 

μπορεί όμως να το μαυρίσει)

Αντιφασιστική ετοιμότητα

 

Ήταν μεγάλος ο αγώνας

ο φασισμός να νικηθεί,

χαθήκανε πολλοί γενναίοι

το τέρας να καθηλωθεί.

Και τώρα πια δικαιωμένοι

ελπιδοφόροι νικητές,

για την καινούρια τους πορεία

ευοίωνες προοπτικές.

Λίγοι ανήσυχοι φωνάζουν:

Να είστε πάντα ελεγκτές·

στην εξουσία φωλιασμένες

του φασισμού οι εκδοχές.

Των επισυνδέσεων

 

Εσείς που διαμαρτύρεστε για τις επισυνδέσεις

και κάνετε αυθαίρετες ακραίες υποθέσεις,

σκεφθείτε λογικότερα να δείτε την αλήθεια

και μην ακούτε τους κακούς που λένε παραμύθια.

Οι άρχοντές μας μεριμνούν για μας και τα παιδιά μας,

νυχθημερόν αγωνιούν για την ασφάλειά μας,

ακούνε στα τηλέφωνα με ποιους συνομιλούμε,

τι λέμε και τι θέλουμε και ποιους κατηγορούμε.

Μαθαίνουν τις ανάγκες μας και τα προβλήματά μας,

τους φόβους, τις ιδέες μας, τα φιλοσοφικά μας.

Εντατικά τα μελετούν σε όλες τις διαστάσεις,

με σύνεση συσκέπτονται και παίρνουν αποφάσεις:

Μοιράζουν επιδόματα στους έντρομους πολίτες,

ν’ αντέξουν την ανέχεια, μη γίνουν τρωγλοδύτες.

Το χρήμα ρέει άφθονο μ’ ευρύτατο το πνεύμα

για το καλάθι του σπιτιού, για καύσιμα, για ρεύμα

Εσείς που διαμαρτύρεστε και δυσανασχετείτε,

των στοργικών αρχόντων μας τους κόπους σεβαστείτε.

Δε θέλουνε ν’ αγχώνεστε με τις κακές μας λέξεις,

καινούριο δίνουν νόημα με τακτικές διαλέξεις:

Τις σκοτεινές υποκλοπές τις λεν επισυνδέσεις,

τις κριτικές που δέχονται τις λένε επιθέσεις,

κατάργησαν το φίμωτρο, το λένε τώρα μάσκα,

τις σιδεριές στα όρη μας τις ονομάζουν πάρκα.

Γι’ αυτούς που δε συντάσσονται με τους πειθαρχημένους,

μια νέα λέξη βρήκανε, τους λένε ψεκασμένους,

του πρόστιμου την απειλή αλλιώς την ονομάζουν,

τη λένε τώρα κίνητρο για όσους δεν τρομάζουν.

Η ρήτρα αναπροσαρμογής καινούρια ορολογία,

και αποφεύγουν να μιλούν για την κερδοσκοπία.

Ποικίλα ξεπουλήματα τα λένε επενδύσεις,

στα Μέσα πλήθος παροχές καλούνται ενισχύσεις.

Λεξούλες ολοκαίνουριες συχνά-πυκνά μάς φέρνουν,

με πρότζεκτ, βούτσερ και με πας τα λεξικά μας σπέρνουν.

Επισυνδέσεις το λοιπόν, και λέξεις κι άλλες λέξεις.

Και πράσινες πομφόλυγες· τροφή στεγνή για σκέψεις.

Λεξομπολιάσματα βροχηδόν

 

Πολύ μιλούν στα τσάνελ

σε δεδομένα πάνελ.

Κουβέντες για λονγκ κόβιντ,

προτζεκτ και φριντομ-πάς,

άλλος για τρεντ και ίβεντ,

άλλος για φουελπάς.

Σε κάποιο κεπ μού είπαν

να μπω στο γκοβ τζι αρ,

αλλιώς, να ξαναπάω

με νέο πισιαρ.

Και πού να βρω τις λέξεις·

παλιά τα λεξικά,

μου γράφουν το παρκάρω,

μα όχι το γκουγκλάρω.

Θα ψάξω κάποιο νέο,

να βρω και το γκουρμέ,

το σέλφι και το βούτσερ,

το πας, το τουρνικέ.

Πριν αρκετά χρονάκια

στον χρηματοαέρα

μου ρίξαν λιμιτντάουν,

και τώρα με φοβέρα

μου βάλανε λοκντάουν.

Με τούτα και μ’ εκείνα

μπολιάζουν και τη γλώσσα,

μπροστάρηδες τα τσάνελ

με τα σοφά τους πάνελ.

Μπουκάρει κι ο χειμώνας

κι αλλάζει ο κανόνας·

ξανά με τη φουφού

κι εκείνοι ζεμανφού.

Ωραία όμως λόγια

ακούγονται στ’ ανώγια:

δεν πρέπει να φοβάσαι,

να κάνεις πως κοιμάσαι,

και άμα πια στο σπίτι

καλοριφέρ δεν καίει,

σιγουρεμένος είσαι

με το εμαρενέι!

Αυλικός σε δίλημμα

 

Ανίκανος ο βασιλιάς,

το έχει πλέον αποδείξει,

κι η βασιλεία του αυτή

μπορεί ανώμαλα να λήξει.

Το σκέφτεται ο αυλικός·

να είναι η συνείδησή του;

Ελεεινός ο βασιλιάς

και οι παρακοιμώμενοί του.

Αχρείος κηφηνοεσμός.

Πρέπει ν’ αφήσει το παλάτι,

να φύγει αξιοπρεπώς,

μη και μπλεχτεί μες στην απάτη.

Η εκφωνήτρια

 Η νέα εκφωνήτρια αποδεκτή,

τα προτερήματά της δεδομένα,

προσεκτική των στελεχών επιλογή,

τα πρώτα δείγματα πετυχημένα.

Δυο μήνες πλέον ποσοστά ανοδικά,

ευτυχισμένοι στο κανάλι,

την εκφωνήτρια τιμούν τ’ αφεντικά,

κι η αμοιβή της πιο μεγάλη.

Μα κάποια μέρα τηλεφώνημα πικρό·

φωνή τής μάνας, ταραγμένη:

«Κακό επάγγελμα, κορίτσι μου μικρό,

κι ας σ’ έχουν καλοπληρωμένη».

Ξαφνιάστηκε η κόρη με τα λόγια αυτά,

ενώ χαιρόταν την επιτυχία,

αλλιώς τα ζύγισε η μάνα τα λεφτά

και της ψαλίδισε την ευτυχία.

Με τα βιβλία της η κόρη από μικρή,

στο διάβασμά της αφοσιωμένη,

και στο πανεπιστήμιο μελετηρή,

πτυχίο άριστα· δικαιωμένη.

Αμέτοχη στου κόσμου το ρυθμό,

με παρωπίδες στων σπουδών τα έτη,

ευθύγραμμη πορεία στο σκοπό,

μελέτη μοναχά για τη μελέτη.

Ασπούδαχτη η μάνα στο χωριό,

στου κόσμου το ρυθμό εκπαιδευμένη,

συμπαραστάτης στο κορίτσι το μικρό,

να είναι η ζωή της τιμημένη.

«Σε βάζουν, κόρη μου, και ψέματα να λες,

για κράχτη έχουνε την ομορφιά σου,

μα πάνω απ’ τις μεγάλες αμοιβές

υπάρχει η αξιοπρέπειά σου».

Λατρεία και ευθύνη

 

Ήρθε κι απόψε το σούρουπο ήρεμο

κι οι πινελιές στα βουνά αργοσβήνουν,

σπρώχνει τις μέρες φθινόπωρο ήμερο,

τα φυλλοβόλα αρχίζουν να φθίνουν.

Κι ο συγγραφέας στην ήσυχη άκρη του,

στη θαλπωρή τού λυκόφωτος μένει,

κάποτε πέφτει στην πένα το δάκρυ του·

μια ηρωίδα στο νου γυροφέρνει.

Εξηνταπέντε βαραίνουν την πλάτη του,

άραγε πόσο νομίζεται νέος;

Στήνει καινούριες πλοκές μες στα δάση του,

ίδιο το πνεύμα του, μένει ακμαίος.

Μέσα στην άψη σε καίριο ζήτημα,

χτύπος στην πόρτα του τον συνεφέρνει.

Όπως ανοίγει, αιφνίδιο σκίρτημα·

βλέπει μια κόρη και άναυδος μένει.

Πλάσμα υπέροχο της ιστορίας του

στο πονεμένο διήγημά του,

το δημιούργημα της φαντασίας του,

ίδια, πανέμορφη στέκει μπροστά του.

Μοιάζει με όνειρο. Σαν μια παραίσθηση

η ηρωίδα του φανερωμένη,

χέρια λεπτά απλωμένα σαν δέηση,

κάτι να πει προσπαθεί, ταραγμένη:

– Μήνες πασχίζω γι’ αυτήν τη συνάντηση·

πρέπει - δεν πρέπει και πώς να μιλήσω,

μέσα μου πάλη, η μάχη μου άνιση

κάτι παράταιρο να σου ζητήσω.

Την ηρωίδα σου όπως την έπλασες,

νόμισα διάβαζα τον εαυτό μου,

μπήκες στο είναι μου και το διαπέρασες,

λες κι ήσουν κάποτε ο άνθρωπός μου.

Οι γνωριμίες μου χρόνια ανέραστα,

η μοναξιά απομένει δική μου.

Τριανταένα τα χρόνια που πέρασα,

τώρα θωρώ τι δονεί την ψυχή μου.

                    -------------

Κοντανασαίνει η κόρη και στέκεται

και την καρδιά της τη νιώθει κομμάτια,

ψάχνει τις λέξεις, η γλώσσα αντιστέκεται,    

πλημμυρισμένες οι βρύσες στα μάτια.    

– Δέξου με πλάι σου, να ’μαι ο ίσκιος σου,

όλο το είναι μου να ’χω για σένα,

στη μοναξιά σου ο σίγουρος φίλος σου,

μάτια δε θά ’χω για άλλον κανένα.

                      -------------

Μία πανίσχυρη άγνωρη δόνηση 

ταρακουνάει το συγγραφέα,

έχει μπροστά του θαυμάσια πρόκληση,

πώς ν’ απαντήσει στην όμορφη νέα;    

– Ήρθες μπροστά μου γυναίκα εξαίσια

σαν Ορειάδα γραμμένη στα έπη,

μια παρουσία για μένα θεσπέσια,

ήδιστη πρόσκληση! Όμως δεν πρέπει!

Φέγγει αγνή η αλήθεια τής σκέψης σου,

αμφιβολία καμιά δε μου μένει,

απ’ την ψυχή αναβλύζουν οι λέξεις σου

σαν και το δάκρυ σου· γνήσιο βγαίνει.

Διάπλατοι δρόμοι μπροστά σου ανοίγονται,

έχεις τη νιότη σου και τον παλμό σου,

όμως για μένα οι δρόμοι μου κλείνονται,

θά ’μαι εμπόδιο στο ριζικό σου.

Πόσο το μέλλον μου; τά ’χω τα χρόνια μου,

ό,τι ’ναι τώρα λαμπρό, θα ζαρώσει,

βλέπεις που έχουν αρχίσει τα χιόνια μου.

Κρίμα η νιότη σου να μαραζώσει.

– Δε λογαριάζω τι είναι η νιότη μου,

βλέπω το μέλλον μου μες στη θωριά σου,

είναι πυξίδα για μένα οι πόθοι μου,

με οδηγούνε να ζήσω κοντά σου.

– Μοιάζεις λουλούδι με σπάνιο άρωμα,

μέσα στο σπίτι μου άνοιξη φέρνει,

σήμερα ζω το γλυκύτερο αντάμωμα,

η παρουσία σου με συνεπαίρνει.

Μέγιστο δώρο να γίνεις το ταίρι μου,

φλόγα θεόρατη τώρα με καίει,

λες κι ανασταίνεται το καλοκαίρι μου.

Μα η ευθύνη μου άλλα μού λέει.

– Ξέρω τα χρόνια μου, δίνω το λόγο μου,

θέλω να ζήσω για πάντα κοντά σου,

δίπλα σου εγώ θα μακρύνω το δρόμο σου,

θα ομορφύνουνε τα όνειρά σου.

– Πόθοι ανίκητοι, ω! συ νεότητα,

πόσα το πάθος μπορεί κι επιτρέπει;

Πώς η ευθύνη μπροστά στην αγνότητα;

Πώς και το δίλημμα πρέπει - δεν πρέπει;

Ποτάμι και Λεύκα

 

–Χρυσοντυμένη Λεύκα μου, σε χαίρομαι κοντά μου,

  που στέκεις μεγαλόπρεπη, θωρείς τον ουρανό!

  Εγώ στενό κατήφορο, να τρέχω τα νερά μου

  ανάμεσα σε λαγκαδιές χωρίς σταματημό.

–Ποτάμι μου πολύστροφο στον ήλιο λαμπυρίζεις,

  κινάς από νεροσυρμές και δροσερές πηγές,

  στο διάβα σου το τι και τι, εσύ, δεν αντικρίζεις!

  Εγώ εδώ ακίνητη στις ίδιες λαγκαδιές.

–Συντρόφισσα πανέμορφη, κιτρινοστολισμένη,

  και όταν καταπράσινη, και πάλι θαυμαστή,

  τραβάς πολλών τα βλέμματα εκεί ψηλά στημένη.

  Εγώ εδώ στα χαμηλά, στην ίδια διαδρομή.

–Ποτάμι μου τα χρώματα και σένα σε στολίζουν,

  το φως μαζί σου χαίρεται τις ώρες που περνούν,

  πότε γαλάζια τα νερά και πότε πρασινίζουν

  κι άλλοτε πάλι διάφανα καθώς αργοκυλούν.

  Μα τα δικά μου κίτρινα για λίγο θα θροΐζουν,

  οι κρύες μέρες φτάσανε, σκληρά με απειλούν.

–Συντρόφισσα, μη θλίβεσαι και μη κακοκαρδίζεις,

  στα κρύα, πάλι όμορφη με τ’ ανοιχτό σου γκρι,

  θα στέκεσαι αγέρωχη, τα ύψη θ’ ατενίζεις,

  σαν χέρια τα κλωνάρια σου θα λένε προσευχή.

  Θα ρθεί ξανά η Άνοιξη, με χάρη θα θροΐζεις,

  μαζί κι εγώ θα τραγουδώ σαν δεύτερη φωνή!

Μπορούμε

 

– Να ρίξουμε τα φράγματα παλιών προκαταλήψεων,

ν’ ακμάσουν τα ιδανικά γενναίων αντιλήψεων.

– Ν’ αφήσουμε στην άκρη της την άχαρη πεζότητα,

να υπερβούμε τα μικρά και κάθε ματαιότητα.

– Ταξίδια μακρινά τού νου με πάθος να σχεδιάσουμε,

για καθαρούς ορίζοντες πορεία να τοιμάσουμε.

– Τους φόβους να πατήσουμε, τη σκέψη να σηκώσουμε,

τους εκλεκτούς μας λογισμούς να τους ελευθερώσουμε.

Με υψηλό το φρόνημα μαζί θα προχωρήσουμε,

αυτήν την αναγέννηση εμείς θα την ορίσουμε.

Εξουσιαστική εκδίκηση

 

Η μία άποψη προβεβλημένη

και φανερά στα Μέσα πληρωμένη.

Η άλλη άποψη πνιγμένη.

Αυτοί που την ασπάστηκαν

στην εξουσία εκτεθειμένοι.

Χωρίς αιδώ η εξουσία,

μ’ εμπάθεια πρωτοφανή,

τους απαγόρευσε την εργασία!

Τετιμημένος

 

Άμα στο Σύστημα κατάλληλα χωθείς

και μ’ έναν – όποιον – τίτλο από Εσπερία,

με άλλους όμοιους σου καλά θα στοιχηθείς,

θα σου ανοίξουνε συμφέρουσα πορεία.

Όταν θα έρθει συγκυρία βολική,

σε βάθρο θα βρεθείς προβεβλημένος,

μπορεί σε κάποια θέση κυβερνητική,

μπορεί και με παράσημο τετιμημένος.

Από την ξενοκρατία στην σκοταδοκρατία 1979

 

Διεφθαρμένο καθεστώς

ξενοκρατούμενο,

και ένα πλήθος σιωπηλό

θεοκρατούμενο.

Σιγόκαιγε στη χόβολη

κρυμμένη αγανάκτηση,

ιερωμένοι αυστηροί

υπόσχονταν ανάκτηση.

Υπόγεια κηρύγματα,

οι σπίθες μες στις γειτονιές.

Και ξάφνου η εξέγερση,

διαλυτικές οι ιαχές.

Την είπαν επανάσταση

αντι-ιμπεριαλιστών,

κι ας ήταν φανεροί σκοποί

φανατικών σκοταδιστών.

Σε πανικό το καθεστώς,

καινούριοι πλέον οι φρουροί,

οι δημοκράτες σε διωγμό,

το πάνω χέρι οι σκληροί.

Το θύμα το αιώνιο,

άφωνο μέσα στο τσαντόρ,

σε ήθη θεοκρατικά

στο σκότος εξουσιαστών·

έρμαιο σκεύος ηδονής

και σκέτη μηχανή παιδιών.

Και τώρα άλλη μια γενιά

με θάρρος νέο προσπαθεί,

από τα βάρβαρα δεσμά

ζητά να ελευθερωθεί,                         

για τη θυσία τής Μαχσά

το δίκαιο ν’ αποδοθεί.

.         .         .         .         .         .         .         .         .         .

1979  εξέγερση εναντίον τού Σάχη, επικράτηση θεοκρατικού καθεστώτος.

2022  η  εικοσιδιάχρονη Μαχσά Αμινί συλλαμβάνεται λόγω 

«ανάρμοστης» ενδυμασίας. Τρεις μέρες μετά είναι νεκρή.

Λύπη και ενοχή

 

Παράξενα βαρύς ο φίλος και οι κουβέντες λιγοστές,

το βλέμμα του παραλλαγμένο, οι απαντήσεις νευρικές,

υπαινιγμοί χωρίς ουσία, τα λόγια του σιβυλλικά,

και δίχως άλλες εξηγήσεις έφυγε κάπως βιαστικά.

Δυο μέρες άφαντος ο φίλος και το τηλέφωνο κλειστό,

μια ενοχή με πιλατεύει, μήπως σε κάτι φταίω εγώ.

Κι εκεί στην άκρη τού μυαλού μου μια δυσαρέσκεια μικρή,

αφού η σχέση μας για χρόνια ειλικρινής και καθαρή.

Ξημέρωσε η τρίτη μέρα και το τηλέφωνο χτυπά,

του φίλου η μοναχοκόρη να τρέξω σπίτι μού ζητά,

ο φίλος λέει άλλ’ αντ’ άλλων, την κόρη λέει αδερφή

πότε θυμάται τ’ όνομά της, πότε ρωτά ποια είναι αυτή.

Τρέξιμο, φόβος, αγωνία, οι εξετάσεις πολλαπλές,

οι δυο γιατροί σκοτεινιασμένοι, οι γνωματεύσεις θλιβερές.

 

Ο φίλος μου δεν έχει μέλλον, φυραίνει πλέον το μυαλό,

σπανίως με αναγνωρίζει, τα λόγια του χωρίς ειρμό.

Αβάσταχτη, βαριά η λύπη, απρόσμενη η συμφορά,

από τη μια στιγμή στην άλλη στης Τύχης την  καταφορά.

Κοντά στη λύπη κι ένα αγκάθι για τη μικρή μου ενοχή·

τη δυσαρέσκεια εκείνη που είχα νιώσει στην αρχή!

Φίλτατος

 

Βαριέται τα ποιήματα ο φίλος,

φιλοσοφίες, αναλύσεις, εκδοχές.

Απλά τα ενδιαφέροντά του

για μέριμνες κοινές βιοτικές.

Και είναι φίλος φίλτατος,

φιλότιμος, ειλικρινής,

διακριτικός και προσηνής,

Ποιήματα, φιλοσοφίες

και περισσή λογιοσύνη,

μπορεί σπουδαία και καλά.

Μα πάνω απ’ όλα η καλοσύνη!

Σ’ ένα αύριο

 

Κάπου είναι φυλαγμένο σ’ ένα αύριο

κείνο που ποθώ ακόμα και το καρτερώ.

Μου το σβήνει μες στην τύρβη το ωράριο,

όμως, σαν τελειώνει η μέρα, λέω θα το βρω.

Όσο κι αν το πολεμάει η σκληρή δουλειά

και οι μέριμνες δεμένο με κρατούνε όμηρο,

έχω το μυαλό καθάριο, λύνω τη θηλιά.

Πού θα πάει, θα προβάλει το δικό μου όνειρο.

Ο κυνισμός γηραιού «συμμάχου» μας

Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους,

δεν έχουμε αιώνιους εχθρούς,

μονάχα τα συμφέροντά μας

ανήκουν στους αιώνιους σκοπούς.

Ανθρωπισμοί κι ευαισθησίες

να μένουν στα γραπτά των ποιητών,

πολιτική μας το συμφέρον,

δεν ψάχνουμε τα δίκαια λαών.

«Διαίρει και βασίλευε» το δόγμα

με απαρέγκλιτη εφαρμογή,

και βρίσκουμε τους πρόθυμους στις χώρες

να γίνονται δικοί μας ουραγοί.

.   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .

«Δεν έχουμε μόνιμους συμμάχους ούτε και διαρκείς

εχθρούς. Μόνιμα είναι τα συμφέροντά μας».

Πάλμερστον, Άγγλος πολιτικός1784-1865

Εξαγορά

 

Έρωτας όμορφος τετραετής,

τώρα κι οι δυο με πτυχίο στο χέρι, 

μπρος τους ο δρόμος μιας νέας ζωής

και στις καρδιές τους γλυκό καλοκαίρι.

Βρέθηκαν εύκολα θέσεις καλές,

διάθεση άριστη για εργασία,

και για το μέλλον τους ευνοϊκές

προοπτικές για ευημερία.

Όλα τραβούσανε αρμονικά,

όμως εκείνος σκεφτότανε κι άλλα,

απωθημένα παλιά παιδικά,

από τη μάνα του σχέδια μεγάλα.

Ήταν φιλόδοξος ο νεαρός,

ονειρευότανε την Εσπερία,

πάνω απ’ όλα να γίνει γνωστός,

έψαχνε πώς να βρεθεί ευκαιρία.

Κάποτε μία κυρία γνωστή

με αξιόλογη περιουσία,

σε κάποια σύναξη συγγενική

είδε την έντονη φιλοδοξία.

Και απευθύνθηκε στον νεαρό,

τού ’πε για κάποιες δικές της αξίες,

χρήματα δίνει για έναν σκοπό,

χαίρεται όμορφες φιλοδοξίες.

Η ευκαιρία του μοναδική,

ήταν αυτό που με πάθος ποθούσε,

πλώρη στα γρήγορα γι’ Αμερική,

νέες σπουδές, μοναχός, ξεκινούσε.

Για την καλή του βαρύς ο καημός,

όμως τον έβλεπε με καλοσύνη,

τρία χρονάκια τους ο χωρισμός,

κι είχε απέραντη εμπιστοσύνη.

Είπε πως θά ’ρχεται πέντε φορές

μέσα στο χρόνο γι’ αυτήν π’ αγαπούσε,

θά ’βρισκε τρόπο, παρά τις σπουδές,

τον ισχυρό τους δεσμό θα τιμούσε.

Τρεις πρώτοι μήνες περάσαν αργά,

ήρθε με θέρμη εκείνος κοντά της,

έρωτας σίγουρος, όλα καλά,

ένα τριήμερο στην αγκαλιά της.

Βγήκαν πολλές και βαριές οι σπουδές,

δύσκολο νά ’ρχεται πάλι και πάλι.

Δώδεκα μήνες χωρίς διακοπές,

δεν θα ερχόταν· ανάγκη μεγάλη.

Για την κοπέλα βαρύς ο καημός

που ο καλός της να ρθεί δεν μπορούσε,

ήταν δυσβάστακτος ο χωρισμός,

μόνη της μέρες και νύχτες μετρούσε.

Σ’ ένα τηλέφωνο νυχτερινό,

λόγια για νέα του σταδιοδρομία,

υπονοούμενο σιβυλλικό.

Πρώτη φορά η βαριά υποψία.

Τρία μηνύματα διαδοχικά,

για να της πει τη μοιραία στροφή του,

ομολογία ψυχρή τελικά:

Πάνω απ’ όλα τους η Αμερική του!

Βρήκε αλλού μια καινούρια φωλιά,

κάηκαν όλα σε μια ευκαιρία.

Για το συμφέρον σε κρύα αγκαλιά·

εξαγοράστηκε απ’ την κυρία!

Στα ίδια

 

Ομνύουν οι γνωστοί στη νομιμότητα

και στων προθέσεων την καθαρότητα.

Επιζητούνε, λένε, σταθερότητα,

για δίκαιο μιλούν και για ενότητα.

Ανυποψίαστη η αγαθότητα

και αδιόρθωτη η ελαφρότητα

τυφλές ξανά μπροστά στη σκοπιμότητα. 

Φεύγε

 

Άμα σε δουν με τη γίδα στην πλάτη

και ολοφάνερη πια η απάτη,

άσε τη γίδα και βρες μονοπάτι.

Μέσα στη νύχτα ξεκίνα να φύγεις

και τα χειρότερα να τ’ αποφύγεις:

Μες στο χωριό σου θα λένε ο κλέφτης,

ο  …εντιμότατος, ο θεομπαίχτης.

Θα σε προγκίζουνε ως κι οι αλήτες,

θα κοροϊδεύουνε κι οι λωποδύτες.

Μόνη διέξοδος η εξορία,

θά ’ναι η πιο ελαφριά τιμωρία.

Μπόρα

Έρχεσαι μπόρα ξαφνική

στης σκονισμένης άπνοιας το τέλμα,

βαριές σταγόνες στον αέρα,

ο φόβος στη ραγδαία σου οργή.

Με βία οι βροντές σου και οι λάμψεις,

ατίθασο θηρίο το νερό,

σαρωτική στο πέρασμά σου,

κρίσιμο κάθε σου λεπτό.

Σαν έρθει η καινούρια νηνεμία

κι εμφανιστούνε οι απρόσμενες φθορές,

του χτες αναβολές και ραθυμίες

σηκώνουν σκεπασμένες ενοχές.

Μια ταραχή η κάθε μπόρα,

η απειλή της ρημαδιό,

ό,τι σαθρό το ξεσκεπάζει,

ταρακουνάει το παλιό.

Μα το βαθύρριζο αντέχει,

δεν τον φοβάται τον καιρό.

Εγώ, ο σωστός ηγήτωρ

 

Εγώ κατέχω την αλήθεια,

μ’ αυτοί ακούν δημαγωγούς,

τους λεν πως λέω παραμύθια,

ενώ σκοπούς έχω αγνούς.

Θα είναι μάλλον ψεκασμένοι,

μπορεί και αντιδραστικοί,

ανόητοι ή πειραγμένοι,

φευγάτοι ή φανατικοί.   

Δε θέλουνε ν’ αποδεχτούνε

τις θέσεις μου τις ηθικές,

αρέσκονται να θορυβούνε,

ανεύθυνοι ατομιστές.

Αγωνιώ για το καλό τους,

μ’ αυτοί το σκέφτονται αλλιώς,

εμμένουν στον εγωισμό τους,

κι ας τούς μιλάει ένας σοφός!

Νομίμως

 

Των γκόλντεν-μπόις οι μισθοί

καταφανώς προκλητικοί

αλλά νομίμως.

Σε πρόθυμους εκφωνητές

της μιας αλήθειας κομιστές

οι πληρωμές νομίμως.

Ειδήμονες πανδημικοί

ακόμα και οι βλαπτικοί

ακαταδίωκτοι νομίμως.

Ενέσεις αναγκαστικά

και πρόστιμα φασιστικά,

χωρίς αιδώ, νομίμως.

Επενδυτές τής συμφοράς

χαρατσορήτρες πονηριάς,

χαριστικά, νομίμως.

Αόρατοι ωτακουστές

επισυνδέσεις τακτικές,

μα πάντοτε νομίμως.

Και άλλα διάφορα πολλά

για υποτακτικά μυαλά.

Μονίμως!

Μιθριδάτες

 

Η πρώτη προσβολή μικρή και την αντιπαρήλθαν,

βαρύτερη η δεύτερη, την άφησαν κι αυτήν.

Στην τρίτη και στην τέταρτη δε μίλησαν και πάλι.

Στην πέμπτη ένας σιωπηλός σήκωσε το κεφάλι,

τα μάζεψε στα γρήγορα.

Παρέμειναν οι άλλοι.

Συνδυασμοί

 

Πανευτυχής ο Θανασός

με την ωραία μερσεντές του,

μες στο χωριό καμαρωτός,

νιώθει ψηλά τις μετοχές του.

Τριάντα χρόνια ο Θανασός

στο Βέλγιο ξενιτεμένος,

εδώ φτωχός γιδοβοσκός,

με χρήμα τώρα βολεμένος.

Με το κουστούμι του κομψός,

χαμόγελα υπεροψίας,

σε κάποιους στέκει μακρινός

με ύφος ακαταδεξίας.

Ήταν σκληρός ο Θανασός,

τραχιά η συμπεριφορά του,

σε όλο το χωριό γνωστός,

γίδια κουτσά απ’ την κλωτσιά του.

Είχαν χαρεί οι χωριανοί

με το απρόσμενο φευγιό του,

μα και τα γίδια ευτυχή·

γλιτώσανε το φασισμό του!

.   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .

Δύο παροιμίες:

«Αρχοντοφέρνει και γυφτοκρατάει»

«Καζάντισε και δε μιλιέται»

Το ριζικό τους

 

–Συμφώνησαν το προξενιό 

σε χώρα μακρυσμένη,

κι ενώ με βλέπουνε κλαμένη,

με σπρώχνουνε με το στανιό.

Δε με αφήνουνε να βγω,

οι μέρες τελειώνουν,

οι φόβοι τώρα με σκοτώνουν.

Το μήνυμά σου καρτερώ.

–Στις τέσσερις πρωί να βγεις

απ’ το κρυφό πορτάκι,

εγώ στημένος στο σοκάκι,

θα φτάσω παρευθύς.

Στη μυστική μας ρεματιά

μαζί θα κατεβούμε,

τη Ρούσα μου εκεί θα βρούμε,

δεμένη στην ιτιά.

.    .    .    .    .    .    .    .    .    . 

Από τη σκιερή πλαγιά

στη Ρούσα του καβάλα

βγήκανε πάνω απ’ τη διχάλα

που βλέπει το νοτιά.

Αργά μετά το δειλινό

με τον Αποσπερίτη,

σ’ ένα μικρό ωραίο σπίτι,

στο μακρινό χωριό.

Μελετημένα από καιρό·

πανάξιος ο νέος,

εργατικός και θαρραλέος,

με σχέδιο τολμηρό.

Εκεί κινήσανε μαζί,

δουλεύοντας οι δυο τους

ορίσανε το ριζικό τους.

Δική τους η ζωή!