Πατρίδα οχυρή

Λύκοι, λιοντάρια, τσακάλια, αρκούδες,

πλήθος αγρίμια, τής Γης οι φωλιές,

στης Ιστορίας τις άξενες ζούγκλες,

σήμερα φίλοι, αντίπαλοι χτες.

Σύνορα, χάρτες, σημαίες, πατρίδες,

πάθη λαών και φυλών και στρατών,

άδικα αίματα, φρούδες ελπίδες

και εμβατήρια ηρωισμών.

Τρέχουνε πλήθη, ζητούνε γαλήνη

με διακηρύξεις, ευχές και φωνές,

άτεγκτη ζούγκλα δεκάρα δε δίνει,

σπίθες πολέμου σε μύριες γωνιές.

Για την ειρήνη μεγάλος ο πόθος,

όμως στα σύνορα στίφη εχθρών

κι αν απομείνεις στον κόσμο σου μόνος,

η Ιστορία σου λίγων ετών.

Μες στα θηρία θα ψάξεις για φίλους

και συμμαχίες κρυφές, φανερές,

στων συμφερόντων τούς άθλιους μύλους

μνήμες αλέθονται και ενοχές.

Είναι γνωστή των δικαίων η τύχη,

των συνθηκών οι γραφές στα χαρτιά.

Χτίσε γερά τής Πατρίδας τα τείχη,

όπλα καινούρια και ήθη παλιά.

Τιποτόφρων

Καλός με όλους ο Κωστής, φιλήσυχος και προσηνής,

μονάχα τη δουλίτσα του, το σίγουρο σπιτάκι του,

τα λόγια πάντα λιγοστά, ακίνδυνα και γλυκερά,

η μόνη σκέψη το πρωί πώς να περάσει πιο καλά.

Συνάδελφοι και διάλογοι και γνώμες και σχολιασμοί,

μα ο Κωστής ουδέτερος, «δεν ξέρω και δεν άκουσα»,

κουβέντες «έχει ο θεός» και «τι ωραίος ο καιρός»,

«υγεία να ’χουμε παιδιά», η μόνιμή του επωδός.

Στην τηλεόραση συχνά, κουζίνες και μαγειρικά,

τα τρέχοντα ασμάτια, αθλήματα, θεάματα,

αμέτοχος κι αδιάφορος για οποιαδήποτε κοινά,

το μόνο που τον αφορά αν η ομάδα του νικά.

Στο καφενείο ταχτικός, το τάβλι κι η κολτσίνα του

κι όταν αρχίζει να μιλά, μόνο για ζάρια και σπαθιά.

Οι γύρω του λαλίστατοι, και θέσεις για πολιτικά,

αυτός ακροατής απλός, δική του γνώμη ούτε μια.

Και ο Αντώνης ο μπεκρής, παρέα το ποτήρι του,

των λέξεων μελετητής, των πάντων άτεγκτος κριτής,

για τον καθένα έχει βρει παρώνυμα περιωπής,

με του κρασιού το άλλοθι, κακεντρεχής και ασεβής.

Μόλις θα δει από μακριά με τη θολή του τη ματιά

να πλησιάζει γελαστός ο «μόνο ζάρια και σπαθιά»,

χαμογελάει μοχθηρά και σαν καλός εκφωνητής

τον αναγγέλλει στους λοιπούς: ο τιποτόφρων ο Κωστής.

Πολιτισμός 3α

Προαύλιο Δημοτικού, Λυκείου, Γυμνασίου

και αίθουσες και διάδρομοι του Πανεπιστημίου:

Παίζουν, μαλώνουν τα παιδιά και βρίζουν και γελούνε

κι όλα το ίδιο όνομα φωνάζουνε κι ακούνε.

Μα όλα συνονόματα; Όλα με τρία άλφα;

Ποτέ παλιά δε βλέπαμε τέτοιο αχρείο θαύμα!

Κι αυτά παιδιά ανώριμα, μπορεί να εκτραπούνε,

ποιος άραγε τους έμαθε να ξέρουν να τιμούνε,

και τα ωραία ήθη μας να μη ποδοπατούνε;

Όπου κι αν πας κι όπου σταθείς ακούς τα τρία άλφα,

τ’ ωραίο και το άσχημο γίναν το ίδιο πράγμα,

τα λεν και τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις,

και με πληθώρα εκδοχές και «πλούσιες» εκφράσεις.

Μαζί και το αθάνατο τ’ αρχαίο μας το ρήμα,

αυτό που όλους γέννησε με συν και με ουσία!

Ελεύθερα το λες κρυφά, και μόνο αν ταιριάζει,

οι δυο μαζί το χαίρονται καθώς τους λαμπαδιάζει.

Αχρείοι το παρέλαβαν, αιώνες το βρωμίζουν

και όπου θέλουν άσχετα, τραχιά το εκστομίζουν,

σ’ όλους τους χρόνους το λαλούν, σ’ όλες τις μετοχές του,

σε όλες τις εγκλίσεις του, σε όλες τις φωνές του,

μ’ αυτό φορτώνουνε βρισιές, ασύστολα, χυδαία

με χίλια δυο συνθετικά λαθραία και πυγαία.

Και τώρα πια το κουβαλούν και μέσα στις οθόνες,

τραγούδια με παλιόλογα για άθλιους στρατώνες.

Χωρίς ντροπή ακκίζονται «απελευθερωμένοι»,

αμόρφωτοι κι αγράμματοι μα και γραμματισμένοι,

αδιάντροπα βωμολοχούν, λες κι είναι μεθυσμένοι.

Μικρών, μεγάλων τα μυαλά πήραν πολύν αέρα,

νομίζουν πως Αποκριά έχουμε κάθε μέρα,

απύλωτα τα στόματα τα λεν όλα στη φόρα,

ατάραχη ανέχεται ολόκληρη η χώρα.

Ας πάμε στον καθρέφτη μας καλά να κοιταχτούμε,

να δούμε τις ευθύνες μας και να σοβαρευτούμε.

Δε λέω για σεμνότητα ή για σεμνοτυφία,

μιλάω για αισθητική και για καλαισθησία.

Τ’ άπρεπα να τ’ αφήσουμε στον κύκλο το στενό μας.

Ψηλότερα τον πήχη μας για τον πολιτισμό μας.