Ένας γιατρός

Καλός ο γιατρός και το ’μάθαν πολλοί,

οι άνθρωποι πάσχουν και τρέχουν,

μικροί και μεγάλοι φοβούνται πολύ,

ξοδεύουν κι αυτοί που δεν έχουν.

Διπλώνουν κουβέντες και λένε πολλά,

καθένας και μια ιστορία.

Για σένα, γιατρέ μου, τα λένε θολά

πως έχεις μιαν άλλη για πρώτη αξία.

Κι εγώ απ’ ανάγκη σε βρήκα, γιατρέ,

και τώρα με τρώει μια λύπη.

Να είσαι καλός, να είσαι γνωστός,

μα κάτι ωραίο να λείπει.

Αξίες ωραίες να μένουν κενές,

κρυάδα να νιώθουν οι γύρω ψυχές.

Και πρώτη αξία το άφιλο χρήμα.

Τι κρίμα, γιατρέ μου, τι κρίμα!

Παρήχησις χι

Μίαν παρήχησιν του χι  

εν τη λογία εκδοχή

συνέθεσε στιχοποιός

εμμένων αρχαιοπρεπώς:

Εν μέσω αψιμαχιών,                 

ενοχικών  συμμαχιών,                  

παρωχημένων  παροχών           

επί κατίσχνων εποχών

πολέμαρχοι κατέρχονται

εντός χαμένων οχυρών,

εκ των οδών διέρχονται

μετά ρημάτων ηχηρών.

Οι τυχοδιώκται ανησυχούν

εν όψει αγχωδών μαχών,

εις αντιμάχους προσχωρούν

άνευ αιδούς τε και αρχών.

Οι άμαχοι αγωνιούν,

εντός αχύρων προχωρούν,

δια το μη χείρον ερευνούν,

ορώσι δε και ωχριούν.

Μία παρήχησις του χι  

εν τη χρονία ανοχή.

Τι είχες, Γιάννη, έως χθες;

και τι εις το διηνεκές;

Μικρός

Η σκέψη του απλή· λαβείν και δούναι,

τα χρήματα ο κύριος σκοπός,

αδιάφορος οι άλλοι τι θα πούνε,

στου κόσμου του το κέντρο μόνο αυτός.

Μικρός μες στο μικρό του το συμφέρον,

θεός του κι οδηγός η αγορά,

για τα κοινά μηδέν το ενδιαφέρον,

εκτός αν το εισπράττειν αφορά.