Αγωνιστής

Βλέπεις μαϊμούδες και βδέλλες και φίδια,

όμως εσύ στον αγώνα τραβάς,

σίγουρος είσαι πως όλα θ’ αλλάξουν,

είσαι γενναίος και πολεμάς.

Κι αν καταφέρεις να πείσεις ελάφια,

μες στον αγώνα να μπουν σθεναρά,

και οι μαϊμούδες, οι βδέλλες, τα φίδια

συμμαζευτούνε στην άκρη τους πια,

Τώρα κοντά σου θα έχεις ελάφια,

οι αποφάσεις γοργά θα παρθούν,

σχέδια σπουδαία θα βγουν απ’ τα ράφια,

μέρες αλλιώτικες θα ξεκινούν.

Κι όπως θα γίνονται βήματα νέα,

όλα θα δείχνουν να είναι καλά,

ώσπου να δεις τις καινούριες μαϊμούδες,

φίδια και βδέλλες να βγαίνουν ξανά.

Κι απ’ τα ελάφια που τρέξαν μαζί σου,

κάποια σε λίγο αλλιώς θα φερθούν,

άλλα, δοσίματα θα απαιτήσουν,

άλλα, απρόβλεπτα, θα κουραστούν.

Κι όμως, αυτός ο αγώνας αξίζει,

κι ας τ’ αποτέλεσμα είναι μικρό.

Πάντα υπάρχουν κρυμμένα ελάφια

που πυρακτώνονται για το καλό,

έχουν ζυγίσει τα ναι και τα όχι

κι έχουνε βρει το δικό τους ρητό:

Κάλλιο αγώνας για τον αγώνα,

κι όχι ζωή δίχως ένα σκοπό.

Πένθος για το Τζων Κένεντυ

  Στις 22 Νοεμβρίου 1963 δολοφονήθηκε ο Τζων Κένεντυ, πρόεδρος των ΗΠΑ, δημοφιλής και στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση εις ένδειξιν πένθους έκλεισε και τα σχολεία. Τηλεόραση δεν υπήρχε. Το τηλεγράφημα έφτασε στο σχολείο μας με καθυστέρηση.

Παρά τη γκρίνια τής γιαγιάς – άσκοπα έξοδα –

ανελλιπώς εφημερίδα κάθε μέρα,

την έγκυρη «Μακεδονία» απαραίτητα,

ευγνωμοσύνη, και γι’ αυτό, χρωστάω τού πατέρα.

Φωτογραφίες και ειδήσεις για τον Κένεντυ,

και πως τον αγαπούσανε κι οι νέγροι.

Εγώ, απ’ την «καλύβα τού μπάρμπα-Θωμά», τα πάθη τους.

Κι έφτασε ’κείνη η μέρα τού Νοέμβρη.

Τρεις ώρες έμεναν ακόμα για το σκόλασμα

κι ήρθε ο δάσκαλος με φούρια μες στην τάξη,

μας είπε πως σκοτώσανε τον Κένεντυ

και πως η χώρα μας στο πένθος θα μετάσχει,

κλειστό θα μείνει το σχολειό.

Δεν πρόλαβε να πει κουβέντα δεύτερη,

αλάλαξε απ’ τη χαρά η τάξη,

έτσι απρόσμενα να χάσουμε το μάθημα,

ήταν η τύχη μας μεγάλη.

Κι εγώ τη στεναχώρια μου την έπνιξα,

μη και εισπράξω μαζική την κοροϊδία,

πολύ σκληρά μπορούν να γίνουν τα παιδιά,

δεν τη σηκώνουν την παραφωνία.

Ξεχύθηκαν οι τάξεις με φωνές στο διάδρομο,

χαμογελούσε τής δευτέρας η δασκάλα,

παιχνίδια στήθηκαν αμέσως στο προαύλιο

κι εμείς, έκτη με πέμπτη, πιάσαμε τη μπάλα.

Κι εσύ βρε δάσκαλε,

(Γραμματική και Αριθμητική πολύ καλός),

αντί να μας το πεις με κάποιον τρόπο

να καταλάβουν όλοι, να συγκινηθούνε,

πώς δεν το πρόσεξες;

Κι έτσι μας άφησες, παιδιά, να εκτεθούμε!

Μεγαλώνοντας, καταλάβαινα πόσο αδύναμος είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ μπροστά στα πανίσχυρα συμφέροντα.

Παρακολουθώντας όμως τους διαδόχους τού Κένεντυ, μέχρι σήμερα, και παρότι έχω διαβάσει για τις αδυναμίες  τού Κένεντυ, κρατώ μέσα μου τη μεγάλη λύπη και συγκίνηση που ένιωσα, παιδί, για την άγρια δολοφονία του.

Μοναξιά 6

                                                                       της Αργυρώς

Ήρθε η νύχτα σαν χθες, σαν προχθές και σαν αύριο,

ίδιες οι ώρες, το σπίτι μου ίδιο,

μόνη και πάλι σαν χθες, σαν προχθές και σαν αύριο,

όμοιες κινήσεις και σκέψεις το ίδιο.

Είναι μεγάλες οι νύχτες, βαριές, σκοτεινόψυχες,

όσες οθόνες και φώτα ν’ ανάψεις,

κι αν, ειδημόνων και μη, οι συστάσεις καλόψυχες,

πώς να μπορέσεις τη μνήμη να κάψεις;

Ήταν ωραία τα χρόνια μ’ εκείνον, ανέφελα,

ονειρεμένη η ευτυχία,

ώσπου απρόσμενα, άκομψα, τόσο αναίτια

έφτασε δύσμορφη η προδοσία.

Πέρασαν χρόνια. Και δύο ακόμα προσπάθειες

της μοναξιάς το φορτίο να ρίξω.

Όλα καλά στην αρχή. Οι συνέχειες άθλιες!

Άραγε πρέπει ξανά να ελπίσω;

Ήρθε η νύχτα σαν χθες, σαν προχθές και σαν αύριο

μες στη βουβή μου ελευθερία,

κι όλο γυρνά στο μυαλό, τής γιαγιάς το τροπάριο:

δε θά ’ρθει μόνη της η ευκαιρία…