Το χέρσο

                                                     

Της ψυχής σου το χέρσο, καιρός να σκαλίσεις,

τ’ αγριόχορτα έχουνε γίνει πολλά,

λιγοστεύει ο χρόνος και δε θα γνωρίσεις

πώς ανθίζει κι απλώνεται η ανθρωπιά.

Στο καβούκι σου μένεις για χρόνια κλεισμένος

και τους πάντες κρατάς από σένα μακριά,

στο εγώ σου με πείσμα γερά γαντζωμένος,

σε κανένα δε θέλεις να δώσεις χαρά.

Αν θυμάσαι ακόμα που σ’ έχουν πικράνει

και σε σπρώξαν, στην άκρη τού κόσμου να βγεις,

της χαράς προσφορά, έστω σ’ έναν, θα φτάνει

στης ψυχής σου το χέρσο λουλούδια να δεις.

Πηγή

-Αστείρευτη, ολόδροση, κρυστάλλινη πηγή μου,

που μέρα νύχτα τραγουδάς στων πεύκων τη σκιά,

ξανά κοντά σου έρχομαι με βάρος στην ψυχή μου,

να λιώσω μες στα λόγια σου τη μαύρη μοναξιά.

-Καλέ μου, μη βαρυγκωμάς, άδικα υποφέρεις,

μη πέφτεις και τυλίγεσαι σε δίχτυ μοναξιάς,

γύρω σου, τόσα δες καλά, πολύ καλά τα ξέρεις,

και κράτησε το χαλινό στους χτύπους τής καρδιάς.

Από την ώρα που η γη μού έδωσε τη ζήση,

ξέρω καλά τη μοναξιά, αιώνες τώρα πια,

μα σαν ακούω και κοιτώ ατέλειωτα τη φύση,   

φίλους καλούς αισθάνομαι μέσα στην ομορφιά.

Οι πρώτοι και καλύτεροι των πεύκων οι κουβέντες,

που άλλοτε είναι ψίθυροι και άλλοτε φωνές,

δίνουν στο δάσος μουσικές που μοιάζουν μαγεμένες,

πότε ψιλές, πότε βαριές στου ανέμου τις ριπές.

Φίλοι μου και τα ζωντανά τις νύχτες και τις μέρες,

όλες τις ώρες έρχονται κι όλες τις εποχές,

πίνουν και παίζουν κι αγαπούν ανάμεσα στις φτέρες,

σαν τους ανθρώπους και αυτά με λύπες και χαρές.

-Βάλσαμο το τραγούδι σου στο κρύο το νερό σου,

μέσα στου δάσους τη σιωπή σ’ ακούω καθαρά,

ωραία πάντα μου μιλάς σαν να ’σαι άνθρωπός μου,

μου δείχνεις μες στη λύπη μου να ψάχνω τη χαρά.

-Δες τη ζωή σου ήσυχα, χωρίς να τη φοβάσαι

και μάθε πια να προσπερνάς τα λόγια τα πικρά,

τα δύσκολα που πέρασες σταμάτα να θυμάσαι,

τη δύναμή σου θα τη βρεις και μες στη μοναξιά.

Διαδίκτυο 2

Ένα χωριό έχει γίνει η Γη μας,

τα χιλιόμετρα μηδενικά,

χίλιες διέξοδοι για τη φυγή μας

από μονότονα και πληκτικά.

Ήρθε καιρός συνειδήσεων πλέον

απ’ την αδράνεια να εγερθούν,

έξω και πάνω από κάθε συμφέρον,

ό,τι ωραίο ανθρώπων να βρουν.

Του χόμο σάπιενς την ευφυΐα

να εγκεντρίσουνε με ομορφιά,

σαν το λουλούδι ν’ ανθίσει η παιδεία,

η καλλιέργεια κι η ανθρωπιά.

Χόμο διαδίκτυους, ψάξε αλήθειες,

έξοχα πνεύματα σε προσκαλούν,

είναι ατέλειωτες οι ευκαιρίες

όλοι ψηλότερα να σηκωθούν.

Κι αν οι εγκάθετοι και οι χαφιέδες

μες στα υπόγεια βυσσοδομούν,

προπαγανδίζουνε άλλες ιδέες,

τις συνειδήσεις μας διερευνούν,

κι αν παραδίπλα ανώμαλοι, φαύλοι,

πνευματοβάνδαλοι καραδοκούν,

δίχτυα απλώνουν με πρόθεση άλλη,

άδολα θύματα αναζητούν,

μεσ’ απ’ τα νήματα του διαδικτύου

νέες προσπάθειες θα ξεκινούν,

και με τη δύναμη καινούριου ήθους

όλοι οι άθλιοι θα σαρωθούν.

Όμως το νου σου να μη ξεστρατίσεις

και στις οθόνες βαθιά βυθιστείς,

όλο το είναι σου να χαλαλίσεις

κι από τους γύρω σου να ξεχαστείς.

Όμορφη, άφθαρτη μένει η δύση

και τα ωραία βουνά καρτερούν,

μην αρνηθείς την ανθρώπινη φύση,

οι μηχανές δε μπορούν ν’ αγαπούν.