Ας

Κι αν συμπεράσματα βγάλουν αλλιώτικα

κι αμφισβητήσουν αγνές σου προθέσεις

και ορθωθεί η κατωτερότητα

και δείξουν άλλες για σένα διαθέσεις.

Κι αν σου φερθούν σαν τυφλοί ή βαρήκοοι, 

όποια απάντηση κι αν θα τους δώσεις,

κι άμα θελήσουν αλλιώς να νομίσουνε

και αγνοήσουνε τις βεβαιώσεις.

Μη ξεκινήσεις καινούρια προσπάθεια,

καραδοκεί η οργή να σ’ αδράξει,

πες ένα «ας» στα ανόητα κι άθλια.

Τράβα στο δρόμο που έχεις χαράξει.

Φτάνει η μόρφωση;

Ήξερε ιάμβους και τροχαίους κι αναπαίστους,

όλα τα ποιητικά

και Σεφέρη και Ελύτη και πολλούς αρχαίους,

πλείστα φιλοσοφικά.

Άριστοι οι διάλογοί μας, οι αναζητήσεις,

τόσοι προβληματισμοί

για τα πάθη των ανθρώπων, και για τις ειδήσεις

έξοχοι σχολιασμοί.

Δύο χρόνια η ζωή μας κι έδωσα το τέλος·

είχαν μαζευτεί πολλά.

Ήταν όμορφα κι ωραία με τους αναπαίστους,

μα τα πλήρωνα ακριβά.

Τόση μόρφωση σπουδαία, επιπέδου γνώση,

καλλιέργεια πολλή,

πώς δε μπόρεσε στη σχέση το καλό να δώσει,

να ’ναι όμορφη η ζωή;

Κάθε λίγο τής κακίας άθλιες εκρήξεις

μου μαυρίζαν την ψυχή,

μα στις νότες των ιάμβων οι ωραίες νύξεις

βάλσαμο για την πληγή.

Όμως μια και δυο και δέκα η φιδίσια γλώσσα

άνοιγε ξανά πληγές,

ξαναπέφτανε στη λήθη τα ωραία λόγια

και γυρνούσαμε στο χτες.

Άφησα ιάμβους και τροχαίους κι αναπαίστους,

όλα τα ποιητικά,

μα και λόγους με φαρμάκι παραφορτωμένους.

Ξαναζώ στη λευτεριά!

Ω σεις οι κεκοσμημένοι

Μεγαλειότατοι, Υψηλότατοι, Σεβασμιώτατοι, Παναγιώτατοι,  Εκλαμπρότατοι, Πολυχρονεμένοι, Εντιμότατοι, Μικάδοι, Τσάροι,  Αυθένται, Σκηπτούχοι,  Γαληνότατοι,  Μονάρχαι  κλπ, κλπ.

Ω σεις, που ανεβήκατε σε θώκους σεβαστούς,

που έχετε τριγύρω σας πληθώρα τούς πιστούς,

ω σεις, με τις κορώνες, τα στολίδια, τα λιλιά,

που σαν τα παραμύθια σάς κοιτάζουν τα παιδιά,

ω σεις, που σας ασπάζονται τα χέρια οι οπαδοί,

που έκθαμβοι σας προσκυνούν, φιλούν και τη στολή,

ω σεις, οι θεοπρόβλητοι, αρχέγονοι ταγοί,

που στέκεστε αγέρωχοι, ακμαίοι, σοβαροί,

ω σεις, που χαιρετίζετε τα πλήθη, που βοούν,

και τις διαστάσεις σας να δουν, δε θέλουν, δεν τολμούν,

ω σεις, ποιμνίων και εθνών, γενναίοι αρχηγοί,

που τα μικρά σας ξέρουνε μονάχα οι αυλικοί,

ω σεις, που βολευτήκατε σε ρόλους θεσμικούς,

χορτάτοι εξουσία, υπηκόους και μισθούς.

Ας έβγαινε μια μέρα, από σας, ένας μπροστά,

να διακηρύξει σθεναρά με λίγα λόγια απλά:

«Ω άνθρωποι, συνάνθρωποι, καλοί μου αδελφοί,

μη μου ξαναφιλήσετε τα χέρια, τη στολή,

και μη μου ξαναδείξετε την όποια υποταγή.

Η τύχη με ανέβασε στο θρόνο μου αυτό

και όχι κάποιο θεϊκό μυστήριο γραφτό.

Μη στήνετε φαντάρους τη θωριά μου να τιμούν,

μη φέρνετε τις μπάντες τα λιλιά μου να υμνούν,

αφήστε ροδοπέταλα, διαδρόμους και χαλιά,

καιρός αυτά τα έθιμα να πάνε στην πυρά.

Και αν τα έργα μου φανούν ωραία και σωστά,

δώστε μου λίγη δύναμη με δυο λόγια καλά.

Και αν τα έργα μου φανούν ασήμαντα, μικρά,

ζητήστε να ξεκουμπιστώ, να φύγω μακριά.

Φωνάξτε με με όνομα ή πείτε με αδερφό,

και με δική σας θέληση να μ’ έχετε ταγό».

Χρόνος 2

Χρόνε εχθρέ, που μας πεθαίνεις,

χρόνε εχθρέ, που μας γερνάς,

που τους ανθρώπους ξεσκεπάζεις,

που τη νεότητα ξεχνάς.

Χρόνε που τρέχεις δίχως στάση,

δεν ξέρεις πλούσιους και φτωχούς,

μες στη φθορά σου κάθε δράση,

χάρη δεν κάνεις στους καλούς.

Φίλε μας χρόνε, πώς δαμάζεις

πάθη που ήτανε θεριά;

Φίλε μας χρόνε, πώς λιμάρεις

νύχια που ήτανε σπαθιά.

Άφιλε χρόνε, μνημοπνίχτη,

πώς ξεθωριάζεις τα παλιά,

όμορφες σχέσεις τις θαμπώνεις,

αγάπες ρίχνεις στην πυρά.

Εσύ  των πάντων καταλύτης,

του σύμπαντος ο βασιλεύς,

νέων αστέρων ο γεννήτωρ,

των παλαιών καταστροφεύς.

Χρόνε ανίκητε δυνάστη,

χρόνε αδίστακτε θεέ,

ακούραστε χαλασοχτίστη,

δεν ξέρεις τι θα πει ποτέ.

Μαϊμούδες

Αν και μαϊμούδες, τους λέμε ανθρώπους,

αν κι η ψυχή τους φιδίσια φωλιά,

δίπλα μας είναι, τους λέμε ανθρώπους.

Μες στα σαλόνια με λόγια ωραία,

μα και στη λάσπη γλιστρούνε καλά.

Πότε τα κέρατα, πότε το σάλιο,

ίδιοι σαλίγκαροι, φτάνουν ψηλά,

κι άμα κοντά τους αϊτός φτερουγίσει,

κάνουν το παν και του καιν τα φτερά.

Όλοι οι άλλοι κοιτάμε κι ακούμε

τόσες μαϊμούδες να κάνουν πολλά,

τι καταφέρνουν και πώς προχωρούνε,

πώς ανεβαίνουν και φτάνουν ψηλά.

Σαν οι μαϊμούδες τα γκέμια αρπάξουν

κι έχουνε βδέλλες και φίδια βοηθούς,

τότε ξεσπούμε με χίλιες κατάρες,

με αναθέματα και κοπετούς,

ψάχνουμε γύρω μας, δείχνουμε ενόχους

κι αποσκεπάζουμε τους εαυτούς.

Λήξη

Όταν ο χρόνος θα φέρει τη λήξη,

είν’ αναπότρεπτος ο χωρισμός,

θα ’ναι αυτός η καλύτερη λύση,

αν και ορθώνεται ο δισταγμός.

Όταν τα χέρια δεν έχουν πια θέρμη

κι όταν τα μάτια δε βγάζουν μιλιά,

έδυσε πια της αγάπης τ’ αστέρι,

πώς ν’ ανατείλουν ξανά τα παλιά.

Κι αν υψωθούν οι συμβάσεις, τα πρέπει,

και νουθεσίες ακούσεις πολλές,

και συγκολλήσεις καλά τον καθρέφτη,

τώρα θα δείχνει σπασμένες μορφές.

Όπως σπασμένες κι εκείνες οι λέξεις,

που ’χανε τόσο γλυκά ειπωθεί,

πόσο να μείνεις κι ως πότε να βλέπεις,

ό,τι ανθηρό να ’χει πια μαραθεί.