Λύπη και «απαλλαγή»

Φιλότιμος, ακέραιος, μακρόθυμος,

γενναίος, αξιοπρεπής, 

εργατικός, μελετημένος, πρόθυμος,

συγκροτημένος, συνεπής.

Πληθώρα τα επίθετα, θερμός ο επικήδειος 

για τον υπάλληλο Ευδήλη,

απρόσμενα τον χάσανε, ο θάνατος αιφνίδιος,

δεν το πιστεύουνε οι φίλοι. 

Συνηθισμένα για νεκρούς τα λόγια τα υμνητικά,  

μα για τον άτυχο Ευδήλη

ήτανε όλα αληθινά, καθόλου υπερβολικά· 

λέξεις σε όλων τους τα χείλη.

Και τώρα στο γραφείο τους ο χώρος μοιάζει ορφανός,

καταφανής η απουσία,

ήτανε σ’ όλα του σωστός, νέος μα τόσο ικανός,

υπόδειγμα στην εργασία.

Κι εκεί που σχολιάζανε και λέγανε και λέγανε,

ακούσανε και τον Ακάλη,

τον ελαφρό συνάδελφο που κάπου-κάπου πέταγε

αλήθειες που δε λεν οι άλλοι.

«Φιλότιμοι κι εργατικοί και τύποι και υπογραμμοί,

Ευδήληδες οι παινεμένοι.

Τους δείχνουν απαιτητικά διευθυντές κι αφεντικοί·

κι οι άλλοι εμείς χαμηλωμένοι».

Κανένας δε σχολίασε, κανένας δεν απάντησε

στα λόγια τού Ακάλη.

Μια κάποια αλήθεια μυστική αδιάκριτα τη σκάλισε.

Δεν είπανε κουβέντα άλλη.

Συνοικέσια βίας

Κορίτσια κακορίζικα, στη μοίρα σας δοσμένα,

εσείς που ξεκινήσατε το γάμο σας κλαμένα,

κλαίω κι εγώ την τύχη σας, τη μαύρη τη ζωή σας,

μα κλαίω περισσότερο την άχαρη ανοχή σας.

Κορίτσια χαμηλόβλεπα, πικρά δασκαλεμένα,

από την πρώτη ώρα σας σαν βάρος γεννημένα,

κατάφοβα αθύρματα στη γλώσσα των γειτόνων,

συμβιβασμένα θύματα στο διάβα των αιώνων.

Κορίτσια λιγομίλητα και πειθαναγκασμένα,

σαν βήτα διαλογής παιδιά και περιφρονημένα,

αρώτητα σας έδωσαν, σκληροί, οι πατεράδες,

εμπόδιο δεν έβαλαν οι έμπειρες μανάδες.

Κορίτσια κακορίζικα, στη μοίρα σας δοσμένα,

τα ήθη βάρβαρων καιρών στο αίμα σας γραμμένα.

Και σεις, μπροστά στο «τυχερό», μεγάλες πια μανάδες,

τις κόρες παραδίνατε στου κόσμου τούς χαλκάδες.

Ονόματα

Μεγάλος στα μάτια μας ο Συγγραφέας,

βιβλία και άρθρα, διακρίσεις πυκνές,

απόψεων νέων γενναίος φορέας,

ποικίλες στα έργα του αναφορές.

Θερμές διακηρύξεις για ήμερα ήθη,

προτάσεις ζωής και μεστές προτροπές

το πώς κάθε μίσος να πέφτει στη λήθη,

το πώς η συνύπαρξη, ρήσεις σοφές.

Τι άτυχη όμως η μέρα εκείνη

στη σύναξη τόσων λογίων γνωστών,

μια φράση αθώα, στο τέλος να γίνει

αιτία ανοίκειων διαξιφισμών.

Παλιός ποιητής, με λεπτή ειρωνεία,

με χιούμορ και διάθεση σατιρική,

για κάποιων διακρίσεων την αφθονία

διατύπωσε άποψη αιρετική.

Μια λέξη ενόχλησε το Συγγραφέα,

το πήρε το ζήτημα προσωπικά,

και ξάφνου με λόγια βαριά και χυδαία

στο βήμα προχώρησε ορμητικά.

Οργίλος, με άκομψες χειρονομίες,

ανέσυρε φήμες παλιών εποχών.

Εγκλήσεις, φωνές για κρυφές ιστορίες

με νύξεις περίεργων επιλογών.

Κουβέντες τραχιές στην απρόοπτη δίνη,

οι φίλοι αμήχανοι, κλίμα βαρύ,

κι εμείς ενεοί θεατές, μια οδύνη·

γενναίος τού πνεύματος να εκτραπεί!

Θερμές διακηρύξεις για ήμερα ήθη,

προτάσεις ζωής και μεστές προτροπές!

Να μείνουν αυτά! Και ας πέσουν στη λήθη

μικρότητες, ζήλιες, σοφών εμμονές.

Φεύγειν εγκαίρως

Τρυφερότητας σταγόνες, χίλιες καθημερινά

και περνούσαν οι βδομάδες, όλα καλοκαιρινά.

Σαν γυρίσανε οι μέρες σε φθινόπωρο καιρό,

ξαφνική μικρή σταγόνα, φορτωμένη φασισμό.

Είπα, δε μπορεί, θα είναι κάποιο λάθος φραστικό,

ίσως άστοχο το ρήμα, ίσως το συντακτικό.

Δεύτερη χοντρή σταγόνα, προσταγή αυταρχική,

η ελπίδα μου για λάθος ήτανε φανταστική.

Μάζεψα τα πράγματά μου δίχως λόγια περιττά,

άφησα καλά και κάλλη, πέταξα στη λευτεριά.

Ήρθε - (σε 5 ρυθμούς)

Ίαμβος

Κοντά σου οι χειμώνες μου γινήκαν καλοκαίρια,

ο μαυρισμένος ουρανός πλημμύρισε αστέρια,

ανοίξανε οι δρόμοι μου που φαίνονταν φραγμένοι,

και τώρα μες στη σκέψη μου καμιά σκιά δε μένει.

Τροχαίος

Οι χειμώνες μου κοντά σου μοιάζουνε με καλοκαίρια

σκοτεινός ο ουρανός μου και τον γέμισες αστέρια,

άνοιξαν οι δρόμοι όλοι που μου φαίνονταν φραγμένοι,

απ’ τις μαύρες μου τις σκέψεις ούτε μια σκιά δε μένει.

Ανάπαιστος

Οι χειμώνες κοντά σου γλυκά καλοκαίρια,

στον κλειστό ουρανό μου πληθώρα τ’ αστέρια,

λεωφόροι οι δρόμοι που ήταν φραγμένοι

και στη σκέψη κανένα βαρίδι δε μένει.

Αμφίβραχυς

Μονάχα χειμώνες στην άχαρη ζήση

και δεν το μπορούσα να βρω κάποια λύση,

μα τώρα μαζί σου γλυκά καλοκαίρια,

στις νύχτες μου λάμπουνε πλήθος αστέρια.

Οι δρόμοι μου είναι ξανά ανοιγμένοι,

η σκέψη μου, μόνο καλά περιμένει.

Δάκτυλος

Όλο χειμώνες η άδεια μου ζήση,

μάταια μόνος μου έψαχνα λύση.

Τώρα μαζί σου γλυκά καλοκαίρια

κι ο ουρανός μου γεμάτος αστέρια,

δρόμοι καινούριοι ανοίγονται μπρος μου,

μέσα στη σκέψη ο κόσμος δικός μου.

………………………………………………

Κάτι ανάλογο η ανάρτηση «Της πεζότητας».

Σχέδια

Μεθοδικά και μακρινά τα σχέδια τα ανάνια,

πλεγμένα παραπειστικά μ’ εντάξεις και με δάνεια,

και πάντα βρίσκονταν μικροί ονομαστοί ανίκανοι

να λεν τα ναι αστόχαστα και νά ’ναι και περήφανοι.

Με τακτικούς κιτρινισμούς υπόγεια προσπάθεια

για κλίμα υποχώρησης, σε όλα ηττοπάθεια.

Σε πόστα πολυποίκιλα σιγά-σιγά κατάλληλοι,

για τις δυσώνυμες στιγμές σαν πρόθυμοι υπάλληλοι.

Οι σχεδιαστές επίμονοι, ωμές οι σκοπιμότητες,

εγχώριοι πειθήνιοι να κλείνουν εκκρεμότητες.

Με κρυφοανταλλάγματα στο ρόλο τους αδίστακτοι,

και συνεργοί, για έδρανα, υπόλογοι παρείσακτοι.

Απέναντι, υποκριτές με έωλα προσχήματα,

αβέλτεροι συνένοχοι αφήνουν τ’ ανομήματα,

αρκούνται σε ανούσια πατριωτοκηρύγματα.

Και ψήφοι απερίσκεπτων στο φασισμό χαρίσματα.