Χωρίς ανταπόκριση μένουν οι κλήσεις,
ο φίλος δε δίνει σημεία ζωής,
ματαίως προσμένω δικές του ειδήσεις.
Να έπεσε μήπως σε κρίση σιωπής;
Εισβάλλουν στη σκέψη κακές υποψίες,
και πρέπει να σπεύσω, το φίλο να βρω,
πολλά τα χιλιόμετρα κι οι δυσκολίες,
μα πάντα τον ένιωθα σαν αδερφό.
Μονάχο τον βρήκα στο άδειο του σπίτι,
εμφάνιση κρύα, σαν κάποια σκιά,
οι λέξεις του λίγες, απέραντη λύπη,
χαμένο το βλέμμα, σβησμένη θωριά.
Πολλά ενδιαφέροντα, δράση και πόθοι,
θερμός, ευπροσήγορος, αγαπητός.
Αγνώριστος τώρα· αδράνεια, φόβοι,
στο νου του φουρτούνα, κι αυτός ναυαγός.
Η διάγνωση γρήγορη: μελαγχολία,
ασθένεια ύπουλη, διαλυτική,
δυσβάστακτο βάρος η όποια ασχολία
και κάθε αλήθεια σου τυραννική.
Στο φίλο μου δίπλα για όλες τις μέρες,
προβλήματα λύνω, δουλειές του μισές.
Σαν φέρνει στο νου του σκοπέλους και ξέρες,
το λόγο γυρνώ σε ωραίες στιγμές.
Σε λάθη ασήμαντα δίνει διαστάσεις
και πέφτει στη θάλασσα των ενοχών,
αγχώδεις θυμάται παλιές καταστάσεις,
κι εγώ τον τραβώ να σταθεί στο παρόν.
Αρχίζει να βλέπει το ψέμα τής λύπης,
το πώς ξεφυτρώνουνε σκέψεις βαριές,
διακρίνει στο βάθος το δρόμο τής λύσης
και φάρμακο γίνονται μικροχαρές.
Αργά, σταθερά λευτερώνει το πνεύμα,
αχτίδες φωτός έχουν γίνει πυκνές,
κονταίνει τη θλίψη, γλυκαίνει το βλέμμα,
ασήμαντες πλέον οι λίγες σκιές.
Οι μέρες περάσανε, πάει το ψέμα,
πομφόλυγες ήτανε οι απειλές.
Θερμή ανταπόκριση τώρα στις κλήσεις,
κυρίαρχος πια ο παλιός εαυτός,
στη νέα ζωή θετικές απαντήσεις.
Ο φίλος μου είναι ξανά ζωντανός!