Ο κυρ-διανοούμενος

 

Τι ωραίες οι ιδέες για τα δικαιώματα,

τι ωραία αραδιάζει ηχηρά ονόματα!

Η θεά ελευθερία, οι αγωνιστές,

του ανθρώπου η αξία, οι αλτρουϊστές!

Άριστες δημοσιεύσεις ο κυρ-διανοούμενος,

με τα εύγε φορτωμένος και χειροκροτούμενος.

Όταν τη δημοκρατία φαύλοι την κουρέλιασαν,

του ανθρώπου την αξία την κατεξευτέλισαν,

κι ήρθε διχασμός καινούριος σκόπιμα κινούμενος,

λέξη μια να πει δε βρήκε ο κυρ-διανοούμενος.

Άχρωμες δημοσιεύσεις, μικροαφηγήματα·

ηχηρή η αφωνία στα πραξικοπήματα.  

 

Από το 1945 στον 21ο

 

Ανόητοι, εγωπαθείς, ανάπηροι στο πνεύμα,

ριψάσπιδες και δόλιοι στο εθνικό τους ψέμα, 

ακόμα και δοσίλογοι – παιδιά τής Γερμανίας –

αδιάντροποι στα δώματα της νέας εξουσίας. 

Οι στίχοι αυτοί ξεπήδησαν διαβάζοντας το παρακάτω απόσπασμα του ημερολογίου  τού Γιώργου Σεφέρη, που έγραφε το 1945:

  « …η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία τής ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις.

……..γιατί είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε και υπάρχουν άγνωστοι, πολλοί που δεν ξέρουν, αλλά που αξίζουν...» 

«Πολιτικό Ημερολόγιο Β' 1945-1947»

.    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .   .   .   .   .   .   .

Όμως στον 21^ο

Η νέα τάξη ηγετών δεν ξέρει από ψέμα,

δεν έχουμε ανόητους, ανάπηρους στο πνεύμα,

στην Εσπερία οι σπουδές με άλλα πλέον ήθη,

επίπεδο ευρωπαϊκό, το παρελθόν στη λήθη.

Οι ψηφοφόροι ώριμοι, δεν τρώνε παραμύθια,

τα Μέσα ανεξάρτητα, ομνύουν στην αλήθεια.

Οι σχεδιασμοί ανώτεροι στη νέα ευημερία

με πράσινες γεννήτριες για την αειφορία.

Δια πάσαν νόσον σύμβουλοι ορίζουν τους κανόνες.

Τα πράσινα αλόγατα σαν μαγικές εικόνες!

Σαν πλάνη

 

Γνωστός ο δημοσιολόγος,

σημαντικός αναλυτής,  

με προσεγμένες τις εκφράσεις

αποδεκτός σχολιαστής. 

Ελεγκτικός στην εξουσία,

η κριτική του σθεναρή,

σε κάθε δημοσίευσή του

η τεκμηρίωση γερή.

Καλός ο δημοσιολόγος,

μα ξάφνου άλλη η γραφή,

αμφίβολο το γράψιμό του·

περίεργη η αλλαγή.

Υποστηρίζει μία θέση

μ’ επιχειρήματα λειψά,

σε τρία τελευταία άρθρα

στην εξουσία φιλικά.

Βρίσκεται άραγε σε πλάνη;

κάτι αλλιώς το εκτιμά;

Πολλές κουβέντες στα γραφεία,

φαρμακεροί υπαινιγμοί,

και στους ψαγμένους αναγνώστες

πικροί οι προβληματισμοί.

Τάισμα

 

Ένας σκύλος άγριος, σαν με δει, γρυλίζει, 

αν και δεν τον πείραξα, όλο με γαβγίζει.  

Κάποιος με συμβούλεψε να σηκώσω ξύλο

και να δώσω μάθημα στον κακό το σκύλο.

Παλαιός πολιτευτής, με πληθώρα φίλους,

μού ’δωσε αντίθετη συμβουλή για σκύλους:

Κάνε κράτει στο θυμό, μη σηκώνεις ξύλο,

άρχισε και τάιζε τον κακό το σκύλο!

Άρχισα το τάισμα στον κακό το σκύλο.

Έκοψε το γάβγισμα και με βλέπει φίλο.

Από την εχθρότητα στην πλαστή φιλία,

μ’ ένα μικροέξοδο βρήκα ησυχία!

Αρρωστημένα

Από το Άλφα και το Βήτα

παγκόσμιος ορυμαγδός,

μπροστά στο Πι η νέα στάση,

ένας ακόμα πανικός.

Ως το Ωμέγα και πιο πέρα

ατέρμονες παραλλαγές.

Χαιρέκακοι στα πολυβόλα

οι κίτρινοι εκφωνητές.

Ανήκουστες δικτατορίες,

μελετημένοι διασυρμοί,

μεταλλαγμένες κοινωνίες,

αρρωστημένοι διχασμοί.

Της Υδρογείου οι δυνάστες

μονίμως θα βυσσοδομούν.

Αν οι πολίτες ενωμένοι

σαν μια γροθιά θα πολεμούν.

Επί αντί συν

 

Είχα πιάσει τα τριάντα και αρχίσανε 

να μου λένε για γυναίκα και για παντρειά.

Ήρθανε δυο προξενήτρες, μου μιλήσανε

για μια κόρη από σόι και καλή γενιά.

Με βεβαίωσαν κι οι δύο πως την ξέρανε,

τρία παλληκάρια, είπαν, τη γυρεύανε.

 

Μια και δυο και τρεις και δέκα, και με πείσανε·

λίγες μέρες αρραβώνας, και στην εκκλησιά.

Κάποιος κακοήθης είπε με τυλίξανε·

ίσως ήταν από ζήλεια η κακογλωσσιά.

Όλα όμορφα κι ωραία προχωρούσανε,

πέρασαν οι τρεις βδομάδες ήμουν μια χαρά,

και στους δυο καλούς μου φίλους που ρωτούσανε,

έλεγα: τι ευτυχία είναι η παντρειά!

Μες στην τέταρτη βδομάδα ξαφνικά φωνή,

άρχισε πολλά να λέει και μ’ επιμονή:

Θέλω τούτο, θέλω κείνο, έτσι ξέρω εγώ,

μη το ένα, μη το άλλο, δε μπορώ αυτό!

Πέρασαν οι έξι μήνες, μέναν οι φωνές,

λίγα τα ωραία λόγια, ψευτοαγκαλιές.

Σαν χαμένο στον αέρα ήμουν αερόστατο

και το βίο μού ’χε κάνει ανεόρταστο.

Άφαντες οι προξενήτρες που με πείσανε,

κάτι ήξερε εκείνος· με τυλίξανε.

Μια και δυο και τρεις και δέκα, αγανάκτησα.

Άδραξα τον εαυτό μου! Την παράτησα!

Λέξεις από τα παλιά ωραίες έχουν πει πολλές,

στη ζωή των παντρεμένων νά ’ναι ταιριαστές.

Ταίρι, σύντροφος, συμβία και κυρά και σύζυγος.

Μα ετούτη, αδερφέ μου, ήταν μια επίζυγος!

Στην ασφάλεια της αδράνειας

 

Εκείνοι είχαν φοβηθεί,

τραβήξαν στην ασφάλειά τους,

εκείνος μόνος προσπαθεί

μακριά από τα βήματά τους.

Γι’ αξιοπρέπεια μοχθεί,

διεκδικεί ελευθερία,

ειρήνη μόνιμη ποθεί,

μισεί την εθελοδουλία.

Εκείνοι στην υπομονή,

κανείς δεν πάει να βοηθήσει,

εκείνος στην επιμονή.

Σκληρή τον περιμένει κρίση. 

Χωρίς συνέπειες αυτοί

και νιώθουνε δικαιωμένοι.

Καλά που είχαν φοβηθεί,

κι ας παραμένουνε σκυμμένοι.

Πραγματικότητα

 

Πολλά ποιήματα ο νέος ποιητής,

με πλούσια τη φαντασία.

Υποχρεώσεις λιγοστές,

απόμακρος από την κοινωνία.

Κυλήσανε τα χρόνια του γοργά

και μέσα πια στην κοινωνία

υποχρεώσεις πολλαπλές.

Και η πραγματικότητα

ξεπέρασε γοργά τη φαντασία.

Φοβικά

 

Με κάθε νέα ίωση μεγάλη η σοδειά·

ποικίλοι πληροφορητές, πληθώρα οι δηλώσεις,

μαθαίνουν, εκπαιδεύονται και τα μικρά παιδιά,

σε όλη την υδρόγειο φυτρώνουνε ψυχώσεις.

Και του καιρού η ψύχωση φυτεύτηκε καλά,

οι νέοι τη δεχτήκανε· μέχρι και διαδηλώσεις!

Του αύριο υπήκοοι θα τρέμουνε πολλά,

πανεύκολα θα πέφτουνε σε νέες αγκυλώσεις.

Ασίγαστος ο θόρυβος σε όλον τον πλανήτη,

για κάθε χιονοθύελλα, για κάθε πυρκαγιά

τα Μέσα ολοφύρονται και κάνουν το μεσίτη,

διασπείροντας τον πανικό και μέσα στα χωριά.

Ο φόβος εξαπλώνεται, φωλιάζει στις ψυχές,

περίτεχνα προβάλλονται δεινές συνωμοσίες,

με τρόπο ενισχύονται ποικίλες ενοχές.

Το κύμα ανασφάλειας βολεύει εξουσίες.

Φωνές για δικαιώματα και για ελευθερία

θα γίνουνε υπόθεση για κάποιους γραφικούς,

τα κύρια προβλήματα και η παλιά Ιστορία

αδιάφορους θ’ αφήνουνε ανθρώπους φοβικούς.

Πολίτες θα σπανίζουνε, υπήκοοι πληθώρα

για τον καιρό και για ιούς κυρίως θα μιλούν.

Και λίγο-λίγο προχωρούν τα άλλα φοβοδώρα:

Κομήτες κι εξωγήινοι τη Γη μας απειλούν!

Ελάτου λόγος

 

Και τι δεν έχω να σου πω και να σου μολογήσω,

τι έζησα, τι πέρασα εδώ στον τόπο αυτό!

Τι είδα και τι άκουσα να σου εξιστορήσω,

τους τρεις αιώνες που κρατώ και στέκομαι ορθό.    

                                  

Κόσμος και κόσμος στάθηκε στη σκέπη των κλαδιών μου,

καλοί, κακοί, φίλοι, εχθροί, χορτάτοι, νηστικοί.

Ξωμάχοι ολημέριστοι βαθιά πήραν ανάσα,

κονταίνοντας τον κόπο τους για την επιστροφή.

Τσοπάνηδες τινάξανε τη μουσκεμένη κάπα,

κυνηγημένοι απ’ του καιρού τη βουερή οργή.

Τη νύχτα τους περάσανε και μαστοροπαρέες,

στο δρόμο τους για το ψωμί σε τόπους μακρινούς.

Κι ασύνοροι ταξιδευτές μ’ ελαφριά δισάκια,

που δεν αντέχαν για πολύ ορίζοντες γνωστούς.

Μες στα κλαδιά μου κρύφτηκαν πολλοί καταδιωγμένοι

που το κεφάλι σήκωσαν στην άγρια σκλαβιά,

λημέρια στήσαν γύρω μου – ζωή τυραννισμένη –

και με τα χρόνια γίνανε της λευτεριάς μαγιά.

Σταθήκανε και ποιητές και βγάλανε τραγούδια

και τους καημούς αλάφρωσαν σε μικροσυντροφιές.

Τραγούδια για την ξενιτιά, τη λύπη και το χάρο,

για της αγάπης τις γλυκές και τις πικρές στιγμές.

Μα και τραγούδια ηρωικά για την αντρειοσύνη,

το θάρρος και τη δύναμη δεινών πολεμιστών,

για το σπαθί τής λευτεριάς και τη μεγαλοσύνη

με λόγια που λαμπάδιαζαν ψυχές παλληκαριών.                                                                                                                                                        

Όταν τα στίφη τών εχθρών τον τόπο διαγουμίζαν

και πόλεμοι ατέλειωτοι ξεσπούσανε ξανά,

τα βόλια στα κλωνάρια μου δαιμονικά σφυρίζαν

και κάποτε στα σπλάχνα μου καρφώνονταν βαθιά.

Μα κι όταν πάλι αδερφοί με αδερφούς χτυπιούνταν,

τα βόλια τούτα ήτανε τα πιο φαρμακερά!

Τώρα εδώ τοιμάζονται στη ρίζα να με κόψουν,

παράξενα κουβάλησαν ψηλά σιδερικά,

τη μνήμη τόσων χρόνων μου άπρεπα να διακόψουν

και πριν από την ώρα μου να λείψω οριστικά. 

                                          

Μα το δικό μου ριζικό είναι αλλιώς γραμμένο,

όρθιο πάντοτε να ζω κι όρθιο να πεθαίνω.

.............................................................................

Σκίζοντας ένα κομμάτι δαδί, αποκαλύφθηκε μία σφαίρα σφηνωμένη μέσα του.

Το δαδί προέρχεται από μια περιοχή στην οποία είχε διεξαχθεί σφοδρή μάχη το 1948.

Το εύρημα έδωσε το έναυσμα των στίχων.

Ρωμαϊκό 1

 

Ο ύπατος μικρός, ασήμαντος, ολίγος,

μικρότατοι, ολίγιστοι οι άλλοι.

Κι όπως πηγαίνανε, θα έμενε ο ίδιος,

προοπτική καμία δεν φαινόταν άλλη.

Οι θαρραλέοι που κινούσαν, μετρημένοι,

σε δρόμους διαρκώς μοναχικούς.

Και οι πληβείοι αποκαμωμένοι

κρατούσαν μιαν ελπίδα στους θεούς.

Μετά τον πόλεμο

 

Εχθροί αδυσώπητοι μέσα στη χώρα,

για χρόνια οι μάχες, πολλοί οι νεκροί,

ερείπια πίσω αφήσαν πληθώρα

και άγριοι μένουν για μας οι καιροί.

Γενναίους ζητούμε αγνούς πατριώτες

ηγέτες να γίνουν, να βγούνε μπροστά

για νέα πορεία, για νέους αγώνες,

ελπίδα στον κόσμο να φέρουν ξανά.

Γενναίοι πολλοί μες στις μάχες χαμένοι,

τους λίγους που έμειναν δεν τους ρωτούν,

ασήμαντοι, άκαπνοι και βολεμένοι

χωρίς συστολή τα ηνία ζητούν.

……………………………………………………..

«Όταν πεθαίνουν τ’ άλογα, παίρνουν αξία τα γαϊδούρια»

παροιμία

Επί τη αποχωρήσει

Ω! των Αψβούργων ιμπεράτορ, 

στους Κάιζερ διαπιστευμένη,

τι θ’ απογίνουμε, σαν φύγεις,

εμείς οι καταχρεωμένοι;

Αν ίσως ξαναχρειαστούμε

την ευγενή σου προστασία,

πού θα μπορέσουμε να βρούμε

σαν τη δική σου ευεργεσία;

Πώς να ξεχάσουμε εκείνες

τις αγκαλιές και νουθεσίες,

όταν διέλυες σαν θίνες

γενναίες αιθεροληψίες;

Πάντως και τώρα θα μπορούσες,

για κάποια υστεροφημία,

το άδικο να αναιρούσες

με μια σωστή χειρονομία:

Εκείνο το φριχτό σας χρέος –

το δάνειο και τις δηώσεις –

να τ’ αναγνώριζες ευθέως

στις τελευταίες σου δηλώσεις.

Και απομένει άλλο ένα,

με δεδομένη την ισχύ σου.

Θα προστεθεί στα πεπραγμένα

γι’ αξιοπρέπεια δική σου:

Δοσοληψίες ν’ ακυρώσεις

με θρασεμένους ταραξίες,

έστω και τώρα να διασώσεις

τις πανευρωπαϊκές αξίες.

(Μα τέτοιες σκέψεις δεν αγγίζουν

αχρείες θηριοφιλίες.

Τα όμοια ήθη συμβαδίζουν

στις ματωμένες Ιστορίες.) 

Οκτώβρης ερημιάς

 

Ζωγραφιές τού Οκτώβρη ξυπνούνε τις θύμησες

και γυρνώ μυστικά στην κρυφή ρεματιά,

να σ’ ακούσω και πάλι σαν τότε που μίλησες

και τα λόγια σου άπλωσαν μιαν αγκαλιά.

Η αγάπη μας, έλεγες, κάστρο απόρθητο,

ούτε μία ρωγμή στη ζεστή μας φωλιά.

Συναινούσε δειλά με τραγούδι αργόσυρτο

στου νοτιά τη φορά η δική μας οξιά.

Τώρα, δίχως σκοπό, αλλαγμένο ανέμισμα

με τον ήχο των φύλλων που πέφτουν νεκρά.

Αμετάκλητο πια της Ατρόπου το θέλημα·

μες στο κάστρο εγώ κι η σκληρή ερημιά.

Ίσως στα εκατό

 

Ο χωριανός ο Γιόργκης, ο παραγκωνισμένος,

με λάθη και βλακείες  βαριά εκτεθειμένος,

ξανάρχισε τα λόγια–αεροθεωρίες·

επίγνωση καμία για τόσες αβαρίες.

Τον ξέρουν οι δικοί του, τον ξέρουν και οι ξένοι,

το βλέπουν πως ακόμα ο ίδιος παραμένει.

Σε τρεις δεκαετίες, πιστεύουν, θα γεράσει,

εκεί στα εκατό του μπορεί να ωριμάσει.

 

Τραγούδι μιας Κυριακής

 

Ήτανε κρύα Κυριακή,

οι δρόμοι γύρω ερημωμένοι,

και ξάφνου φίλοι καρδιακοί

από μακριά ταξιδεμένοι.

Τα βλέμματά τους καθαρά

γεμίσανε το σπιτικό μας,

τα λόγια όπως και παλιά·

ανέβηκε το ηθικό μας.

Μας ήρθαν φίλοι καρδιακοί,

και πιάσαμε γλυκά τραγούδια,

ας ήταν κρύα η Κυριακή,

ανθίσαν γύρω μας λουλούδια.

Με τους υπόλοιπους

 

Τουρκοκρατία ζοφερή,

κομμένα τ’ απροσκύνητα κεφάλια,

αιώνες ώσπου λίγοι τολμηροί

να οργανώσουνε βουνά και ακρογιάλια.

«Ελευθερία ή θάνατος»,

το σύνθημα σκληρό και ορκισμένο,

του έθνους ο παλμός αθάνατος,

το φως ζητάει Γένος σκλαβωμένο.

Επίμονος αγώνας φονικός,

γενναίοι λιγοστεύουν στα πεδία,

κανόνας Ιστορίας κυνικός:

Ο θάνατος τοξεύει την ανδρεία!

Σαν ήρθε η μεγάλη λευτεριά,

μεγάλος κι ο καινούριος ο αγώνας,

τα παλληκάρια που ’χουν μείνει, λιγοστά.

Με τους υπόλοιπους θα πάει ο αιώνας…

Ζωίτσα

 

Εικοσιτρία η Ζωίτσα, στο σπίτι βάσανο πικρό,

βαλαντωμένοι οι δικοί της· πότε θα βρίσκανε γαμπρό;

Κανένα άγχος η Ζωίτσα, πανέμορφη και γελαστή,

σταμάτησαν οι προξενήτρες, είχανε πλέον βαρεθεί.

Για ένα θέλημα τυχαίο, στο σπίτι τους κάποια φορά,

και η Ζωίτσα ανθισμένη με υποδέχτηκε θερμά,

γλυκό-δαμάσκηνο, δικό της, το κέρασμα εθιμικό,

για το σχολείο ερωτήσεις, το ενδιαφέρον στοργικό.

Το κοίταγμά της μες στα μάτια μαγνητισμένη ταραχή,

και φεύγοντας, μια χειραψία. Αργά η τρυφερή αφή.

«Κι όταν θελήσεις, να ξανάρθεις, ας είμαστε και μακριά,

σαν τη δική σας είναι ωραία και η δική μας γειτονιά!»

Στα δεκαέξι μου τα χρόνια τέτοιοι ρυθμοί πρώτη φορά

και στο λαιμό μου μία φλέβα δε σταματούσε να χτυπά.

Τη νύχτα όνειρο μεγάλο με τη Ζωίτσα στην πηγή,

στην ανηφόρα χέρι-χέρι. Κι ένιωθα ίδια την αφή!

Αιτίες εύρισκα και τρόπους για την απάνω γειτονιά

με τη Ζωίτσα στην αυλή της· άφηνα τ’ άλλα τα παιδιά.

Σαν μαγεμένος τη ζητούσα, εκείνη χαμογελαστή.

Και ύστερ’ από δυο βδομάδες οι δυο μας στην κρυφή πηγή!

Όπως και στ’ όνειρο αντάμα, στα χέρια τρυφερή αφή,

αμήχανος την καρτερούσα κάτι εκείνη να μου πει.

Άρχισε να μου ψιθυρίζει τραγούδι όμορφο παλιό

για κάποια κόρη που ’χε φέρει σ’ ένα παιδί καημό γλυκό.

Τα μάτια μου μες στα δικά της. Ξάφνου απότομη σιγή.

Σε κάποια αραιά δεντράκια μια παρουσία αισθητή.

Με τράβηξε στην κατηφόρα στο μονοπάτι το στενό,

η βιαστική επιστροφή μας σαν επικίνδυνο κρυφτό.

Μια στάση στο πεσμένο πεύκο, ανάσα πήραμε βαθιά,

έπρεπε πλέον για τα σπίτια να κινηθούμε χωριστά.

Το χέρι της στο πρόσωπό μου. Κι ένα φιλί, για μια στιγμή!

Απόμεινα μαρμαρωμένος, καθώς χανόταν στη στροφή.

Βαριά κυλήσανε τρεις μέρες και πήρα την ανηφοριά

να δω και πάλι τη Ζωίτσα εκεί στην πάνω γειτονιά.

Έφερα γύρω την αυλή της. Το σπίτι έρημο, κλειστό,

και μια γειτόνισσα, με άχτι: δε μένει πια κανείς εδώ.

Δεν τόλμησα να τη ρωτήσω το πώς και τι είχε συμβεί,

μπορεί να ήταν η αιτία η παρουσία στην πηγή.

Από την άφατη χαρά μου ξάφνου σε μαύρη μοναξιά,

σαν οδοιπόρος που μπροστά του απλώθηκε η ερημιά.

Δύσκολες έγιναν οι μέρες, όλο σ’ εκείνη το μυαλό,

κάποια της είδηση ποθούσα, ένα της μήνυμα καλό.

Πλησίασα τον ταχυδρόμο μην ξέρει κάτι να μου πει·

μονάχα κάποια εικασία πως πήγε στην Αμερική.

Απογοήτευση και φόβος, στη μοναξιά μου σταθερά,

μέσα στα φύλλα των βιβλίων πολλά στιχάκια φλογερά,

την έφερνα στα όνειρά μου κι όλο θυμόμουν την αφή,

το κοίταγμά της μες στα μάτια, το στιγμιαίο της φιλί.

Οι μέρες γίνανε βδομάδες, οι μήνες κύλησαν αργά.

Βαρύ το νέο τής Ζωίτσας: είχε χαθεί στην ξενιτιά.

Σιγά-σιγά μέσα στο χρόνο έκλεινε η βαθιά πληγή,

με τις καινούριες γνωριμίες ξεθώριασε η προσμονή…

Τα χρόνια πήραν το ρυθμό τους, οι εμπειρίες σωρηδόν,

στου βίου τον τρανό αγώνα ποιος προλαβαίνει το παρόν;

Η εργασία και ο γάμος, οι μέριμνες για τα παιδιά,

η μνήμη τις επιλογές της· τι απορρίπτει, τι κρατά;

Απανωτές δεκαετίες, οι ηλικίες προχωρούν

με τα πενήντα να καλπάζουν, με τα εξήντα ν’ απειλούν.

Και τώρα στα εξηνταέξι, στη βόλτα με τον εγγονό,

με καλημέρες κι ερωτήσεις στο αλησμόνητο χωριό.

Συνηθισμένες απαντήσεις μαζί και νέα τού χωριού,

ποιοι έρχονται και ποιοι θα φύγουν τις μέρες τού καλοκαιριού.

Την τελευταία τού Αυγούστου ανηφορίζανε μαζί

μία γιαγιά μ’ ένα κορίτσι που το φωνάζανε Ζωή.

Πενήντα χρόνια σκεπασμένα παραμερίσανε μεμιάς,

μπροστά μου είχα τη Ζωίτσα στη θέση μιας καλής γιαγιάς.

Τα μάτια μίλησαν αμέσως, το στόμα τι να πρωτοπεί,

πώς όλα κόπηκαν μια μέρα σ’ εκείνη την κρυφή πηγή!

Οι λέξεις βγήκαν ραγισμένες, αμήχανες χωρίς ειρμό,

απόμεινε μονάχα ένα: σε λίγο φεύγει απ’ το χωριό.

Επίμονη η χειραψία, μιλούσε η παλιά αφή,

πενήντα χρόνια μες στη μνήμη. Μαζί κι εκείνη η ταραχή!

(ιστορίες τού χωριού)

Δικτυομηνία

 

Φοβερή δοκιμασία,

μέγιστος ο πανικός,

έξι ώρες(!) δίχως φέις

ο πλανήτης αδειανός!

Τέτοια δικτυομηνία

ήτανε πρωτοφανής,

έξι ώρες δίχως φέις

πώς μπορείς να τ’ ανεχτείς!

Τρία δισεκατομμύρια

σπεύδουν καθημερινά

να διαβάσουνε, να γράψουν

και να πουν προσωπικά.

Έξι ώρες αγωνία

μήπως και δεν ξαναρθεί.

Μέρα – νύχτα στις οθόνες

πλήθη έχουν εθιστεί.

Φόβος και στις εξουσίες

μη γυρίσουν στα παλιά,

να πληρώνουνε χαφιέδες

που μαθαίνανε πολλά.

Τώρα έτοιμες τις βρίσκουν

τις ιδέες των πολλών,

ποιες φιλίες, πού πηγαίνουν,

πώς κοιμούνται και τι τρων!

Μπόρα ήτανε και πάει,

μπήκαν όλα στη σειρά,

οι καρδούλες, τα μ’ αρέσει

με τα τζιφ και τα χαχα!

Συνέχεια

 

Με νόμους δοτούς ψαλιδίζει

Συντάγματος άρθρα ρητά,

το κνούτο συχνά ανεμίζει,

γι’ ασφάλεια πάντα μιλά.

Σε καίριες θέσεις πιασμένη,

ερείσματα έχει γερά

η χούντα, ποτέ δεν πεθαίνει,

προσχήματα βρίσκει πολλά.

Ποικίλοι μικροί εστεμμένοι

χαλκεύουν δεσμά φανερά.

Θεσμοί με αγώνες στημένοι

σαν σώματα μένουν νεκρά.

Υπήκοοι παγιδευμένοι

κρατούν τα κεφάλια σκυφτά. 

Απολίτιστοι και πολιτισμένοι

Σε κάποιο κοντινό βουνό κατέφθασαν οι εκδρομείς,

μικροί-μεγάλοι να χαρούν τις ομορφιές τής εξοχής.

Είχαν κι ωραία φαγητά, περάσαν όλοι τους καλά,

στο τέλος παρατήσανε στα χόρτα τα σκουπίδια τους,

χωρίς καμία ενοχή γυρίσανε στα σπίτια τους.

Αχρείοι, ακαλαίσθητοι, ελεεινοί, αναίσθητοι.

Ύστερα ήρθαν στο βουνό οργανωμένοι «εκδρομείς»

και γίνανε απρόσκοπτα κατακτητές τής κορυφής.

Αφού την ισοπέδωσαν και την τσιμεντοστρώσανε,

γιγαντιαίες σιδεριές στα γρήγορα υψώσανε.

Αυτοί δεν είναι άθλιοι όπως οι άλλοι εκδρομείς,

είναι καλοί επενδυτές και άνθρωποι περιωπής!... 

Ο ξεχωριστός!

 

Εγωιστής ο Δημοσθένης,

αφηρημένος ο Μελής,

με λίγη μόρφωση ο Θέμης

και νάρκισσος ο Παντελής,

Περίεργος ο Ασημάκης,

η Αργυρώ ασυνεπής,

πολυλογάς ο Αντωνάκης 

ισχυρογνώμων ο Κωστής.

Δογματική η Αντιγόνη,

η Φιλαρέτη ασταθής,

απόλυτη η Περσεφόνη,

ο Τάκης μυστικοπαθής.

Φίλους και φίλους έχει αλλάξει

ο Λάκης ο εκλεκτικός,

αυτός μονάχα νιώθει εντάξει,

σε όλα του μοναδικός!

Δε βρήκε ούτε έναν άγιο

για λίγη συναναστροφή,

κάθε φιλία του ναυάγιο.

Απ’ όλους έχει τραβηχτεί.

Του έχει μείνει ο καθρέφτης

άγιος φίλος και πιστός

και γλυκομίλητος σαν ψεύτης:

–Λάκη! Εσύ! Ξεχωριστός!

Νέα ζωή

 

Πενήντα η Μόρφω και μένει μονάχη,

ναυάγιο άτυχου γάμου κι αυτή,

με μύρια εμπόδια έδωσε μάχη,

κι ελεύθερη πλέον για νέα ζωή.

Κι εγώ κουβαλώντας πικρή εμπειρία

μονάχος μου μένω για χρόνια οκτώ.

Ο πόθος για κείνη παλιά ιστορία,

και τώρα ελπίδα καινούρια ζητώ.

Ο πόθος εκείνος κρυφός παραμένει,

μονάχα εκείνη τον ξέρει καλά,

τα χρόνια περνούν, η φωτιά επιμένει,

μ’ ακόμα εμπόδια βλέπω πολλά.

Μια νύχτα, ανένδοτη η αϋπνία

κι ο πόθος μου σήκωσε λόγο βαρύ,

μιλούσε ξανά και ξανά για δειλία

και λύση ζητούσε ευθύς να δοθεί.

Εφτά το πρωί και η σκέψη σε δράση,

τον πόθο μαζί μου με βήμα γοργό,

γενναία στα χείλη μου είχα τη φράση –

στης Μόρφως την πόρτα χωρίς δισταγμό.

Μου άνοιξε πρόθυμα και καρτερούσε

το λόγο που ήρθα πρωί να της πω.

Η γλώσσα δε γύριζε, κι ας προσπαθούσε,

κι απόμεινα όρθιος να την κοιτώ.

Μαζί προχωρήσαμε μέσα στη σάλα,

το βλέμμα της ήσυχο και θαρρετό,

κι ενώ είχα έτοιμα λόγια μεγάλα,

ο κόμπος μού είχε σταθεί στο λαιμό.

Μου μίλησε κείνη: «το ναι δεδομένο,

εμπόδια τέλος, να παν στο καλό,

δικό μας θα κάνουμε το πεπρωμένο,

στα σίγουρα λέμε το ίδιο κι οι δυο»!

Βρεθήκαμε ξάφνου κι οι δυο δακρυσμένοι,

τα χέρια μας άπλωσαν μιαν αγκαλιά,

το ξέραμε ήμασταν δυο λαβωμένοι,

διψούσαν τα χρόνια μας για τη χαρά!

«Δικό μας θα κάνουμε το πεπρωμένο»,

μου είπε ξανά μ’ έναν τόνο ζεστό.

«Δικό μας θα κάνουμε το πεπρωμένο»,

κατάφερα, είπα το ίδιο κι εγώ!

Τα όποια εμπόδια γίνανε σκόνη,

για μας ξεκινούσε η νέα ζωή,

αφήναμε πίσω τα μόνος και μόνη,

πυξίδα καινούρια τον όρκο Μαζί! 

(ιστορίες τού χωριού)

Χρήσιμος

 

Εντυπωσίασε ο διανοούμενος,

η ομιλία δημεγερτική,

ώρα πολλή χειροκροτούμενος.

Δικαίωση μοναδική!

Σπουδαίο είπαν τον ομιλητή –

χωρίς χειρόγραφο σ’ αυτό το βραδινό –

είχε αέρα ικανού εκφωνητή

γι’ αυτά που ήθελε ν’ ακούει το κοινό...

Ικανοποίησε ο διανοούμενος,

οι έπαινοι του πλήθους εμφανείς,

και τώρα είναι ευνοούμενος

συμβουλατόρων μιας αυλής.

Ετούτοι σαν παλιοί επιτελείς

διείδαν πως τούς είναι χρήσιμος.

Θα ρίξουν πάνω του δικούς τους προβολείς,

καλύτερα θα είναι διαχειρίσιμος...

Μαριονέτα

Ο ύπατος τους χαιρετούσε,

εκείνοι τον χειροκροτούσαν,

για τετριμμένα τούς μιλούσε,

ασμένως τα επικροτούσαν.

Κι όταν αναίτια γελούσε,

με συγκατάβαση γελούσαν.

Κάποτε οι πολλοί τα είδαν

τα νήματα που τον κρατούσαν,

αχνά φανήκανε στο βάθος

ποιοι Βησιγότθοι τα κινούσαν.

Ήτανε μία μαριονέτα

ο ύπατος που τους μιλούσε.

Κατάλαβαν σχεδόν οι πάντες

γιατί αναίτια γελούσε!

Συνέχιζε η μαριονέτα,

παρόμοια λόγια εκφωνούσε.

Απτόητο το ίδιο πλήθος

με σθένος τη χειροκροτούσε.

Ήταν καλή η μαριονέτα,

πολλοί μαζί της βολεμένοι,

και αρκετοί στο ίδιο ψέμα

εδώ και χρόνια εθισμένοι.

Η σπίθα

 

Καινούριο φιρμάνι ο μπέης τούς στέλνει

και φόρους παλιούς τούς ζητάει διπλούς,

χωρίς δισταγμό απαιτεί ό,τι θέλει,

το ξέρει πως έχει ραγιάδες δειλούς.

Χρονιά με χρονιά εφευρίσκει χαράτσια,

μετράει καλύβες, αχούρια κι αυλές,

τα στείρα πληρώνουν σαν νά ’ναι γαλάρια,

εισπράκτορες έβαλε και στις πηγές.

Το νέο φιρμάνι γεμάτο φοβέρες·

τα σπίτια, για χρέη, θα βγουν στο σφυρί.

Αυτοί που ελπίζαν καλύτερες μέρες,

δε βλέπουνε πλέον καμιά προκοπή.

Καθένας μονάχος, σκυφτός, φοβισμένος,

δεν ξέρει το αύριο πώς θα τον βρει,

στη μοίρα του φαίνεται παραδομένος

και κάποιον γενναίο προσμένει να ρθεί.

Γενναίο που θά ’ρθει σαν νέος σωτήρας,

εκείνος να λύσει του μπέη το ζυγό,

προστάτης αυτός τής δικής τους τής μοίρας

να φέρει τη λύτρωση για το χωριό.

Μα σήμερα ξάφνου στην κάτω πλατεία

φωνάζουν στεντόρεια τρεις χωριανοί,

με δύο ζαπτιέδες τρανή φασαρία·

αυτοί που ποτέ τους δεν είχαν φωνή.

Μουρμούρα σηκώθηκε στους μαχαλάδες,

αρχίζει ν’ ακούεται σαν βουητό,

ξεθάρρεψαν κι άλλοι σκυμμένοι ραγιάδες

και μοιάζει να πήρε φωτιά το χωριό.

Αφήσαν στην άκρη τις φρούδες ελπίδες

για κάποιον γενναίο, σωτήρα δεινό.

Αυτοί που ο μπέης τούς είχε κιοτήδες

ποτάμι γινήκανε ορμητικό!

ζαπτιές= χωροφύλακας  

     

                                                                       

Ποδοσφαιρικό

Ο Ασημαντιακός, πρωταγωνιστής

και ο Ασχετιακός, ανταγωνιστής

παίζουνε ποδόσφαιρο απελπιστικό,

δεν θα τους ζηλεύανε ούτε τα τσικό.

Δε μπορούν να βάλουνε ούτε ένα γκολ

αλλά πετυχαίνουνε μόνο αυτογκόλ.

Παίχτες απαράδεκτοι, άστοχες μπαλιές,

όμως πλουσιότατες έχουν αμοιβές.

Άσχετοι κι ασήμαντοι, παρακμιακοί

πώς να συγκροτήσουνε μία εθνική;

Ίδιοι παραμένουνε διεκδικητές,

οπαδοί αμήχανοι μένουν θεατές.