Θεραπεία

Ήταν μια ζάλη ξαφνική, ενώ φαινόμουνα καλά,

κι ήρθαν αμέσως τρεις γιατροί κι έφεραν φάρμακα πολλά,

είπανε είναι σοβαρό, θα χρειαστεί καιρός πολύς,

θα μου κοστίσει ακριβά να ξαναγίνω υγιής.

Μου φέρανε και τα χαρτιά να βάλω τις υπογραφές,

έπρεπε να σιγουρευτούν για τις δικές τους αμοιβές,

ούτε και διάβασα τι λεν, ήταν τα έγγραφα σωρός,

έβαλα σ’ όλα υπογραφή, είπα να είμαι ευγενικός.

Σ’ ένα κρεβάτι ασθενής και από πάνω οι γιατροί,

καθηλωμένος διαρκώς, ενέσεις χάπια και οροί,

μέρα τη μέρα καρτερώ, δε βλέπω κάποια γιατρειά

κι όταν ρωτάω το γιατί, μου λεν θα πάει μακριά.

«Τα φάρμακά σου ακριβά», μονάχ’ αυτό έχουν να πουν,

τα κτήματά μου τα καλά αρχίσαν να τα ξεπουλούν.

Παλιοί και νέοι συνεργοί μεσίτες γίναν ικανοί,

αγοραστές αναζητούν να δώσουν και τα τιμαλφή.

Ου με πείσεις

Ώρες η συζήτηση, πλήθος δεδομένα,

τα επιχειρήματα αποδεδειγμένα,

μπρος του αυταπόδεικτη η κοινή ευθεία,

όλα πεντακάθαρα για σωστή πορεία.

Ώρες η συζήτηση, χιλιοειπωμένα

όλα με σαφήνεια ξεκαθαρισμένα,

όπως κι αν τα έθεσα, όπως κι αν τα είπα,

όλη η προσπάθεια στο νερό μια τρύπα.

Βράχος τα πιστεύω του και οι αντιλήψεις,

κολλημένος σθεναρά στις προκαταλήψεις,

μόνο η αλήθεια του δόγμα αναγκαίο,

ό,τι διαφορετικό, καταδικαστέο.

Φτώχειες

Άγριος Μάρτης, το κρύο πολύ

και της Βασίλως το τζάκι σβησμένο,

λίγα τα ξύλα στην άσπρη αυλή,

το παραθύρι της χιονοδαρμένο.

Σπίτι-καλύβι, τα πάντα λιτά,

σκεύη παμπάλαια, παραφθαρμένα

και τα στρωσίδια χοντρά υφαντά,

όμορφα, κι ας απ’ τα χρόνια τριμμένα,

Ξέρει η Βασίλω τη φτώχεια καλά,

πλούτος ποτέ δεν της έχει γελάσει,

από μικρή, μια ζωή στη δουλειά,

πότε στα κτήματα, πότε στα δάση.

Σαν τη ρωτάνε τι έχει να πει,

τώρα που πέρασε πια τα ογδόντα,

πότε το δίκιο, το πώς και γιατί,

πώς τα παλιά της και πώς τα παρόντα:

– Είδα φεγγάρια, χειμάρρους, βουνά,

άκουσα αηδόνια τις νύχτες με τ’ άστρα,

δε μου τα πήρε κανένας αυτά,

μέχρι το τέλος μου άπαρτα κάστρα.

Κάποιοι μ’ αδίκησαν μες στη ζωή,

πλούτο μαζέψανε απ’ τη μπουκιά μου,

είχαν τον τρόπο τους στην αρπαγή

κι ούτε τους άγγιξε μία ματιά μου.

Είναι αυτοί που κοιτούν τα βουνά

και λογαριάζουν τα πεύκα για ξύλα,

μόνη χαρά τους να βγάλουν λεφτά

και η ψυχή τους κλωνί δίχως φύλλα.

Παγκόσμιες εφεδρείες

Καλά οργανωμένοι των πατρίδων οι εχθροί 

για τα συμφέροντά τους προσπαθούνε

και από μέσα οι εγχώριοι συνεργοί

για της πατρίδας το συμφέρον φλυαρούνε.

Εκείνος βγαίνει με φωνές ηρωικές

και τα συμφέροντα με πάθος καταγγέλλει,

για κρίσιμες μιλάει εποχές ιστορικές,

περήφανη πορεία εξαγγέλλει.

Η σκόνη άφθονη, μεγάλη χλαλοή,

οι άλλοι – φαύλοι – στρώσανε το δρόμο,

συνθήματα χαϊδευτικά, ατμόσφαιρα θολή,

κι εκείνον άκριτα τον φέρνουνε στο θρόνο.

Ξεκίνημα επίσημο με προγραμματικές,

μα ο καιρός τον καρτεράει παρακάτω,

κρυφές ή απροκάλυπτες δυνάμεις εχθρικές

του κάνουν τα ηρωικά του άνω-κάτω.

Κυλάει άτεγκτα ο άγριος καιρός,

και τα συμφέροντα στη γνώριμη δουλειά τους.

Εκείνος γίνεται ο νέος συνεργός

και τον κρατάνε οι εχθροί στην αγκαλιά τους.

Καλά οργανωμένοι των πατρίδων οι εχθροί 

μονίμως μεριμνούν για εφεδρείες,

το ξέρουν, χρόνια, πώς οι εύπιστοι λαοί

ξεχνούνε γρήγορα τις ίδιες ιστορίες.

Αν έλειπε

Ακόμα ένα ποίημα

γραμμένο μ’ ενθουσιασμό,

όπως και άλλα δέκα.

Γεμάτα πάθος φανερό

και φορτωμένα λυρισμό.

Όλα για τη γυναίκα!

Και συνεχίζει ο ποιητής

να γράφει δίχως τελειωμό·

το είναι του σε δίνη.

Πάει ν’ αλλάξει το σκοπό

για κάτι διαφορετικό,

μα πάλι βρίσκει εκείνη.

Γράφει γι’ αστέρια και πουλιά,

γι’ ακρογιαλιές και για στεριές,

και λέει εκεί θα μείνει.

Μ’ ανθίζουν μπρος του κερασιές

σε νεραϊδένιο λυκαυγές.

Και σ’ όλα πάλι εκείνη!

Τρέχει το νου του στα παλιά,

στης Ιστορίας τις πτυχές

και ψάχνει και διακρίνει.

Βρίσκει στιγμές ηρωικές,

και στων μαχών τις παρυφές

φαίνεται πάλι εκείνη!

Και συλλογιέται ο ποιητής

την αναπότρεπτη ροπή

ατέρμονων αγώνων.

Μέσα στης Φύσης τη βουλή

τι έχει γράψει η ζωή

στο διάβα των αιώνων.

Οι σκέψεις τον πολιορκούν

και περισσότερα ζητούν,

οι λέξεις ξεχειλίζουν.

Θωρεί και πάλι το γραπτό,

οι στίχοι τού ξαναμιλούν,

του σιγοψιθυρίζουν:

Πόσο θά ήτανε στυφά

όλα τής ζήσης τα καλά,

αν έλειπε απ’ τη ζωή,

από της Φύσης τη βουλή

το πλάσμα αυτό τής ομορφιάς,

η απαρχή κάθε γενιάς.

Αν έλειπε η Γυναίκα! 

Ο ασκός

Τους είπανε να κόψουν το σκοινί 

και του Αιόλου τον ασκό ν’ ανοίξουν,

εκείνοι θα σταθούνε αρωγοί,

στο μέλλον σθεναρά θα τους στηρίξουν.

Αβέλτεροι ή μήπως και βαλτοί;

τους άκουσαν κι αφήσαν τους ανέμους.

Σηκώθηκε μεγάλη χλαλοή

και οι παλιοί θυμήθηκαν πολέμους.

Εκείνοι που θα ήσαν αρωγοί,

τους έδιναν καινούριες υποσχέσεις,

αδιάφοροι για την καταστροφή

κοιτούσαν τις δικές τους υποθέσεις.

Φιλίες

Συμπαθείς οι νέοι φίλοι, εντυπώσεις θετικές,

και χαμόγελα κι αστεία και κουβέντες λογικές,

οι ιδέες τους ωραίες, θέσεις ανθρωπιστικές.

Επισκέψεις αμοιβαίες και μαζί τους εκδρομές.

Δίπλα μας ο χρόνος τρέχει, τους ανθρώπους μελετά,

τους απλώνει ευκαιρίες, τις διαθέσεις ερευνά

κι όπως το νερό κυλάει και διαβρώνει τα βουνά,

όμοια και ο χρόνος σκάβει, ξεσκεπάζει τα κρυφά.

Σαν τα μέταλλα που λάμπουν και σκουριάζουν τελικά,

θάμπωσαν οι νέοι φίλοι, βγήκε άφθονη σκουριά.