Έπαινοι αλλότριοι

Ωραία για μένα τα λέει ο μπέης,

ευχάριστο, πάντοτε, να σ’ επαινούν,

καλά μού τα λένε και κάποιοι πασάδες,

τα έργα μου τώρα κι αυτοί εκτιμούν.

Πολλές οι διαμάχες και τ’ άσχημα λόγια,

απείλησαν πόλεμο στο παρελθόν,

αφήσανε τώρα στην άκρη τα βόλια,

κοιτάζουμε πλέον ΜΑΖΙ το παρόν.

Και κάτι κουβέντες μου τότε για τόλμη

και τόσες ανέξοδες παλληκαριές,

μπορεί να τα φώναζε άπειρη νιότη, 

μα σήμερα είναι ιδέες παλιές.

Ωραίο να τά ’χεις καλά με το μπέη,

πασάδες και άλλοι να σ’ έχουν καλό.

Με άλλους συντρόφους σε άλλο λημέρι,

με άλλον αέρα, με άλλο μυαλό…

(Από Κλέφτης, αρματολός)

Αυτοέπαινος

Μοναχός του στο τραπέζι και με ύφος σοβαρό,

κάθε μέρα, ίδια ώρα, πίνει το βαρύ γλυκό.

Χρόνια πια συνταξιούχος ο Κωστής ο μανικάς –

παρατσούκλι που του ’βγάλαν, όταν έγινε γραφιάς –

στο μεγάλο καφενείο σε μια θέση κεντρική.

Από μακριά οι άλλοι, καλημέρα τυπική.

Σαν περάσει κάποιος ξένος και ανέβει το σκαλί,

του συστήνεται αμέσως, στο τραπέζι τον καλεί,

«καλώς ήρθες στο χωριό μας», δύο φράσεις βιαστικές,

και αρχίζει διηγήσεις – πράξεις του ηρωικές:

«Γραμματέας δημαρχείου, μάχες έδωσα πολλές,

με δημάρχους, με νομάρχες και διαφόρους βουλευτές,

εισηγήθηκα προτάσεις και για τούτο το χωριό,

στα τριανταπέντε χρόνια έχω έργο ακριβό».

Μεγαλόφωνα κομπάζει, ζωηρά χειρονομεί,

δίχως συστολή εμμένει να περιαυτολογεί.

Τον ακούν οι χωριανοί του, μερικοί αγανακτούν,

οι πολλοί τον αποφεύγουν, άλλοι τον περιφρονούν. 

Για τριανταπέντε χρόνια ο Κωστής ο μανικάς,

με ρουσφέτι βολεμένος,  στη θεσούλα του γραφιάς,

άβουλος οσφυοκάμπτης στον καθένα ισχυρό,

μία έγνοια είχε μόνο· τον καλό του το μισθό!

 «Πότε να γεράσω, να παινεύομαι»

                                               παροιμία

Οι αφοσιωμένοι

Με όραμα και βούληση εκείνος ο ηγέτης

ενέπνευσε, εμψύχωσε· μεγάλος δημεγέρτης.

Πορεία νέα χάραξε και αλλαγές γενναίες,

προτάσεις ρηξικέλευθες και γόνιμες ιδέες.

Και μέτριοι και άξιοι ζευτήκανε στο άρμα

με πίστη και με θέληση για το σπουδαίο άλμα.

Και ο ηγέτης δυνατός! Μα είχε κι έναν φόβο·

μήπως κανένας άξιος κοιτούσε προς το θρόνο!

Κοντά του συσπειρώθηκαν οι αφοσιωμένοι

με προθυμία για τα ναι, σε όλα δεδομένοι.

Τον πίστευαν, τον λάτρευαν και τον δοξολογούσαν,

την κάθε του ενέργεια με πάθος εξυμνούσαν.

Οι άξιοι που στέκονταν απέναντι στους μύθους

και ήταν υποδείγματα ευθύτητας και ήθους,

παρότι συνεπέστατοι και αναγνωρισμένοι,

βρεθήκανε μετέωροι και παραγκωνισμένοι.

Με όραμα ξεκίνησε εκείνος ο ηγέτης

στη ρητορεία ικανός· μεγάλος δημεγέρτης.

Κοντά του συσπειρώθηκαν οι αφοσιωμένοι.

Παρεμπιπτόντως βρέθηκαν σε θέσεις βολεμένοι!

(στην αρχαία Ρώμη)

Δεύτερη σκέψη

Η πρώτη σκέψη λανθασμένη,

η δεύτερη σωστή.

Η πρώτη έφτασε στη γλώσσα

κι η γλώσσα ήταν βιαστική,

τα βέλη φύγανε αμέσως,

ανοίξανε βαθιά πληγή.

Σωστή η δεύτερη η σκέψη,

μα πλέον ήταν περιττή…