Ω Ιταλοί!

Ω Ιταλοί, δεν είδατε τους φίλους σας τους γκρέκο

τι θέλησαν, τι ψήφισαν, τι τόλμησαν να πουν;

τους έραψαν στα γρήγορα στενότερο γιλέκο

και στα γιουροσυμβούλια συχνά τους λοιδορούν.

Ψηφίστε ό,τι θέλετε, ας βγει και ένας Νέρων,

μα πάλι θα σας κυβερνά ο Γότθος Σοϊμπλέων.

Ακόμα κι αν ξεπέσετε σε κάποια Μεσαλίνα,

μονάχα με την έγκριση από τη Λαγκαρντίνα.

Τους άλλους δεν τους χτύπησαν με στούκας και κανόνια,

δε θέλουν πλέον αίματα· ευαίσθητα παιδιά!

Για ό,τι κι αν επιθυμούν, έχουνε βρει γκαρσόνια,

φθηνά τα παίρνουν σήμερα. Αντίσταση καμιά!

Ω Ιταλοί, περάσατε σε ξένη πολιτεία,

για σας θ’ αποφασίζουνε σοφοί επιτελείς.

Οι εκλογές κανονικά για τη «Δημοκρατία»,

και με το χρέος στο λαιμό, φόρου υποτελείς.

Αυρήλιος δε φαίνεται στη νέα Ιστορία

ούτε και Καποδίστριας για γκρέκο ζωηρούς,

σιγά-σιγά απλώνεται η μονοκρατορία,

τα Μέσα τους θα σας φορούν ανθύπατους μικρούς.

                                         Zean Claude Dedomenos

                                            19 Maastricht

Μετά από δηλώσεις αξιωματούχων τής ΕΕ εναντίον τής νέας

ιταλικής κυβερνήσεως η οποία έδειξε προθέσεις για αυτονόμηση.

Προς τη δόξα

Ξεχωριστή η ερμηνεία, κατά κοινή παραδοχή,

χειροκροτήματα πηγαία για την υπέροχη φωνή.

Ήταν παλιά φιλοδοξία η παρουσία στο κοινό.

Ευτυχισμένο το κορίτσι· το όνειρο αληθινό.

Έχουν αρχίσει οι προτάσεις, μηνύματα ελκυστικά,

ελπιδοφόρες υποσχέσεις και λόγια ενθαρρυντικά.

Ευτυχισμένο το κορίτσι, μπροστά σε δρόμους ανοιχτούς,

ανυποψίαστη ακόμα για τους κινδύνους τούς γνωστούς:

Για σκοπιμότητες κολάκων, για διθυράμβους πονηρών,

υπονομεύσεις αντιζήλων, δολοπλοκίες φθονερών.

Αυτά, κορίτσι, θα μπορέσεις να τα παλέψεις στον καιρό,

θα ξεχωρίζεις με την πείρα ό,τι θα είναι δολερό.

Μα ο μεγάλος σου δυνάστης, ο επικίνδυνος εχθρός

θά ’ναι της δόξας σου η μέθη, αντίπαλος φθοροποιός.

Κράτα γερά το χαλινάρι. Εσύ να είσαι οδηγός!

Εκλεκτόρων ευθύνη

Ο αρχοντόπαις γελαστός, ευγενικός και προσηνής

πλην όμως ανερμάτιστος, ανέγνωμος και αφελής.

Το όνομά του τρανταχτό, η προίκα για τη διαδοχή·

το δέχονταν υπήκοοι, το σήκωνε η εποχή.

Για του διαδόχου τη θωριά ανέλαβαν επιτελείς

στο πρόσωπό του τακτικά να στρέφονται οι προβολείς,

η κάθε του ενέργεια να φαίνεται σημαντική,

των λόγων του η κριτική να είναι διθυραμβική.

Για τους πολλούς εκλέκτορες ξεκίνησαν διαφωτιστές, 

καπάτσοι δημοκόλακες, επιλεγμένοι κωμαστές.

Σε δύστροπους και πονηρούς αξιωμάτων αλιείς

ταξίματα υπόγεια γι’ απονομές επωφελείς.

Ο αρχοντόπαις γελαστός, ευγενικός και προσηνής,

ψηφίστηκε ανθύπατος και δήλωσε πανευτυχής.

Ο δρόμος πλέον ανοιχτός, Καίσαρ στο μέλλον να στεφθεί.

Οι λίγοι είδαν μακριά τής χώρας την καταστροφή…

Άλμα

Μιλούσες,

και με τα λόγια σου κεντούσες,

εικόνες άπλωνες λυκαύγιες.

Και μάγευες!

Σαν του προσώπου τη θωριά

γλυκός κι ο τόνος στη φωνή.

Εσύ! αρχαίο κάλλος!

Της φαντασίας μου θεά,

στέκεις μπροστά μου αυθεντική.

Κι εγώ, σαν νά ’μαι άλλος.

Ήρθες στο τέλος των στιγμών

των γκρεμισμένων γεφυριών

και των κομμένων δρόμων.

Φυγάς απ’ το μεσαίωνα

βρίσκω την ύπαρξή μου.

Τώρα, μαζί σου ξεκινώ

την Αναγέννησή μου!

Ευσεβείς πόθοι

Είναι αλλιώτικη η πόλη μας σήμερα,

όλα τριγύρω μου καλλωπισμένα,

στις ομιλίες τα πρόσωπα ήμερα

και τα φερσίματα πολιτισμένα.

Κάθε ανέστιος βρήκε τη στέγη του,

δεν έχουν πια οι ζητιάνοι αιτία,

ό,τι σωστό, πήρε πλέον τη θέση του,

άγνωστες λέξεις κλοπή και ληστεία.

Κίνηση άνετη,  θόρυβοι σπάνιοι,

κτήρια όμορφα, τοίχοι βαμμένοι,

ούτ’ ένα σύνθημα ούτ’ ένα γκράφιτι

ούτε μια γόπα στο δρόμο ριγμένη.

Ήταν ωραία τής πόλης τα πράγματα,

άξια όλα για σύνθεση στίχων,

κι όπως ξεχώριζα κάποια εναύσματα,

ξάφνου επίθεση βάρβαρων ήχων.

Νεαντερτάλιος ήταν ο γείτονας,

δύο τη νύχτα, τραχιά η φωνή του,

ξέσπαζε πάλι, ασύστολα βρίζοντας∙

είχε αργήσει να ρθεί το παιδί του…

 «Ο ύπνος κάνει θάματα»   παροιμία

                                                                   

Βιολόγε τής ευθύνης

Μέρες και νύχτες, διανύεις με πάθος

δρόμους μυστήριους κυτταρικούς,

ψάχνεις στις βάσεις το κρίσιμο λάθος,

ανακαλύπτεις κρυφούς κωδικούς.

Σε μιτοχόνδρια και σε πυρήνες

μνήμες ζητάς γενεών παλαιών,

εξερευνάς αδελφές χρωματίδες

και τις ατέλειες αντιγραφών.

Κι όσο εγγίζεις βαθιά την αλήθεια,

βρίσκεις μπροστά σου αρχέγονο φως,

αποδομείς των γραφών παραμύθια,

γίνεσαι πλέον ο νέος θεός.

Νέε θεέ τής μεγάλης ευθύνης,

άνθρωπος είσαι, σε είπαν σοφό.

Μη γίνεις αίτιος νέας οδύνης.

Τον Ιπποκράτη* σωστό οδηγό.

                      

*«Ωφελέειν, μη βλάπτειν»