Τυχερά

 

Διψούσα για εκδίκηση που μ’ άφησε εκείνη,

ενώ για γάμο είχαμε κινήσει από καιρό,

αργά το βράδυ τράβηξα στο σπίτι τού Γιωργίνη,

ξεκάθαρα τους μίλησα πως θέλω τη Μαριώ.

Φιλόξενα με δέχτηκαν κι οι τρεις στο σπιτικό τους,

κανείς ποτέ δε ζήτησε σε γάμο τη Μαριώ

κι όπως αυτή μεγάλωνε βαρύ το βάσανό τους,

ελπίδες είχαν λιγοστές να βγει το τυχερό.

Μια ώρα κουβεντιάσαμε, καλούς ανθρώπους βρήκα,

και είδα τη συμπάθεια στα μάτια τής Μαριώς,

δε ζήτησα, μα είπανε θα δώσουνε και προίκα,

σε δέκα μέρες βρέθηκα στην εκκλησιά γαμπρός.

Την πήρα την εκδίκηση που μ’ άφησε εκείνη,

για την υποκρισία της πως τάχα μ’ αγαπά.

Με κάποιον μού παράγγειλε πως μόνη δεν θα μείνει·

σε μια βδομάδα βρέθηκε σε άλλη αγκαλιά.

Κι εκείνη γάμο γρήγορο με τον ψηλό Λευτέρη,

καλό παιδί φιλότιμο με βλέμμα καθαρό,

για εργασία έφτασε και στα δικά μας μέρη

και πήρε την απόφαση να μείνει στο χωριό.

Ο πρώτος χρόνος πέρασε, καλό το τυχερό μου,

στο σπίτι όλα ήσυχα, στα κτήματα δουλειά,

φιλότιμη, με σύνεση φροντίζει η Μαριώ μου,

κοντά μου πάντα βρίσκεται, στα μάτια με κοιτά.

Μια μέρα εκεί στα κτήματα με βρήκε ο Λευτέρης

και μου ξομολογήθηκε τι βάσανο περνά,

εκείνη μες στο σπίτι τους λες κι είναι Ιαβέρης,

αχάριστη, ατίθαση με γλώσσα μακριά!

Όταν ήμουν μαθητής

Για τον Αδάμ και για την Εύα, το Αραράτ και το Σινά,

για θαύματα και για προφήτες, το κήτος και τον Ιωνά,

του Παύλου τις περιοδείες και τα βιβλία τής Γραφής,

τα άμφια κι οι λειτουργίες, περιγραφές λεπτομερείς.

Αλλά και πλήθος εξισώσεις, ημίτονα, εφαρμογές

να μάθουν ΟΛΟΙ και να λύνουν ασκήσεις απαιτητικές.

Η αποστήθιση κανόνας να πάρουμε καλό βαθμό.

Οι νουθεσίες τετριμμένες, απαγορεύσεις στο σωρό.

Σελίδες και ξανά σελίδες για τους διωγμούς των χριστιανών,

καμία νύξη στα βιβλία για τους διωγμούς των εθνικών,

ποιοι σπάσανε τ’ αγάλματά τους, τα θέατρα και τους ναούς,

ποιοι απαγόρευσαν λατρείες για τους ελληνικούς θεούς.

Αυταρχικοί και με το ύφος απόμακροι καθηγητές,

εκφωνητές τής διδακτέας, απλοί διεκπεραιωτές,

κανείς απ’ την πεπατημένη δεν αποτόλμησε να βγει,

κάποιο βιβλίο να συστήσει για γνώση ουσιαστική:

Για το επίτευγμα του Ντάρβιν, του Λέσβιου το στοχασμό, 

για του Καΐρη την παιδεία, για του Σπινόζα το θεό.

Το «πίστευε και μη ερεύνα» μας είπαν στόματα πολλά.

Στην άκρη γνώσεις που κεντρίζουν τα δημιουργικά μυαλά.

Περνούν τα χρόνια και ακόμα η μεταρρύθμιση αργεί.

Ποια μορφωμένη εξουσία το μέγα πρόβλημα θα ιδεί;

 

Να βγαίνουν από τα σχολεία μ’ έναν ευρύ πολιτισμό,

να έχουν μόρφωση ακμαία κι έναν βαθύ ανθρωπισμό,

νά ’ναι υπεύθυνοι πολίτες με διάλογο και συνοχή.

Να φλέγονται για την Πατρίδα. Και των παιδιών την αγωγή.

Παιδεία τού κιλού

 

Οι διακηρύξεις επί χρόνια

και οι ρυθμίσεις σωρηδόν,

κατ’ όνομα μεταρρυθμίσεις

και η παιδεία πρηνηδόν.

Και βάλε ώρες κι άλλες ώρες

στων εφταώρων το ρυθμό,

παιδεία και παραπαιδεία

σε αμελέτητο σκοπό.

Με σκοπιμότητες φενάκης

«να μην υπάρχουνε φραγμοί»,

μεταλλαγμένα τα σχολεία

ωσάν εφηβικοί σταθμοί,

προαγωγής διευκολύνσεις

όλοι να παίρνουνε χαρτί.

Κοντά στα δύσκολα πτυχία

και τα πτυχία τού κιλού,

με τις φωνές των συνθημάτων

για την παιδεία τού λαού!

Οι διακηρύξεις επί χρόνια,

μα η αντίφαση γνωστή:

Να πλεονάζουν σπουδαγμένοι

κι οι μορφωμένοι λιγοστοί…

 

Στο τελείωμα της αναμονής

 

                                                          στην Β.Α.

Τριάντα τού Σεπτέμβρη, τα σύννεφα πληθώρα,

σαν πρώιμος χειμώνας αέρας με οργή.

Ακόμα μία νύχτα μετρώ την κάθε ώρα,

κοιτώ στο παραθύρι, προσμένω την αυγή.

Τριάντα τού Σεπτέμβρη, μονάχη περιμένω,

εκείνος σε ταξίδι για χώρα μακρινή,

καμία είδησή του, το στίγμα του χαμένο,

βαριά τα δεδομένα, κακοί οι οιωνοί.

Τριάντα τού Οκτώβρη, μονάχη περιμένω,

μαρτύριο οι νύχτες, οι μέρες κοφτερές.

Το είναι μου κομμένο, ρολόι σταματημένο,

σαν ψέμα οι παλιές μας οι μέρες οι λαμπρές.

Τριάντα τού Νοέμβρη, πρωί-πρωί δυο χτύποι.

Ποιος άραγε θα είναι, και πώς θα μου το πει;

Με φέρνει πεθαμένη στην πόρτα μου η λύπη.

Ανάσταση μπροστά μου! Και κλαίω σαν παιδί.

Χένρυ

 

Χορό απόψε στήνουνε στην κόλαση, γιορτάζουν,

τα φώτα δοκιμάζουνε και σιγοτραγουδούν,

σπουδαίος ο ερχόμενος, τα έργα του κραυγάζουν,

του κόσμου τα καθάρματα στην πύλη καρτερούν.

Των καζανιών εκφωνητές-διαπιστευμένοι κράχτες

διαλέγουν τα καλύτερα εγκυκλοπαιδικά,

στ’ αρχεία τους περίοπτοι της Γης οι νεκροθάφτες

με στυγερά εγκλήματα στα βιογραφικά.

Μετρούν ανδραγαθήματα στου Χένρυ τις σελίδες,

τις επεμβάσεις στα κρυφά, τις δολιοφθορές,

υπονομεύσεις ηγετών, συμφωνιών παγίδες,

Αττίλα βαρβαρότητες, προσφύγων συμφορές.

Θαυμάζουνε το μέγεθος δεινού μηχανορράφου,

την άνεση να κόπτεται για τον ανθρωπισμό,

βδελύγματα αισχρά κι αυτοί και λάτρεις τού θανάτου

ακκίζονται περίχαροι μπροστά στον κυνισμό.

Δικτάτορες, βασανιστές, δοσίλογοι, χαφιέδες

από την πίσσα βγαίνουνε να τον υποδεχτούν,

της υδρογείου υβριστές, τού σάπιενς λεκέδες,

κακουργημάτων συνεργοί, το κνούτο νοσταλγούν.

Μα τώρα όλοι σταματούν, κατέφθασε ο Χένρυ,

τα τύμπανα κι οι σάλπιγγες ηχούν δαιμονικά,

ο μέγας αρχιδιάβολος τον παίρνει απ’ το χέρι

και όλα τ’ αποβράσματα του γνέφουν φιλικά.

Και κάτω στα επίγεια οι μνήμες φωνασκούνε,

της Κύπρου μας δεν κλείνουνε ακόμα οι πληγές,

απ’ την Καμπότζη στη Χιλή γι’ αυτόν ξανά μιλούνε,

απ’ τη Τζακάρτα στο Τιμόρ και ως το Μπαγκλαντές.

Θα το πιστέψουν αρκετοί πώς έφτασε η ώρα

ο Χένρυ πια στης κόλασης την πίσσα να ριχτεί,

τα χίλια του εγκλήματα θα τα πληρώσει τώρα,

το δίκαιο στον ουρανό σωστά θ’ αποδοθεί.

Ω χένρυδες παγκάκιστοι με τα καμώματά σας,

της κόλασης το δόμημα δε θά ’χε εφευρεθεί,

αν έλειπε η φύτρα σας και τα γονίδιά σας.

Απέραντος παράδεισος θα ήτανε η Γη.