Σελήνη 3

-Σε περιμένω να φανείς στο διάσελο να λάμψεις

απόψε που μ’ αγκάλιασε η νύχτα ασφυκτικά,

μα συ αργείς, δεν έρχεσαι, τις σκέψεις μου να κάψεις,

που άχαρες κι επίμονες μου τρων τα σωθικά.

-Θα το ’θελα μα δε μπορώ την ώρα μου ν’ αλλάξω,

η Γη κι ο Ήλιος με κρατούν στην έλξη τους γερά,

όμως να μ’ έχεις σίγουρη, το χρέος μου θα πράξω

κι αυτά που τρων το είναι σου θα διώξω μακριά.

Οι σκέψεις είναι ατέλειωτες, ατέλειωτες κι οι νύχτες,

μα δε μπορούν να σβήσουνε ούτε το λίγο φως,

το φως μου ακόμα κι αμυδρό με λίγες του αχτίδες,

στο σκοτεινό σου πέλαγος θα γίνει πλοηγός.

Αν της ψυχής σου τα κλειστά παράθυρα ανοίξεις,

το φως θα γίνει ανέσπερο σε κάθε της γωνιά,

τις σκέψεις σου τις σκοτεινές θα τις εγκαταλείψεις

και άτρωτος θα είσαι πια σε κάθε ερημιά.

Σφραγίδα

Σε όλα καλή, συνετή, η Μαρία

και όμορφη κι άξια και προσηνής,

στο σπίτι μας πάντα γλυκιά ηρεμία,

τι άλλο να έχω για να ’μαι ευτυχής;

Επίμονη όμως η μνήμη σε φέρνει

μπροστά μου υπέροχη ιδανική,

ποτέ από σένα ο  νους μου δε φεύγει,

ο χρόνος αμήχανος μπρος στην πληγή.

Στα δώδεκα χρόνια μαζί σου Ελένη,

γεμάτη η ζωή μου σε κάθε στιγμή.

Η Άτροπος σ’ είχε νωρίς προγραμμένη,

σφραγίδα βαριά στη δική μου ψυχή.

Σε όλα καλή, συνετή, η Μαρία

και όμορφη κι άξια και προσηνής,

μα λείπει εκείνο το άγνωστο κάτι

για να ’μαι και πάλι σαν τότε ευτυχής.

Εξουσία 3

Στο τραπέζι χτυπάει το χέρι αδίστακτα

ο τμηματάρχης.

Λιονταριού βρυχηθμούς εκτοξεύει ασύστολα

ο τομεάρχης.

Απολύσεις στους πάντες κραδαίνει χαιρέκακα

ο προσωπάρχης.

Προϊστάμενος νέος, αλλιώτικο ήθος.

Μουλωχτός, ζαρωμένο το ύφος,

ο τμηματάρχης.

Γελαστός, ευπροσήγορος, αιφνιδίως,

υποψήφιος κόμματος ο τομεάρχης.

Υπαλλήλων τη χλεύη μαζεύει στη σύνταξη

ο προσωπάρχης.

Των ανθρώπων θεσμοί, με την πείρα αιώνων χτισμένοι.

Στων ψυχών σας τα μέτρα, μικρά ανθρωπάκια, 

διαστρεβλωμένοι.

Και συμβιβασμοί

Με ανθρώπους θα ζήσεις, μ’ αυτούς θα γεράσεις

και θα γίνουν μαζί τους συμβιβασμοί,

ασκητής μοναξιάς δεν αξίζει ν’ αγιάσεις,

μη περάσεις στη λήθη, μακριά απ’ τη ζωή.

Είν’ ωραία τα όχι, να λες και ν’ αστράφτεις

και ευθεία να είναι μπροστά σου η ζωή.

Με ανθρώπους θα ζήσεις, μ’ αυτούς θα γεράσεις

και ο Βίας το είπε: «οι πλείστοι κακοί».

Από κόλακες, φαύλους, μικρούς και γελοίους,

ασφαλείας απόσταση κράτα σωστή,

αναζήτησε, βρες τούς ωραίους τιμίους,

να μπορείς τις αρχές να κρατάς στη ζωή.

Οι εκπτώσεις στα όχι σου λίγες θα είναι

και τα ναι, με περίσκεψη πάντα, θα λες,

με το μέσα σου σίγουρος φίλος θα είσαι,

της συνείδησης θα ’ναι αγνές οι φωνές.