Αργά

Χλωμή και αδυνατισμένη βρήκα τη θεία μου Φανή,

τα βήματά της μουδιασμένα στη ρημαγμένη της αυλή,

μ’ ένα παράπονο στο βλέμμα – πολύχρονη η μοναξιά –

συγκρατημένη δυσφορία για τα βαριά ογδονταεννιά.

Με καλοσύνη οι κουβέντες, οι συμβουλές της στοργικές,

διακριτική στις ερωτήσεις, με παραινέσεις θετικές,

νοσταλγική για συγγενείς μας που χρόνια είχανε χαθεί.

Εκ θεμελίων αλλαγμένη βρήκα τη θεία μου Φανή.

Είχε αντίθετην εικόνα, πριν πέσει μες στα γηρατειά.

Την αποφεύγαν οι γνωστοί της, η παρουσία της βαριά,

αρνητικά τα σχόλιά της, επίμονα εριστική,

αντιπαθής σ’ όλο το σόι για τη σκληρή της κριτική.

Άκακος άνθρωπος φαντάζει αυτή η ήσυχη γιαγιά,

καλοσυνάτη για τον ξένο που δε γνωρίζει τα παλιά.

Τι βάρος άραγε σηκώνει η αλλαγμένη της ψυχή,

καθώς οδεύοντας στο τέρμα, κοιτάζει πίσω τη ζωή;

Του Αυγείου

Σπρώξιμο κάτω απ’ το χαλί,  

προσωρινή, λέγανε, λύση·

μια διαρκής αναβολή.

Ποιος να βρεθεί να καθαρίσει;

Και βγήκε κάποιος τελικά

με δηλωμένη προθυμία,

τα λόγια του ηρωικά,

κι αδράξανε την ευκαιρία.

Είπανε ήρθε Ηρακλής

γι’ αυτήν την κόπρο τού Αυγείου,

όλοι αυτοί ψοφοδεείς,

ανίκανοι του βασιλείου.

Λόγια παχιά ο Ηρακλής

κι η κόπρος έμενε στα ίδια.

Αυτοί κοιτούσαν αδρανείς,

κι ο ουρανός καμιά βοήθεια...

(αρχαίες ιστορίες)

Βιαστές

Το είδος χόμο σάπιενς.

Η κορωνίς!

Ευπρόσωποι ή άσχημοι,

ψηλοί ή μικροκαμωμένοι,

φτωχοί ή ευκατάστατοι,

άσημοι ή προβεβλημένοι,

φαιδροί ή ευυπόληπτοι,

αγράμματοι ή σπουδαγμένοι.

Πόσοι να είναι άραγε

νεάντερταλ συγκαλυμμένοι;

αρρενοκαταντήματα,

δηθενανθρώποι πωρωμένοι;

Και ύστερα με ποια ποινή

να μετρηθεί η τιμωρία;

Μήπως αντί για φυλακή

σε κάποια ζούγκλα εξορία;

Όλοι για την Πατρίδα

Ήταν μεγάλο το πλήθος   

κι ο αρχηγός δυνατός και σπουδαίος,

είχε ακέραιο ήθος,

σ’ όλες τις μάχες μπροστάρης γενναίος.

Πάθος ασίγαστο τους πυρπολούσε

πώς να γυρίσουν σωστά τον καιρό, 

όρκος βαρύτατος τους οδηγούσε

μη φοβηθούνε κανέναν εχθρό.

Πέρασαν χρόνια μεγάλων αγώνων,

πρόθυμοι όλοι στην πρώτη γραμμή,

είχαν πυξίδα τούς πόθους προγόνων,

δεν τους αγγίξαν ποτέ διχασμοί.

Στέριωσαν μια τιμημένη Πατρίδα

κι είχαν γι’ αυτήν μιαν αγάπη βαθιά,

είχαν τη σύμπνοια πρώτη φροντίδα

κι ήσαν υπόδειγμα για τα παιδιά.

(της φαντασίας)

Στα δευτερόλεπτα

Καλωσορίσματα θερμά, ο κόσμος γύρω της πολύς

πυκνές οι χειραψίες.

Τριάντα χρόνια ξενιτιά, ο χρόνος δε μας προσπερνά, 

κρατάει απουσίες.

Τριάντα χρόνια ξενιτιά η όμορφη Βασιλική

και τώρα στην πατρίδα,

για λίγες μέρες στο χωριό κι ύστερα πάλι Αμερική

στην άπατη ελπίδα.

Ανάμεσα στους χωριανούς, στη φασαρία την πολλή,

κι εγώ για χειραψία.

Τα χέρια σφίχτηκαν αλλιώς και μες στα δευτερόλεπτα

βουβή συνομιλία.

Από τις λέξεις των χεριών στα λόγια των βλεμμάτων μας·

τα μάτια πώς προφταίνουν!

αντάλλαξαν τ’ ανείπωτα ωραίων αισθημάτων μας·

αυτά που δεν πεθαίνουν.

Τριάντα χρόνια ξενιτιά εκείνη η Βασιλική,

εικόνα που δε σβήνει,

χαμένη πια οριστικά στην εύλαλη Αμερική.

Κι η νιότη δε μ’ αφήνει…

Πάπυρος

«Εγγράμματοι φταίχτες λαλίστατοι,  

αγράμματοι ψεύτες αδίστακτοι      

χτυπιούνται αστόχαστα στην αποικία.

Κι ενώ οι εχθροί συνεχώς προχωρούνε

κι οι άφιλοι σύμμαχοι αδιαφορούνε,

εκείνοι στην πάλη τους για εξουσία.

Και ποιος να φροντίσει τα διάτρητα τείχη μας,

να βάλει στην άκρη τα έωλα μίση μας,

ν’ αλλάξει τη ρότα μας στην Ιστορία!

Και τώρα ηχήσανε σάλπιγγες στην  »

Κομμένος ο πάπυρος.

Ούτε και βρέθηκαν άλλα στοιχεία.

Πώς να συνέχισε ο χρονογράφος;

τι ν’ ακολούθησε στην αποικία;

Σήμερα, κάτοικοι διάφοροι μένουν

από φυλές που κι εκείνοι δεν ξέρουν.

Κι ούτε τους νοιάζει καμιά Ιστορία.

Άλλη μια υπογραφή

Πολύτιμα κειμήλια μου άρπαξε ο κλέφτης

και σαν δική του τά ’δειξε τρανή κληρονομιά,

οι φίλοι μου το ξέρανε πως ήταν ένας ψεύτης,

μα ούτε που νοιαστήκανε γι’ αυτή του τη λαδιά.

Ο κλέφτης, χρειαζούμενος για τα συμφέροντά τους·

ζητούνε στην παρέα μας κι αυτός να ενταχθεί.

Εμένα λένε μ’ έχουνε στα ενδιαφέροντά τους

και μέρος απ’ τα τιμαλφή θα μου επιστραφεί.

Αδύναμο με βρίσκουνε, φτωχό και φοβισμένο,

με λόγια γλυκανάλατα για δίκαιο μιλούν,

εδώ και χρόνια μ’ έχουνε σε όλα δεδομένο

και γι’ άλλη μια υπογραφή και πάλι με καλούν…

Εκκόλαψη

Στην πρώτη Γυμνασίου ο Αμίλης,

στην τάξη του τριάντα μαθητές,

μαθήματα πολλά μεγάλης ύλης,

στο πρόγραμμα εφτά καθηγητές.

Η στοίβα των βιβλίων στο τραπέζι

δυσπρόσιτο πανύψηλο βουνό,

θα ήθελε καλύτερα να παίζει,

το έργο τής μελέτης βαρετό.

Πικρές για το σχολείο οι διαθέσεις,

μαθήματα στυφά και πληκτικά,

πολλές οι άγνωστές του λέξεις,

ασήκωτα τα Μαθηματικά.

Η ύλη ανηφόρα έχει πάρει,

αρχίσαν διαγωνίσματα πυκνά,

ένα δεκάρι, ένα εντεκάρι

και στ’ άλλα από δύο ως εφτά.

Κυλήσανε οι μήνες με το ζόρι,

στο τέλος εξετάσεις και βαθμοί,

περίεργο πώς βγήκαν μέσοι όροι,

απρόσμενο κι αυτός να προαχθεί!

Μονάχα τρεις οι στάσιμοι στην τάξη,

αυτοί με απουσίες σωρηδόν,

κατάλαβε τι γίνεται στην πράξη·

αρκούσε ίσως μόνο το παρών…

Δευτέρα Γυμνασίου ο Αμίλης

μαθήματα στυφά και πληκτικά,

του κάνουν διαρκώς παρατηρήσεις,

με θράσος απαντάει εχθρικά.

Δεν άργησαν και κάποιες τιμωρίες,

πολλούς αντιπαθεί καθηγητές,

μαζί με άλλους φίλους ταραξίες

αρχίσαν στο σχολείο τις φθορές.

Τον πήγαν και στην τρίτη Γυμνασίου,

και πάλι κάποιοι ψεύτικοι βαθμοί.

Μαζί με άλλους βάρος τού σχολείου·

τους έδωσαν στο τέλος το χαρτί…

Με μίσος ο Αμίλης έχει φύγει,

την απαξίωση εισέπραξε διπλά,

τον τρώει στο μυαλό του κάποιο φίδι,

εχθρούς τούς είδε όλους τελικά.

Το μίσος του διψά γι’ αψιμαχίες

με πέτρες στις συνάξεις στα στενά,

παρέες και φιλάθλων συμμαχίες,

και τώρα με μολότοφ πολεμά.

Για σύγκρουση δε χάνει ευκαιρία,

εχθρούς τούς βλέπει όλους τελικά,

και δίπλα του καμία παρουσία,

να τείνει κάποιος χέρι φιλικά.

Δεκαετίες υπουργοί, «μεταρρυθμίσεις»

και χρήματα και λόγια ηρωικά,

στις εξετάσεις ξαναψάχνουνε τις λύσεις

κι αφήνουν τα στυφά και πληκτικά.

Δεκαετίες θεατής η πολιτεία

ανέχεται τυφλές καταστροφές,

ανίκανη να βρει μια θεραπεία,

μετράει αναρίθμητες πληγές.

Δεν έσβησε ο ήλιος σου

Μια λέξη μόνο έφτασε! Μα ήταν δυνατόν;

και βγήκε μπρος της το κακό· το είδε και στα μάτια!

Μια λέξη μόνο έφτασε· σεισμός στο παρελθόν!

κι ο κόσμος τους γκρεμίστηκε και γίνηκε κομμάτια.

Ο κόσμος τους που χτίσανε με πίστη και στοργή

και ήτανε υπόδειγμα για ξένους και για φίλους,

απρόσμενα πετάχτηκε, σε μια θολή στιγμή,

σαν τ’ άγια που ρίχνονται ανίερα στους σκύλους.

Ποτέ δεν το περίμενε πως θά ’ρθει ο καιρός

τα πέντε χρόνια να σβηστούν, να γίνουνε ρημάδι,

αυτός να μεταμορφωθεί σαν νά ’τανε εχθρός

και στη ζωή της ν’ απλωθεί απέραντο το βράδυ!

Σκληρό το απροσδόκητο· το νήμα να κοπεί

κι αυτή σαν θύμα να βρεθεί σε μια συνωμοσία.

Και τώρα μες στο βράδυ της, πνιγμένη στη σιωπή,

δεν ξέρει πώς ν’ αποδεχτεί μια τέτοια προδοσία.

– Καλά γνωρίζω, κόρη μου, το άδικο που ζεις,

την πυρκαγιά που φούντωσε και λιώνει την ψυχή σου,

μα έχεις το ανάστημα, το ξέρω πως μπορείς

στο στίβο τής σκληρής ζωής να δείξεις την ορμή σου.

Μη στέκεσαι στο βράδυ σου, και δες τη χαραυγή,

ατένισε το μέλλον σου, τις όμορφες ελπίδες,

δεν έσβησε ο ήλιος σου, δική σου η ζωή,

ο χρόνος έχει δύναμη, γυρνάει τις σελίδες.

Φύλαρχοι - φίλαρχοι

Φιλοδοξίες τον ωθούν, ο φύλαρχος αδημονεί

και το παλάτι του σχεδιάζει,

στους δορυφόρους που διψούν, αξιωμάτων διανομή

και ωφελήματα τους τάζει.

Μέσα στο πλήθος που βοά, ο φύλαρχος χειρονομεί

και αντιπάλους καταγγέλλει,

με τα συνθήματα κεντά των οπαδών την προσμονή

και παροχές τούς αναγγέλλει.

Από του Κάιν τον καιρό, τής εξουσίας η νομή

ένας αγώνας διαρκείας,

μέσα στου χόμο το μυαλό αρρωστημένη εμμονή

η δίψα τής κυριαρχίας.

Έπαινοι αλλότριοι

Ωραία για μένα τα λέει ο μπέης,

ευχάριστο, πάντοτε, να σ’ επαινούν,

καλά μού τα λένε και κάποιοι πασάδες,

τα έργα μου τώρα κι αυτοί εκτιμούν.

Πολλές οι διαμάχες και τ’ άσχημα λόγια,

απείλησαν πόλεμο στο παρελθόν,

αφήσανε τώρα στην άκρη τα βόλια,

κοιτάζουμε πλέον ΜΑΖΙ το παρόν.

Και κάτι κουβέντες μου τότε για τόλμη

και τόσες ανέξοδες παλληκαριές,

μπορεί να τα φώναζε άπειρη νιότη, 

μα σήμερα είναι ιδέες παλιές.

Ωραίο να τά ’χεις καλά με το μπέη,

πασάδες και άλλοι να σ’ έχουν καλό.

Με άλλους συντρόφους σε άλλο λημέρι,

με άλλον αέρα, με άλλο μυαλό…

(Από Κλέφτης, αρματολός)

Αυτοέπαινος

Μοναχός του στο τραπέζι και με ύφος σοβαρό,

κάθε μέρα, ίδια ώρα, πίνει το βαρύ γλυκό.

Χρόνια πια συνταξιούχος ο Κωστής ο μανικάς –

παρατσούκλι που του ’βγάλαν, όταν έγινε γραφιάς –

στο μεγάλο καφενείο σε μια θέση κεντρική.

Από μακριά οι άλλοι, καλημέρα τυπική.

Σαν περάσει κάποιος ξένος και ανέβει το σκαλί,

του συστήνεται αμέσως, στο τραπέζι τον καλεί,

«καλώς ήρθες στο χωριό μας», δύο φράσεις βιαστικές,

και αρχίζει διηγήσεις – πράξεις του ηρωικές:

«Γραμματέας δημαρχείου, μάχες έδωσα πολλές,

με δημάρχους, με νομάρχες και διαφόρους βουλευτές,

εισηγήθηκα προτάσεις και για τούτο το χωριό,

στα τριανταπέντε χρόνια έχω έργο ακριβό».

Μεγαλόφωνα κομπάζει, ζωηρά χειρονομεί,

δίχως συστολή εμμένει να περιαυτολογεί.

Τον ακούν οι χωριανοί του, μερικοί αγανακτούν,

οι πολλοί τον αποφεύγουν, άλλοι τον περιφρονούν. 

Για τριανταπέντε χρόνια ο Κωστής ο μανικάς,

με ρουσφέτι βολεμένος,  στη θεσούλα του γραφιάς,

άβουλος οσφυοκάμπτης στον καθένα ισχυρό,

μία έγνοια είχε μόνο· τον καλό του το μισθό!

 «Πότε να γεράσω, να παινεύομαι»

                                               παροιμία

Οι αφοσιωμένοι

Με όραμα και βούληση εκείνος ο ηγέτης

ενέπνευσε, εμψύχωσε· μεγάλος δημεγέρτης.

Πορεία νέα χάραξε και αλλαγές γενναίες,

προτάσεις ρηξικέλευθες και γόνιμες ιδέες.

Και μέτριοι και άξιοι ζευτήκανε στο άρμα

με πίστη και με θέληση για το σπουδαίο άλμα.

Και ο ηγέτης δυνατός! Μα είχε κι έναν φόβο·

μήπως κανένας άξιος κοιτούσε προς το θρόνο!

Κοντά του συσπειρώθηκαν οι αφοσιωμένοι

με προθυμία για τα ναι, σε όλα δεδομένοι.

Τον πίστευαν, τον λάτρευαν και τον δοξολογούσαν,

την κάθε του ενέργεια με πάθος εξυμνούσαν.

Οι άξιοι που στέκονταν απέναντι στους μύθους

και ήταν υποδείγματα ευθύτητας και ήθους,

παρότι συνεπέστατοι και αναγνωρισμένοι,

βρεθήκανε μετέωροι και παραγκωνισμένοι.

Με όραμα ξεκίνησε εκείνος ο ηγέτης

στη ρητορεία ικανός· μεγάλος δημεγέρτης.

Κοντά του συσπειρώθηκαν οι αφοσιωμένοι.

Παρεμπιπτόντως βρέθηκαν σε θέσεις βολεμένοι!

(στην αρχαία Ρώμη)

Δεύτερη σκέψη

Η πρώτη σκέψη λανθασμένη,

η δεύτερη σωστή.

Η πρώτη έφτασε στη γλώσσα

κι η γλώσσα ήταν βιαστική,

τα βέλη φύγανε αμέσως,

ανοίξανε βαθιά πληγή.

Σωστή η δεύτερη η σκέψη,

μα πλέον ήταν περιττή…

Ζητούμενο

Πολιτείες σε κοίτες φραγμένων ρεμάτων,

πολιτείες σε δάση ευφλέκτων ελάτων.

Με τα μάτια κλειστά στο βωμό των χρημάτων

προγραμμένη η τύχη αθώων θυμάτων.

Στου καιρού την οργή πολιτείες πνιγμένες,

στων κακών τη βουλή πολιτείες καμένες,

ανοχύρωτοι τόποι με κλέη αρχαία,

αχαλίνωτοι λόγοι με ψεύδη ακμαία.

Αλυσίδες λαθών «μιλημένων» αρχόντων,

ατελέσφοροι νόμοι κρυφών συμφερόντων.

Με τα φώτα σβηστά σε τυχαία πορεία

και μονίμως ζητούμενο κάποια Παιδεία…

Με το εγώ

Αφού πιστεύεις κι αγαπάς πάνω απ’ όλα το εγώ,

εσύ, που τόσο εκτιμάς τον εαυτό σου το σοφό,

κι οι άλλοι δεν κατανοούν και ούτε θέλουν να σ’ ακούν,

μάλλον καιρός να τραβηχτείς, να πάψουν πια να σ’ ενοχλούν.

Σε μακρινό ασκηταριό, να μη σε φτάνει το κακό,

εκεί μαζί με το εγώ και μες στον αυτοθαυμασμό,

ν’ απολαμβάνεις τους τρανούς μοναδικούς σου λογισμούς,

να μυκτηρίζεις νοερά τους τιποτένιους διπλανούς.

Το ίνδαλμά σου το γνωστό μες στον καθρέφτη να θωρείς,

με του εγώ σου το θεό στο άπειρο να προχωρείς!

Λυμένος δούλος

Δεμένος μέρα-νύχτα ο Αχρόνης

φυλάγει την αυλή του διαρκώς,

το μόνο του καθήκον να γαυγίζει,

το έμαθε καλά από μικρός.

Απέναντι αδέσποτοι περνάνε,

εκείνος, σαν τους δει, ανησυχεί,

αδιάφορα οι πιο πολλοί κοιτάνε,

μπορεί να τον λυπούνται μερικοί;

Μια μέρα το σκοινί του σαπισμένο,

και βρέθηκε ελεύθερο πουλί,

κοιτάζει μ’ ένα ύφος σαστισμένο,

δεν έζησε ποτέ τέτοια στιγμή.

Νεαντερτάλιο τ’ αφεντικό του

στην όψη, στη ματιά του, στο μυαλό,

κυρίαρχος σε κάθε τι δικό του,

μονίμως ο Αχρόνης στο ζυγό.

Δυο μέτρα η σκοινένια ελευθερία

στα λίγα χρόνια τής ζωής του στην αυλή,

και τώρα ξαφνικά η ευκαιρία

να τρέχει μια εδώ και μια εκεί.

Δεν ξέρει πού να πάει ο Αχρόνης

και άσκοπα γυρνά στη γειτονιά,

απάνω του ορμούν τα τροχοφόρα,

τον πετροβόλησαν και δυο παιδιά.

Ανήσυχος κινείται μες στον κόσμο,

εικόνες που δεν έχει δει ξανά,

αλλιώτικο αισθάνεται το φόβο

κι έχει αρχίσει κιόλας να πεινά.

Στο θόρυβο και μέσα στις κινήσεις

ακούει τ’ όνομά του μακριά,

αφήνει τις μικρές εξερευνήσεις

και κάνει οδηγό του τα αυτιά.

Στη γνώριμή του θέση καταφθάνει,

τον καρτεράει στην αυλή τ’ αφεντικό,

η όσφρηση τη γεύση τού κεντάει,

το πιάτο στο σημείο το γνωστό.

Το βλέμμα του μπροστά προσηλωμένο

και σπεύδει σαν τυφλός στο φαγητό,

καινούριο το σκοινί, ετοιμασμένο,

και μπαίνει «αυτοβούλως» στο ζυγό…

Απομόνωση

Δεν τόλμησε ο Άλφα να μιλήσει,

κι ας πίστευε τη γνώμη του σωστή,

κι ας ήταν ικανός να καταδείξει

την αταξία· σε πολλούς ήταν γνωστή.

Δεν τόλμησε ο Άλφα να φωνάξει,

να πει για την πορεία τη στραβή,

δε θ’ άντεχε ποτέ του να εισπράξει

το ου! τη ρετσινιά τού διασπαστή.

Ακόμα μια συνέλευση – φενάκη,

της ηγεσίας η ομάδα ισχυρή.

Το νιώθει ότι σπρώχνεται στην άκρη,

των ιδεών του η αλήθεια οχληρή.

Αραιωμένες είναι τώρα οι συνάξεις,

τα πάντα, λένε, έχουν ειπωθεί,

τετελεσμένα υποχθόνιες συμπράξεις,

εκείνοι έχουν πια εδραιωθεί.

Του Άλφα τυπική η παρουσία,

τα όνειρα τού γίνανε πληγή.

Τον πνίγει των πολλών η αφωνία.

Κι όλο γυρνάει στο μυαλό του η φυγή.

……      ……      ……      ……

(Κι ύστερα ο Β, ο Γ, ο Δ ...

Στίχοι γραμμένοι πριν πολλά χρόνια,

και δε θέλουν να παλιώσουν.)

Ιός

Πανεύκολα εισέβαλε στο σώμα,

την ήξερε εκείνη τη ρωγμή,

αντίσταση στο διάβα του δε βρήκε,

του σώματος η άμυνα νωθρή.

Εισέδυσε βαθύτερα ακόμα,

δε σήκωσε εμπόδιο κανείς –

παράξενο και σπάνιο για σώμα –

και ο ιός στο έργο του ταχύς.

Διέρρηξε τα κύτταρα κοντά του,

εκτίμησε μπροστά του την τροφή,

διέσπειρε γοργά το ντιενέι του·

δική του η παραγωγή.

Και τώρα απλωμένο μες στο σώμα

το τάγμα των ιών κυριαρχεί,

το ένα πόστο, ύστερα το άλλο.

Του σώματος η άμυνα αργεί.

Μα κει που όλα φαίνονται χαμένα,

κι έχει το τάγμα αποθρασυνθεί,

ξυπνούνε κάποια κύτταρα αμύνης,

θυμούνται την παλιά αποστολή.

Αρχίζουν μουδιασμένα να κινούνται,

να βρούνε κάποια δίοδο ζητούν,

το ξέρουν πως γιγάντιο το έργο,

μα πρέπει στους ιούς ν’ αντισταθούν…

Ω Ιταλοί!

Ω Ιταλοί, δεν είδατε τους φίλους σας τους γκρέκο

τι θέλησαν, τι ψήφισαν, τι τόλμησαν να πουν;

τους έραψαν στα γρήγορα στενότερο γιλέκο

και στα γιουροσυμβούλια συχνά τους λοιδορούν.

Ψηφίστε ό,τι θέλετε, ας βγει και ένας Νέρων,

μα πάλι θα σας κυβερνά ο Γότθος Σοϊμπλέων.

Ακόμα κι αν ξεπέσετε σε κάποια Μεσαλίνα,

μονάχα με την έγκριση από τη Λαγκαρντίνα.

Τους άλλους δεν τους χτύπησαν με στούκας και κανόνια,

δε θέλουν πλέον αίματα· ευαίσθητα παιδιά!

Για ό,τι κι αν επιθυμούν, έχουνε βρει γκαρσόνια,

φθηνά τα παίρνουν σήμερα. Αντίσταση καμιά!

Ω Ιταλοί, περάσατε σε ξένη πολιτεία,

για σας θ’ αποφασίζουνε σοφοί επιτελείς.

Οι εκλογές κανονικά για τη «Δημοκρατία»,

και με το χρέος στο λαιμό, φόρου υποτελείς.

Αυρήλιος δε φαίνεται στη νέα Ιστορία

ούτε και Καποδίστριας για γκρέκο ζωηρούς,

σιγά-σιγά απλώνεται η μονοκρατορία,

τα Μέσα τους θα σας φορούν ανθύπατους μικρούς.

                                         Zean Claude Dedomenos

                                            19 Maastricht

Μετά από δηλώσεις αξιωματούχων τής ΕΕ εναντίον τής νέας

ιταλικής κυβερνήσεως η οποία έδειξε προθέσεις για αυτονόμηση.

Προς τη δόξα

Ξεχωριστή η ερμηνεία, κατά κοινή παραδοχή,

χειροκροτήματα πηγαία για την υπέροχη φωνή.

Ήταν παλιά φιλοδοξία η παρουσία στο κοινό.

Ευτυχισμένο το κορίτσι· το όνειρο αληθινό.

Έχουν αρχίσει οι προτάσεις, μηνύματα ελκυστικά,

ελπιδοφόρες υποσχέσεις και λόγια ενθαρρυντικά.

Ευτυχισμένο το κορίτσι, μπροστά σε δρόμους ανοιχτούς,

ανυποψίαστη ακόμα για τους κινδύνους τούς γνωστούς:

Για σκοπιμότητες κολάκων, για διθυράμβους πονηρών,

υπονομεύσεις αντιζήλων, δολοπλοκίες φθονερών.

Αυτά, κορίτσι, θα μπορέσεις να τα παλέψεις στον καιρό,

θα ξεχωρίζεις με την πείρα ό,τι θα είναι δολερό.

Μα ο μεγάλος σου δυνάστης, ο επικίνδυνος εχθρός

θά ’ναι της δόξας σου η μέθη, αντίπαλος φθοροποιός.

Κράτα γερά το χαλινάρι. Εσύ να είσαι οδηγός!

Εκλεκτόρων ευθύνη

Ο αρχοντόπαις γελαστός, ευγενικός και προσηνής

πλην όμως ανερμάτιστος, ανέγνωμος και αφελής.

Το όνομά του τρανταχτό, η προίκα για τη διαδοχή·

το δέχονταν υπήκοοι, το σήκωνε η εποχή.

Για του διαδόχου τη θωριά ανέλαβαν επιτελείς

στο πρόσωπό του τακτικά να στρέφονται οι προβολείς,

η κάθε του ενέργεια να φαίνεται σημαντική,

των λόγων του η κριτική να είναι διθυραμβική.

Για τους πολλούς εκλέκτορες ξεκίνησαν διαφωτιστές, 

καπάτσοι δημοκόλακες, επιλεγμένοι κωμαστές.

Σε δύστροπους και πονηρούς αξιωμάτων αλιείς

ταξίματα υπόγεια γι’ απονομές επωφελείς.

Ο αρχοντόπαις γελαστός, ευγενικός και προσηνής,

ψηφίστηκε ανθύπατος και δήλωσε πανευτυχής.

Ο δρόμος πλέον ανοιχτός, Καίσαρ στο μέλλον να στεφθεί.

Οι λίγοι είδαν μακριά τής χώρας την καταστροφή…

Άλμα

Μιλούσες,

και με τα λόγια σου κεντούσες,

εικόνες άπλωνες λυκαύγιες.

Και μάγευες!

Σαν του προσώπου τη θωριά

γλυκός κι ο τόνος στη φωνή.

Εσύ! αρχαίο κάλλος!

Της φαντασίας μου θεά,

στέκεις μπροστά μου αυθεντική.

Κι εγώ, σαν νά ’μαι άλλος.

Ήρθες στο τέλος των στιγμών

των γκρεμισμένων γεφυριών

και των κομμένων δρόμων.

Φυγάς απ’ το μεσαίωνα

βρίσκω την ύπαρξή μου.

Τώρα, μαζί σου ξεκινώ

την Αναγέννησή μου!

Ευσεβείς πόθοι

Είναι αλλιώτικη η πόλη μας σήμερα,

όλα τριγύρω μου καλλωπισμένα,

στις ομιλίες τα πρόσωπα ήμερα

και τα φερσίματα πολιτισμένα.

Κάθε ανέστιος βρήκε τη στέγη του,

δεν έχουν πια οι ζητιάνοι αιτία,

ό,τι σωστό, πήρε πλέον τη θέση του,

άγνωστες λέξεις κλοπή και ληστεία.

Κίνηση άνετη,  θόρυβοι σπάνιοι,

κτήρια όμορφα, τοίχοι βαμμένοι,

ούτ’ ένα σύνθημα ούτ’ ένα γκράφιτι

ούτε μια γόπα στο δρόμο ριγμένη.

Ήταν ωραία τής πόλης τα πράγματα,

άξια όλα για σύνθεση στίχων,

κι όπως ξεχώριζα κάποια εναύσματα,

ξάφνου επίθεση βάρβαρων ήχων.

Νεαντερτάλιος ήταν ο γείτονας,

δύο τη νύχτα, τραχιά η φωνή του,

ξέσπαζε πάλι, ασύστολα βρίζοντας∙

είχε αργήσει να ρθεί το παιδί του…

 «Ο ύπνος κάνει θάματα»   παροιμία