Οραματιστές και ρεαλιστές

Ζωγράφοι με τις λέξεις τους οι οραματιστές 

και δείχνουνε το αύριο με χρώματα καινούρια, 

αφόβιστα με σιγουριά κινούν αγωνιστές

και στην ψυχή τους λεύτερα ακούγονται τραγούδια.

Αφόβιστα με σιγουριά κινούν αγωνιστές

και φέγγουνε αυγερινοί ανάμεσα στο πλήθος,

από κοντά φυτρώνουνε και υπονομευτές,

αυτοί που έχουν άγνωστη τη θεία λέξη ήθος.

Από κοντά φυτρώνουνε και υπονομευτές

με διαβολή και γαλιφιές κρυμμένοι μειοδότες.

Σφοδρύνουν το διμέτωπο οι συμπολεμιστές,

μπροστά ο βέβαιος εχθρός και πίσω οι προδότες.

Σφοδρύνουν το διμέτωπο οι συμπολεμιστές,

και φέρνουνε το αύριο με χρώματα καινούρια,

τα πλήθη πανηγυρικά με τους αγωνιστές.

Απλώνονται θριαμβικά τα λεύτερα τραγούδια.

Τα πλήθη πανηγυρικά με τους αγωνιστές,

και στων γιορτών τις παρυφές συσκέψεις Ιστορίας.

Στα χρώματά τους μένουνε οι οραματιστές.

Και οι ωμοί ρεαλιστές νομείς τής εξουσίας.

Του Διός

Με λέτε παντοδύναμο, αθάνατο, αιθέριο,

φιλάνθρωπο και δίκαιο, υπέρθυμο, παναίτιο,

προπάτορα, επάκριο, εφέστιο, ευκάρπιο,

σωτήρα, αλεξίκακο, υπέρτατο και άναρχο.  

Με χίλια δυο επίθετα με φλυαροστολίζετε,

ασύστολα με γλείφετε και δούλοι αυτοχρίζεστε,

στο τελευταίο σας χωριό ναούς πολλούς μού χτίζετε,

καντήλια μού ανάβετε κι όλο με θυμιατίζετε.

Αγάλματα κι ανάγλυφα αιώνες μού σκαλίζετε,

ψωμί πολλοί δεν έχετε, για μένα όμως βρίσκετε

και βόδια να μου σφάζετε, θυσίες να προσφέρετε

και για το πιο ασήμαντο φτηνά να ικετεύετε.

Βροχή τα κυριελέησον – εσείς δε βαρεθήκατε;

Όμως…

Αν ήμουν πολυέλεος, καλός και πολυεύσπλαχνος

πώς τότε θα το άντεχα τα πλάσματα που έχτισα,

όλοι τους, ίδιοι Σίσυφοι, μονίμως ν’ αγωνίζονται,

στα βάσανα να πνίγονται, στο χάος να βυθίζονται,

από αρρώστιες άπειρες σκληρά να ταλανίζονται,

να πέφτουν στα γεράματα, αδύναμοι να σβήνουνε

και άδοξα, των σκουληκιών βορά να καταλήγουνε;

Αν ήμουνα πανάγαθος, φιλότεκνος και άγιος

πώς θ’ άφηνα του ντιενέι τα τόσα αστοχήματα,

βρέφη πολλά να κουβαλούν του κόσμου τα νοσήματα;

πώς θ’ ανεχόμουν, στον Μολώχ παιδιά να θυσιάζονται

κι από πολεμοκάπηλους πολλά να σφαγιάζονται;

Αν ήμουνα φιλάνθρωπος πώς τότε θα επέτρεπα

τυράννους και δικτάτορες, του κόσμου τα καθάρματα,

κι αυτούς που νήματα κινούν με άθλια τεχνάσματα,

εθνών ηνία να κρατούν, να φέρνουνε τον πόλεμο

και για την εξουσία τους να σπέρνουνε τον όλεθρο;

Αν ήμουν ο Δημιουργός τού σπάνιου πλανήτη σας,

πώς θα ’βλεπα να φθείρετε αυτό το ίδιο σπίτι σας,

βουνά, αέρα, θάλασσες, τα πάντα να μολύνετε,

σαν βάρβαροι να φέρεστε και ούτε να αισχύνεστε;

Να ’χα τη δυνατότητα μια ώρα να κατέβαινα,

υπάνθρωπους και βάνδαλους στο Διάβολο θα έστελνα.

Μα και αυτός ανύπαρκτος! κι έτσι δεν τους γλυτώνετε,

μαζί τους θα πορεύεστε κι όλο θα μαραζώνετε,

αφού καλοί και δίκαιοι ποτέ σας δεν ενώνεστε,

θρησκείες και φανατισμοί σάς κάνουν να διχάζεστε

και των σοφών τα ρήματα ποτέ σας δεν τ’ ασπάζεστε.

Τεμπέληδες και πονηροί δηλώσαν υπηρέτες μου,

αιώνες στο επάγγελμα ως ιεροί ικέτες μου,

αυτόκλητοι ερμηνευτές τού άγιου θελήματος,

παραμυθιών διαχειριστές, τεχνίτες τού κηρύγματος.

Κι από κοντά τους Κάλχαντες, Κασσάνδρες προαγγέλματα,

οιωνοσκόποι, ξορκιστές, σιβύλλεια μαντεύματα.

Και σεις που με μισόλογα δείχνετε ν’ αμφιβάλλετε,

καιρός από τη σκέψη σας τη σκόνη ν’ αποβάλετε,

λες κι είσαστε μικρά παιδιά, δεν έχετε συναίσθηση

πως είμαι έν’ απείκασμα, τουτέστιν μια ψευδαίσθηση!

Αφήστε πια τους Όλυμπους, τα νέφη και τα Σύμπαντα,

τις φαντασμένες τελετές, βεγγαλικά και τύμπανα.

Αναζητήστε στις καρδιές αυτό που λέτε Άνθρωπο.

Εκεί θα βρείτε το Θεό, τον Ένα, το φιλάνθρωπο!

Στο μαντρί

– Δεν το θυμάμαι τώρα πια πώς βρέθηκα μες στο μαντρί,

εδώ υπάρχουν φίλοι μου, εχθροί και φιλεχθροί.

Θέλω να βγω απ’ το μαντρί στον καθαρό αέρα,

μονάχα φίλους να θωρώ, εχθρούς να κάνω πέρα.

– Άμα θα βγεις απ’ το μαντρί οι λύκοι καρτερούνε

κι οι φίλοι σου δε θα τολμούν κοντά σου να σταθούνε.

– Με δυναστεύει το μαντρί, διψώ ελευθερία,

σαν νά ’χω βρόχο στο λαιμό· ως πότε ομηρία;

– Αν το πιστεύεις και ποθείς  ελεύθερος να μείνεις,

η λύση είναι μόνο μια· λύκος και συ να γίνεις!

Υπερδυνάμεις

Υπερδυνάμεις φοβερές ανταγωνίζονται

στου τρόμου την αιμάτινη αρένα,

για του ολέθρου τη στιγμή εκσυγχρονίζονται

με όπλα φανερά μα και κρυμμένα.

Με τόση δύναμη πυρός ακατανίκητη,

ο δρόμος για την κόλαση στρωμένος

η Γη να καταλήξει ακατοίκητη –

Αρμαγεδδών σιγουρεμένος.

Μ’ αν το σκεφθούνε συνετά οι οπλοκράτορες

και βάλουνε πυξίδα την ειρήνη,

της ανθρωπιάς μπορούν να είναι αυτοκράτορες

και ο πλανήτης μας παράδεισος να γίνει.

Σαν συνεργάτες τού φωτός θα καταργήσουνε

πολέμους και φωτιές στην Οικουμένη,

κρατών, φυλών τις διαφορές θα επιλύσουνε

με ζυγαριά δικαίως ρυθμισμένη.

Θα σβήσουνε τού μίσους τα κηρύγματα

και δε θ’ αφήσουνε καμιά δικτατορία,

θα συνεχίσουνε με σίγουρα τα βήματα

για μια παγκόσμια πλατιά ελευθερία.

(αφελείς πόθοι)

Ορεινή ιεροσυλία

Οι Άρπυιες τεντώνουν τα φτερά τους,  

σκιάζουνε το κάλλος κορυφών,

απαίδευτα, μικρά, τ’ αφεντικά τους 

μιαίνουν το βασίλειο θεών.

Απαίδευτη, μικρή κι η Πολιτεία,

για το Ωραίον ποιος ταγός της να νοιαστεί;

Επένδυση μια ιεροσυλία!

Και η ασχήμια στα βουνά θα θρονιαστεί.

Μπετόν, συρματοπλέγματα, πυλώνες

εκεί που ίδρωνε γενναία Κλεφτουριά,

στα βράχια που ορθώνονταν αιώνες,

δε θα ζυγώνουν ούτε τ’ άγρια πουλιά.

(τερατώδεις ανεμογεννήτριες στις κορυφές των βουνών μας)

Άρπυιες: μυθολογικά τέρατα, σχετιζόμενα με τους ισχυρούς ανέμους.