Ποια μοναξιά;

 

Το Σάββατο γλυκό αντάμωμά μας,

ξανά την Κυριακή ο χωρισμός,

χιλιόμετρα πολλά ανάμεσά μας,

οι έξι μέρες εργασία, ο μισθός.

Υπάλληλοι για μια πενταετία,

οι θέσεις μας σε πόλεις μακρινές,

το χώρια ήταν μια δοκιμασία.

Αιτήσεις για μετάθεση πυκνές.

Και ήρθε επιτέλους συγκυρία·

στη σύνταξη υπάλληλος γνωστός,

λες κι ήτανε για μας η ευκαιρία,

και τέλος ο μεγάλος χωρισμός.

Αγάπες και λουλούδια κάθε μέρα,

ο χρόνος ο κοινός μας πια πολύς,

τον ίδιο ανασαίνουμε αέρα

και είμαστε κι οι δύο ευτυχείς.

Συνέχεια μαζί. Κυλά ο χρόνος,

στη σχέση μας μια άλλη εποχή·

με δυσκολία μένει κάποιος μόνος,

και η ρουτίνα έχει εμφανιστεί.

Ο χρόνος τώρα πλέον περισσεύει,

και νοσταλγούμε και οι δυο το παρελθόν!

Αρχίζει το κακό να ελλοχεύει

στο πώς να χειριστούμε το παρόν…

Φαντασία

 

Φτωχή η ζωή τής λογικής,

αν λείπει κάποια φαντασία,

σαν γίνει δημιουργική,

πλουτίζει όλων την ουσία.

Μ’ αν ανεβεί στη λογική,

τα φρένα υπολειτουργούνε,

μπορεί να γίνει νοσηρή,

και όλα πια τη δυσφημούνε.

Ανυποψίαστα πιόνια

 

«Ο υπουργός εξωνημένος και άδικος ο δικαστής,

ο στρατηγός χρηματισμένος, ο έφορος εκβιαστής»,

έβγαλε κρίση η Ομάδα και όρισε και την ποινή·

εις θάνατον όλη η τετράδα, να φοβηθούνε οι λοιποί.

Η έφοδος πετυχημένη, στον τόπο έμειναν οι τρεις,

ο τέταρτος χαροπαλεύει μαζί και δύο γραμματείς,

πανηγυρίζει η Ομάδα, τα καταφέρανε καλά,

καινούρια σχέδια καταστρώνουν για την επόμενη γροθιά.

Αμήχανοι οι αστυνόμοι, έξω φρενών ο αρχηγός,

ποιους τώρα να πρωτοφυλάξουν και τι να λέει ο λαός;

Οι στόχοι φύλακες ζητούνε, πού να βρεθούν τόσοι πολλοί,

τραβήξαν από άλλες βάρδιες, γλεντούνε οι κακοποιοί.

Προβεβλημένες οι κηδείες, οι λόγοι διθυραμβικοί,

η προσφορά τους στην πατρίδα και άλλα ψεύδη συναφή,

βρεθήκαν άλλοι για τις θέσεις, δηλώσεις συγκινητικές,

κι οι τέσσερίς τους διαλεγμένοι και οι απόψεις τους γνωστές.

Περάσαν ήσυχα τρεις μήνες, αρχίσαν κάποιοι να ξεχνούν,

μα η Ομάδα περιμένει, τα σχέδια της δε σταματούν.

Κι ένα πρωί στη λεωφόρο η βόμβα έσκασε σωστά,

ο πωρωμένος τραπεζίτης την πλήρωσε οριστικά.

Γεμίζουν κάμερες τους δρόμους, για σπιούνους χρήματα πολλά,

τηλεφωνήματα διαφόρων τα αφουγκράζονται κρυφά,

οι αστυνόμοι αγχωμένοι, ακρότητες κι υπερβολές,

με μίσος πλέον αντιδρούνε σε εκδηλώσεις λαϊκές.

Περάσαν άλλοι δέκα μήνες, η μνήμη κάπως χαλαρή,

και ξάφνου μια χειροβομβίδα έφερε νέα ταραχή.

Δηλώσεις και κατηγορίες, πρωτοβουλίες νομικές,

στενότερες ελευθερίες από πολλούς αποδεκτές.

Γίνανε τέσσερα τα χρόνια, οι εκτελέσεις δεκατρείς,

το Σύστημα ενισχυμένο και πιο σκληροί επιτελείς,

για την ασφάλεια τα πάντα, τα Μέσα υπηρετικά,

υπήκοοι παγιδευμένοι, καλοπλυμένα τα μυαλά.

Στον πέμπτο χρόνο η Ομάδα δέχτηκε πλήγμα ισχυρό,

τους έριξε σε μια παγίδα τυχαίο περιστατικό,

οι δύο έφαγαν τις σφαίρες, οι τρεις πιαστήκαν ζωντανοί.

Από τους δώδεκα οι δέκα βρεθήκανε στη φυλακή.

Στοιχεία άφθονα στη δίκη, μ’ αφέθηκαν πολλά κενά,

πολυετείς οι καταδίκες και τρεις ισόβια δεσμά.

Οι δύο, άφαντοι ως τώρα, δεν τους μαρτύρησε κανείς,

ο ένας ικανός στις βόμβες, ο άλλος, επικεφαλής.

Δυο χρόνια τώρα στα κελιά τους οι δέκα όλο συζητούν,

τον ασυμβίβαστο αγώνα τιμή τους πάντα θεωρούν.

Και ονειρεύονται τη μέρα που θα γυρίσουν οι καιροί,

δικαιωμένοι πια εκείνοι· θα γίνουν όλοι αρχηγοί!

Μα κάποια μέρα, άλλη βόμβα, ζωγραφισμένη στο χαρτί:

ένας δαιμόνιος εκδότης βρήκε την άγνωστη αρχή.

Το έγγραφο διασταυρωμένο από αρχεία μυστικά,

φώτισε την πικρή αλήθεια, στους δέκα άναψε φωτιά.

Εκείνο που νομίσαν τότε τυχαίο περιστατικό,

ήταν καλά μελετημένο προσχεδιασμένο φονικό.

Αυτοί που νήματα κινούνε, αθέατοι και σκοτεινοί,

θεώρησαν πως η Ομάδα έπρεπε πια να διαλυθεί.

Το συλλογίζονται οι δέκα ποιον είχαν επικεφαλής·

ο φλογερός επαναστάτης ήταν βαλμένος εξ αρχής!

Δεν το χωράει το μυαλό τους πώς έπεσαν μες στη θηλιά,

ανυποψίαστα πιόνια σε μία βρώμικη δουλειά.

Οι δεκατρείς δολοφονίες μέσα στο διάβα των ετών

καλή πηγή σκοπιμοτήτων και προσχημάτων βολικών.

Πλέον οι κάμερες στημένες, ετοιμασμένο το κοινό,

όλο και κάποιοι «τρομοκράτες» θα συντηρούν τον πανικό.

Είχαν συμπάθειες οι δέκα στην κοινωνία των κελιών,

κάποιοι ασπάζονταν ιδέες για τους αγώνες των λαών.

Τώρα στα βλέμματα ο οίκτος και κάποια λύπη σκοτεινή.

Παρόν και μέλλον καρφωμένα. Η εξουσία κυνική…

Πρόσωπο ή προσωπείο;

 

Χλωμός και αδυνατισμένος μάς ήρθε ο διευθυντής,

η απουσία του δυο μήνες· η διαφορά του εμφανής.

Για δύο μήνες στο γραφείο οι πάντες δούλευαν σωστά,

γοργά οι διεκπεραιώσεις, συμπληρωμένα τα χαρτιά.

Ελπίζαμε να μη γυρίσει ο άθλιος διευθυντής,

σατράπικο το φέρσιμό του, ενίοτε και υβριστής.

Σαν προσταγή κι η καλημέρα με ύφος πάντα βλοσυρό,

χαιρέκακος να βρίσκει λάθος, φωνές με το παραμικρό.

Χλωμός και αδυνατισμένος μάς ήρθε ο διευθυντής,

χαμόγελο συγκρατημένο, ευγενικός και προσηνής.

Με φιλική τη διάθεσή του, ίσως για πρώτη του φορά,

άραγε πόσο θα κρατούσε αυτή η συμπεριφορά;

Αργά κυλήσανε οι μέρες, η διαγωγή του σταθερή,

θερμό το κλίμα στο γραφείο, οι αγχωμένοι χαλαροί.

Καλά κυλούνε και οι μήνες, ο άνθρωπος μένει σωστός.

Στις μεταξύ μας συζητήσεις μεγάλος προβληματισμός:

Μπορεί ποτέ μια εμπειρία να μεταστρέψει το μυαλό;

Το ντιενέι των αθλίων να κινηθεί προς το καλό;

Ένα ποίημα αλλιώς

 

Ευγενικός στο μήνυμά του,

ο φίλος ήτανε σαφής:

Ένα σου ποίημα ζητάω

μιας διαφορετικής γραφής.

Να είναι κάπως αφημένο

από τον ορθολογισμό,

σ’ όλο το ποίημα να βρίσκω

περισσευμένο λυρισμό.

Να νιώθω την αμφισημία

στις αντιθέσεις των στροφών,

μες στην ασάφεια να ψάχνω

νήμα δικών μου λογισμών.

Απάντηση:

Η αποστολή

Μηνύματα ατέρμονα                

στων ημερών τις διαδοχές,

τραγούδια κρυπτογραφημένα

στης Φύσης τις επιλογές.

Κι εγώ στης μνήμης τις ακρώρειες

με το φανό τής αστραπής,

επίμονος φυσιοδίφης,

των τραγουδιών ερμηνευτής.

Στης αποκάλυψης την ώρα

του άστρου της η ανατολή,

στο μήνυμα φανερωμένη

η λατρεμένη αποστολή.

……………………………………….

(Του άρεσε πολύ τού φίλου·

και ήτανε ειλικρινής.

Μα σύμφωνος εγώ  δεν είμαι

μ’ αυτόν τον τρόπο τής γραφής…)

Τα πρόβατα

 

Φοβερισμένα τά ’χει ο τσέλιγκας,

δε θέλει να τ’ ακούει να βελάζουν,

κι αυτά μαζεύονται στην άκρη τους

και το στενό συμφέρον τους κοιτάζουν.

Πολλή και προσεγμένη η τροφή

και νιώθουν στο μαντρί σιγουρεμένα,

φοβούνται στην ελεύθερη βοσκή,

στην απραξία τους συνηθισμένα.

Ο τσέλιγκας κακός και τιποτένιος,

τα πρόβατα μπορεί να τον μισούν,

μα όπως είναι καλοταϊσμένα,

και τις βρισιές του γρήγορα «ξεχνούν».

Βγαίνοντας από το χθες

 

Ακόμα δεν πολυπιστεύουν

πως έληξαν οι δυσκολίες,

πως έχουνε υπερπηδήσει

της Τύχης τις ατασθαλίες.

Εκείνος καταλυπημένος,

εκείνη καταπτοημένη

γι’ αυτά τα χρόνια που είχαν χάσει.

Και οι λυγμοί μισοκρυμμένοι.

Μα τώρα με τα βλέμματά τους

πήραν απόφαση ν’ αφήσουν

όλο το πριν σε κάποιαν άκρη,

τη νέα τύχη τους να ζήσουν.

Γλυκύς ο αυθορμητισμός της

στην τρυφερή ευγένειά του.

Ήρθε βοηθός και η Αφή τους·

άφησε λεύτερες τις λέξεις

να βγούνε στ’ ακροδάχτυλά τους.

Τι είναι η πατρίδα μας;

 

Τι είναι η πατρίδα μας; μην είν’ οι κάμποι;

Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;

…………………………………………..…..…

Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι

και κάθε χώρα της με τα χωριά;

………………………………………..……….

Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,

και κάτι που ’χουμε μες την καρδιά

και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα

και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!

                        Ιωάννης Πολέμης 1862-1924    

…………     …………     …………     …………     

Όχι, παλιέ μας ποιητή,

αλλάξανε τα δεδομένα,

εμείς προκόψαμε πολύ!

Τα πάντα τώρα αλλαγμένα.

Φωτοβολταϊκά στους κάμπους,

ποτάμια διασωληνωμένα,

ανεμοσίδερα στα όρη,

αρχαία δάση ξυρισμένα.

Αυτή ’ναι η πατρίδα μας,

στον εικοστό πρώτο αιώνα,

με οδηγούς «επενδυτές»

στον χρηματόφιλο αγώνα!

Στην πυρά

 

Τα κύτταρα σε άναρχη πορεία,

ματαίως προσπαθούνε οι γιατροί,

ακόμα λίγες μέρες διορία

και ο ληξίαρχος να βγάλει το χαρτί.

Κατάλαβε καλά τη διορία,

και στα παιδιά του η απαίτηση γραπτή:

«Μες στη φωτιά να λήξει η ιστορία,

μη φοβηθείτε και μου κάνετε ταφή.

Οι διάφοροι ας πουν ό,τι νομίζουν,

δική μου η απόφαση αυτή.

Δεν τους αρκεί τη ζήση να ορίζουν,

τον έλεγχο ζητούν και στη θανή».

Τοις μετρητοίς

 

Ήτανε καλόκαρδος ο Ζήσης,

το αναγνωρίζανε πολλοί.

Ένα βράδυ, κάτι στην παρέα,

και ο Ζήσης έβγαλε χολή.

Απορήσανε που τον ακούσαν·

σαν να ήταν εχθρική βολή.

Πάντοτε φιλότιμος ο Μάκης

πρόθυμα να σπεύδει, να συντρέχει.

Σήμερα σε μια τρανή ανάγκη,

η αδιαφορία τον κατέχει,

σαν να είναι κάποιος ξένος

που φιλότιμο δεν έχει.

Σοβαρή και συνετή η Αρετή,

στις κουβέντες μετρημένη,

όμως τη Δευτέρα στη γιορτή

φέρθηκε λες κι ήταν φαντασμένη,

μια εξήγηση αδύνατο να βγει,

κι είναι πια εκτεθειμένη.

Ο Αντώνης, η Μελίνα, ο Πετρής,

η Σοφούλα, ο Νικόλας, η Παγώνα,

τόσοι φίλοι και γνωστοί και συγγενείς

ίσως κάποτε σου δείξουν άλλη εικόνα.

Η Αρτέμω, η θυμόσοφη γιαγιά,

στο σχολείο μόνο δυο βδομάδες.

Ήτανε τα λόγια της απλά

κι είχε για τον κόσμο δυο αράδες:

Γίνε τής ζωής ο μαθητής,

μάθε να παρατηρείς τους τρόπους.

Πάρε τη ζωή τοις μετρητοίς,

όχι όμως τους ανθρώπους! 

Ασπίδα

 

Αυθόρμητος και άδολος ο Λεμονής,

οι χωριανοί χοντροκομμένοι,

στην κοροϊδία αρκετοί επιφανείς

με γλώσσα στο κακό ακονισμένη.

Πήρε τα μάτια του μια μέρα ο Λεμονής,

μακριά από του κόσμου την κακία,

για τη φυγή του συμφωνούσαν κι οι γονείς,

αλλού να βρει κι αυτός μια ευτυχία.

Με θάρρος στην καινούρια του δουλειά,

για το σκοπό του αποφασισμένος,

σε μια παρένθεση κλεισμένα τα παλιά.

Ελεύθερος εκεί που ήταν ξένος.

Τριάντα χρόνια ξενιτιά ο Λεμονής

και γύρισε με μια γυναίκα ξένη,

με σιγουριά τον καρτερούσαν οι γονείς,

και τώρα ζουν μαζί ευτυχισμένοι.

Αυθόρμητος και άδολος ο Λεμονής,

και ίδια παραμένει η ψυχή του.

Κακή κουβέντα δεν του λέει πια κανείς,

αλλά κι αυτός ψημένος στη ζωή του.

Το  φθόνο αν σε κάποια μάτια δει,

με καλοσύνη πάντα χαιρετάει,

για των ανθρώπων το ποιόν έχει πειστεί,

και τη γαλήνη του μπορεί και τη φυλάει.

Διασκευή εμβατηρίου

 

Τραγουδούσα εγώ στο σχολείο: 

Πάνω κει στης Πίνδου μας τις κορφές

που θαρρείς τ’ αστέρια φυλούνε,

κάθε νύχτα λίγες αχνές μορφές

τα πηχτά σκοτάδια ερευνούν.

Της Πατρίδος πάντα πιστοί φρουροί

τον εχθρό να ρθεί καρτερούνε,

τον εχθρό που πίστευε πως μπορεί

στην Ελλάδα νικητής να μπει.

Θα τραγουδούνε τα εγγόνια μου:

Πάνω κει στης Πίνδου μας τις κορφές

φτερωτές τού Αιόλου γυρνούνε,

τι ωραίες αυτές οι ψηλές σιδεριές

και πώς όλες μαζί αντηχούνε!

Δε χρειάζονται πια οι γενναίοι φρουροί

στην καινούρια τρανή Ιστορία,

η Ευρώπη μας πάντα μπροστά προχωρεί

κι η πατρίδα μας μια μπαταρία!

Ασβός και λιοντάρι

Μικρός το δέμας ο ασβός,

απάνω του λιοντάρι πεινασμένο,

με δήγματα και με νυχιές

τον θεωρεί ως δεδομένο.

Αμύνεται με σθένος ο ασβός,

κι αυτός νυχιάζει και δαγκώνει,

πονάει κι ο περήφανος εχθρός

κι από την κούραση καταϊδρώνει.

Με πάθος πολεμάει ο ασβός,

δεν είναι διόλου δεδομένος,

το ηθικό του υψηλό,

κι ας ο εχθρός του φημισμένος.

Ορμάει θαρραλέα ο ασβός,

μικρός το δέμας, μα τα νύχια του μεγάλα,

τα δόντια δείχνει με κραυγές θανατερές,

κι ο βασιλιάς τής ζούγκλας στη φευγάλα!  

Αέρα!!!

Τυπικοί και ...ασφαλείς

 

Καλός ο κύριος Αριθμόπουλος,

στις εξισώσεις, στα ημίτονα, στα θεωρήματα.

Κι ο κύριος Γραμματικόπουλος,

στις κλίσεις, στους υπερσυντέλικους, στα επιρρήματα.

Γνωστοί και αναγνωρισμένοι οι καθηγητές,

σωστοί για τους επιθεωρητές.

Της διδακτέας τυπικοί διεκπεραιωτές,

και πέραν τούτων, έτερον ουδέν.

 

(Άραγε πόσοι μαθητές

κατάλαβαν τι απομένει

από δασκάλους τυπικούς

απλούς διεκπεραιωτές;)

Σαν δίκη

 

Με τρεις δακρύβρεχτες νουβέλες σε λέσχη λογοτεχνική,

με εκδουλεύσεις και με χρήμα υμνητική η κριτική.

Ευγενικός, καλοσυνάτος, γλυκόλογος, διαλλακτικός,

το ύφος πάντα προσεγμένο, στο ντύσιμο εκλεκτικός.

Σε παρουσιάσεις ομοτέχνων με προθυμία το παρών,

χαμόγελα, φιλοφρονήσεις και χειραψίες σωρηδόν.

Διαχυτικός στις παντρεμένες, στιχάκια λογοτεχνικά,

η κολακεία μέγα όπλο, τα βέλη διαπεραστικά.

Αγαπητός ο κύριος Σπάιρο – όνομα  τάχα ξενικό –

εκμυστηρεύονταν δικά του με ύφος εμπιστευτικό,

τις ατυχίες τής ζωής του που τον σημάδεψαν βαθιά,

πώς έχασε τον έρωτά του από ασθένεια βαριά.

Γνωστότατος ο κύριος Σπάιρο ευαίσθητος αφηγητής,

στα ψέματα αριστοτέχνης, ακούραστος υποκριτής,

θλιμμένα διεκτραγωδούσε τη μοναξιά του την πικρή,

έδειχνε να επιζητούσε μια συμπαράσταση θερμή.

Σαν εύρισκε ανταποκρίσεις, το προχωρούσε πιο πολύ,

εύκολο είχε και το δάκρυ, αθώο τάχα το φιλί.

Οι επιπόλαιες υπάρξεις στα δίχτυα του σιγά-σιγά,

της αγκαλιάς του την παγίδα την καταλάβαιναν αργά...

Τέσσερα χρόνια στην Αθήνα ο Σπάιρο ο κατακτητής,

αίτιος δέκα διαζυγίων ο πωρωμένος εραστής.

Κάμποσοι γάμοι κλονισμένοι, συνέπειες ιατρικές,

ακριτομύθιες αχρείες και φήμες συκοφαντικές.

Δυο φίλοι αγανακτισμένοι, κι οι δυο τους ομοιοπαθείς,

προσέγγισαν τον καζανόβα, γοργά τού γίναν συμπαθείς.

Βάλανε μπρος δικά του όπλα, τον γέμισαν θαυμαστικά,

τις τρεις νουβέλες του τις βρήκαν βιβλία συναρπαστικά.

Προχωρημένη η φιλία, οι εκδρομές τους σε ακτές,

του εραστή οι δύο φίλοι ήσαν δεινοί κολυμβητές,

κι αυτός με τον εγωισμό του ακολουθούσε στα βαθιά,

τον επαινούσανε κι εκείνοι σε κάθε του αποκοτιά.

Δεν άργησε η ατυχία σε παραλία κοσμική·

ο Σπάιρο ο παρασυρμένος σε μια κατάσταση δεινή.

Προσέτρεξαν και οι διασώστες· βεβαιωμένος ο πνιγμός,

στα όχι σπάνια συμβάντα κι αυτός ο άτυχος χαμός.

Περίσσεψαν οι συζητήσεις, οι γνώμες και οι εκδοχές,

κοινοτοπίες τετριμμένες με θεωρίες βαρετές.

Λυπήθηκαν πολλοί το θύμα για τον αδόκητο πνιγμό.

Και οι συζυγοπληγωμένοι είπανε δόξα τω θεώ!

Άτροπος

 

Η Άτροπος συνέχεια σε δράση,

την ίδια σε ολόκληρη τη Γη,

ανάλγητα ανοίγει το ψαλίδι,

το νήμα κόβει κι ούτε εξηγεί.

Η Άτροπος δεν κάνει εξαιρέσεις,

το ίδιο μέτρο σε κακούς και σε καλούς,

μα κάνει αδικίες κραυγαλέες

σε νέους και αγέραστους πολλούς.

–Και πώς μπορεί κανείς να εξηγήσει

αυτήν τη φοβερή της απονιά;

–Καμιά εξήγηση· τα πάντα τύχη,

και όλα τ’ άλλα, παραμύθια για παιδιά.

Αν οι σταγόνες…

 

Τη νύχτα ασταμάτητη βροχή,

ο χείμαρρος βαριά αρματωμένος,

το πέρασμά του μια καταστροφή,

στον κάμπο το πρωί ένας πνιγμένος.

Στην ώρα του ο ήλιος λαμπερός,

ο χείμαρρος ασήμαντο ρυάκι,

ο ρημαγμένος κάμπος θλιβερός.

Εξείχε κάπου ένα κλωναράκι.

Κοκαλωμένο μες στη λασπουριά,

εφτά σταγόνες πάνω του πιασμένες,

αφώτιστη και άχρωμη η μια,

οι άλλες μες στο φως κοκκινισμένες.

Να ήτανε σημάδι ενοχής;

Να βλέπανε τον κάμπο ντροπιασμένες;

(Αν οι σταγόνες είχανε ψυχή

και πρόσωπο και σώμα;…)

Ένα μείον ακόμα

 

Δεν εξεπλάγη.

Μόνο μια λύπη

για την κατωτερότητα,

τη χαμηλή ποιότητα.

Σιώπησε,

αντιπαρήλθε.

Και αποτραβήχτηκε.

Μια πέτρα στο βάλτο

 

Στο τέλμα τής μικροκρατίας,

της χρόνιας αδιαφορίας

εκείνος ήρθε ορμητικός,

ανύποπτος κι ενθουσιώδης.

Να βάζει τάξη και σειρά

για το σωστό και το ωραίον.

Πυξίδα του η προσφορά.

Ήτανε ένας, αλλά λέων!

Τον είδαν ερευνητικά

με μια μικρή ανησυχία,

μα το σκεφτήκαν πρακτικά·

ήταν καλός για εργασία!

Έβαλε τάξη και σειρά

σε εκκρεμή παρωχημένα

και σε μεγάλα και μικρά,

από τους άλλους αφημένα.

Μα σαν τον είδαν μακρινοί,

εύκολα κάνανε συγκρίσεις.

Νιώσανε φόβο οι μικροί·

αντιπαθούσαν τις διακρίσεις.

Κίνδυνο είδαν οι μικροί,

πυροδοτήθηκε κι ο φθόνος,

ανασφαλείς και κυνικοί.

Εκείνος λέων, αλλά μόνος.

Στενό συμφέρον οι πολλοί,

εδραιωμένο το σινάφι

βάλανε μπρος τη διαβολή,

για να μαυρίσουν το χρυσάφι.

Στους μακρινούς υπαινιγμοί,

υπόγεια συκοφαντία,

μία παγίδα πειστική·

κι ο λέων σε απολογία!

Ήτανε μια διαταραχή

του λέοντος η παρουσία.

Μία παγίδα πειστική

και έληξε η φασαρία.

Κριτική και αντιδράσεις

 

Α)

Καλόπιστα διατυπωμένη

μια κάποια επιφύλαξη

στου φίλου το γραπτό.

Ο φίλος όμως διψασμένος

για ύμνους και εγκώμια.

Και μένει τώρα χολωμένος…

Β)

Ευχάριστοι οι έπαινοι,

οι ύμνοι, τα θαυμαστικά

(ακόμα και τα σκόπιμα τα υποκριτικά).

Μα, φίλε, από σένα θέλω

την πάσα ειλικρίνεια.

Δείξε μου λάθη, παραλείψεις,

ατέλειες κι υπερβολές.

Αμφιβολία να μην έχω

πως είν’ αλήθεια όσα λες.

Συγκλητική αφασία

 

Ο αυτοκράτωρ απεχθής, αδίστακτος και κομπορρήμων,

περί παντός τού επιστητού ως δοκησίσοφος ειδήμων.

Των εργολάβων εκλεκτός, στους αφελείς ως ελεήμων.

Αμέριμνοι συγκλητικοί των τετριμμένων προσχημάτων,

αδιάφορα εγκριτικοί αχρείων νομοθετημάτων.

Με κήρυκες στην αγορά περί ανέμων και υδάτων.

Πεπατημένη πρακτική, προνόμια ασφαλισμένα,

με τέθριππα πολυτελή από πληβείους πληρωμένα.

Η αφασία διαρκής, τα ήθη εξαχρειωμένα.

Και οι εχθροί προ των πυλών εδάφη εποφθαλμιούντες,

εξοπλισμένοι αστακοί αδιάκοπα ασχημονούντες,

με σχέδια μακροχρόνια την αφορμή επιζητούντες.

Η αντάρτισσα

 

Ώρα πολλή περπατάει τη νύχτα μονάχη,

αποστολή της να βγει στην απέναντι ράχη.

Σκέψεις ανήσυχες για τον γενναίο αγώνα,

τώρα που έχουν βρεθεί στην οργή τού τυφώνα.

Σκέψεις ατίθασες για του ηγέτη το ύφος

που οι αρχές δεν ταιριάζουν μ’ εκείνου το ήθος,

μα τα σκεπάζουν αυτά οι ωραίες ιδέες

που λαμπαδιάζουν πολλές αγωνίστριες νέες.

Είκοσι μήνες αδιάκοπα ρέει το αίμα,

και στου ηγέτη το λόγο διαβλέπει το ψέμα,

όμως αυτή στην αλήθεια εκείνη πιστεύει

για κοινωνία δικαίου· με πάθος παλεύει.

Λίγο ακόμα να βγει στο γνωστό της σημάδι.

Ξάφνου φωνή τηλεβόα στο άλλο λαγκάδι:

«Γύρνα στο σπίτι σου» την προσκαλούνε οι άλλοι.

Σκίρτημα μέσα της· μα συνεχίζει την πάλη.

Επιταχύνει το βήμα της μέσα στα κέδρα,

με κουκουβάγιας φωνή  προσεγγίζει την έδρα.

Δύο αντάρτισσες σπεύδουνε, την αγκαλιάζουν,

την αντοχή και την τόλμη της πάλι θαυμάζουν.

Τώρα οι τρεις τους παιάνα ωραίο αρχίζουν,

λόγια με πάθος υπέροχα τα ψιθυρίζουν.

Λόγια με πάθος σ’ αυτήν τη μικρή χορωδία.

Κι ας βλέπει νά ’ρχεται σίγουρη η τραγωδία.

Και μόνο το πνεύμα

 

Το πνεύμα προθυμότατο

για διάσελα και λαγκαδιές,

γι’ ακρώρειες και κρυόνερα,

για ξάγναντα και ρεματιές.

Το σώμα όμως ράθυμο,

αβέβαιο, διστακτικό·

αυτό που ήτανε ταχύ,

παράτολμο κι ανθεκτικό.

Πνεύμα εσύ, μη σταματάς,

φέρνε εικόνες σου παλιές

και παίρνε τούς ανήφορους

για βίγλες και αετοφωλιές.

Πάρε γραμμή το Σμόλικα

και της Αστράκας τούς γκρεμούς,

πετάξου μέχρι τ’ Άγραφα,

σταμάτα στους πυκνούς δρυμούς.

Στοχάσου τι σου είπανε

των πεύκων οι ψιθυρισμοί,

τι εποχές σού έδειξαν

των βράχων οι χρωματισμοί.

Θυμήσου πού περπάτησες,

στη Φύση τι συνάντησες!

Χορτάτες οι αισθήσεις σου

και πάμπλουτη η μνήμη σου.

Βρήκες πού είν’ οι ρίζες σου

και τα θεμέλιά σου.

Χόμο και πρόοδος

 

Χόμο Νεάντερταλ, χόμο ερέκτους,

χόμο ποικίλοι πιθήκων παιδιά,

πέτρες, κοντάρια, σφεντόνες και τόξα

κι ύστερα πρόοδος με τα σπαθιά.

Χόμο καινούριος, εξέλιξης φρούτο,

αυτοκαλούμενος χόμο σοφός,

πρόοδος κι άλλη σε όπλα καινούρια,

στη Χιροσίμα φριχτός αυτουργός.

Υπήκοος στης σατραπείας τη χώρα

 

Ό,τι κι αν πουν το αποδέχομαι,

την κάθε απαγόρευση ανέχομαι,

με τη δικαιοσύνη τους συντάσσομαι,

χωρίς επιφυλάξεις συμβιβάζομαι.

Σε ό,τι κι αν διατάξουν υπακούω,

σε κάθε απειλή υποχωρώ,

στην όποια βία υποκύπτω,

αν με προγκίξουν, οπισθοχωρώ,

για όποιο σκιάχτρο κι αν υψώσουν,

εγώ το φόβο μου καλλιεργώ.

Συνήθεια να είμαι ζαρωμένος,

να περιμένω από κείνους το καλό,

Μες στο κλουβί μου εξασφαλισμένος,

ελεύθερος να εθελοτυφλώ!

Με το απαρέμφατο

 

Μπορεί να είναι συγγενής, συνάδελφος ή χωριανός,

συγκάτοικος ή γείτονας ή κάποιος φίλος μακρινός·

συνάνθρωπος κακεντρεχής.

Κι από την παρουσία του να μη μπορείς ν’ απαλλαγείς.

Αντί να γίνει πρόβλημα μια συμπεριφορά κακή,

υπάρχει απαρέμφατο για μία λύση εφικτή.

Με το «αντιπαρέρχεσθαι» στην άκρη βάζεις τους θυμούς,

διαλόγους ατελέσφορους, εντάσεις και εκνευρισμούς…

Μέχρι πού το μαχαίρι

Το σκάνδαλο πρωτοφανές,

πολλοί επιφανείς εκτεθειμένοι.

Ανέλαβαν ανακριτές,

το πλήθος την αλήθεια περιμένει.

Δηλώσεις επιθετικές,

αρχίσανε συνήθεις αντεγκλήσεις,

διαμάχες δικηγορικές

και του Συντάγματος οι επικλήσεις.

Στο έργο οι ανακριτές,

και όπως προχωρούν, ανατριχιάζουν,

παρανομίες τρανταχτές,

ονόματα βαριά που τους τρομάζουν.

Αμφιβολίες φανερές

η έρευνα αυτή τι θ’ αποφέρει,

διαβεβαιώσεις ηχηρές:

Στο κόκαλο θα φτάσει το μαχαίρι!

Και όταν βγήκε τελικά

των δικαστών η ετυμηγορία,

για δύο, πέντε μήνες τα δεσμά·

αθώα η μεγάλη συμμορία.

Για δύο τράγους ενοχή·

το δίκαιο αποκατεστημένο!

Μονάχα μία αμυχή

στο σώμα το αρρωστημένο.

Ρωγμή

 

Βαριά κουβέντα ξαφνικά ο φίλος.

Ευέξαπτος ο άλλος,

η γλώσσα δεν κρατήθηκε.

Και μια φιλία σθεναρή κλονίστηκε.

Τους κοίταζε ο διαβολέας

και η μεγάλη του χαρά δεν κρύφτηκε.

 

Τον είδανε οι φίλοι και κατάλαβαν.

Σκληρά τούς μάλωσε η ντροπή.

Και με συγγνώμες αμοιβαίες

σκεπάσανε αμέσως τη ρωγμή.

Και συνεχίστηκε η φιλία

με σκεπασμένη τη ρωγμή.

Σκεπάσανε και την πικρία

μαζί με την κακή στιγμή.

Μυθικοί

 

Καλπάζουσα τεχνολογία,

απόμακρο το παρελθόν,

στην άκρη η φιλολογία,

και οι ανέσεις σωρηδόν.

Μας είναι λίγο το φεγγάρι,

η Γη μας, λεν, οριακή,

θα περπατήσουμε στον Άρη,

για μια καινούρια Αμερική.

Οι χόμο δυνατοί σαν μύθοι,

με ευφυΐα τεχνητή,

μα του Νεάντερταλ τα ήθη 

θα παραμένουν εσαεί.

Έθιμο και ομορφιές

 

Χρυσά κορίτσια στο χορό,

μπροστά η λαμπερή Μαριώ,

καλά τη λένε φεγγαρένια!

Ξανθομαλλούσα η Αρετή,

ευλύγιστη και θαρρετή,

λεπτούλα μαργαριταρένια!

Στα δεκαπέντε η Νανά

μοιάζει να είναι δεκαεννιά,

γλυκύτατη αγαλματένια!

Αγέρωχη η Διαλεχτή,

των αγοριών η ταραχή·

μικρή θεά παραμυθένια!

Χαριτωμένη η Φιλιώ,

το μάγουλό της ροδαλό,

στο φυσικό της πορφυρένια!

Καστανομάτα η Χαρά,

τα είκοσί της ανθηρά,

αστραφτερή μενεξεδένια!

Η τελευταία, ζωηρή,

ακούραστη, φανταχτερή,

πολλοί τη λεν παραδεισένια,

είναι η αγέραστη Μυρτώ,

που τρέχει τα πενηνταοχτώ,

μα παραμένει ζαχαρένια!

Φασισμοί

 

Παντού παρών ο φασισμός –

αχρείος ετσιθελισμός·

του όχλου, τού αλήτη, τού νταή,

του τιποτένιου εξουσιαστή,

του αστυνόμου που αυθαιρετεί,

του εξαγορασμένου δικαστή,

του υπαλλήλου που κωφεύει,

του δάσκαλου που δυναστεύει,

του μαθητή που αυθαδιάζει,

του έφηβου που εκβιάζει,

γειτόνων που παρενοχλούν,

συζύγων που ασχημονούν,

γονέων που χειροδικούν.

Πληθώρα καθημερινοί,

μόνιμοι ή προσωρινοί

οι φασισμοί των μοχθηρών,

των ανοήτων, των μικρών·

Παντού παρών ο φασισμός.

Κι όπου πολλή η ανοχή,

βαθύς ο καταναγκασμός.

Συμπεράσματα

 

Παντρέψαν την καλότροπη Μαριώ

με τον κακόψυχο, μα πλούσιο, Αρσένη,

απρόσμενο το νέο στο χωριό,

θαρρούνε τη Μαριώ αδικημένη.

Περάσαν μήνες και σε όλους φανερό

πως το ζευγάρι είναι ταιριασμένο.

Πλουσιοπάροχα τα βρήκε η Μαριώ,

το σπιτικό της εξασφαλισμένο.

Μια φασαρία κάποια μέρα στο χωριό

με τον αρπακτικότατο Αρσένη,

και καρτερούν απ’ την καλότροπη Μαριώ

μια μεσολάβηση στο δίκαιο ταγμένη.

Κανέναν δεν ακούει η Μαριώ,

του άντρα της το άδικο στηρίζει,

και με το ύφος βλοσυρό

τον αδικούμενο προγκίζει.

Τροφή για συζητήσεις στο χωριό·

τι κάνει το καλό να ξεστρατίζει;

Ανακαινίσεις

 

Το σπίτι του πανάσχημο, οι τοίχοι διαβρωμένοι,

τα παραθύρια του σαθρά, η πόρτα σκεβρωμένη.

Και κάποιοι τον συμβούλεψαν να το εξωραΐσει·

σ’ αυτούς που τον κατηγορούν με τρόπο ν’ απαντήσει.

Κι εκείνος πήρε κι άλλαξε τρεις-τέσσερις κουρτίνες,

μία γωνία κάλυψε με δύο λαμαρίνες,

γυάλισε δύο πόμολα που ήταν σκουριασμένα.

Και όλα τα θεώρησε ωραία καμωμένα.

(ανακαινίσεις, αναπαλαιώσεις, ανασχηματισμοί, αναδομήσεις, κλπ)

Ροδιά

 

Η σκέψη μου αρνητική, το βήμα βιαστικό,

και ξάφνου μπρος μου μια ροδιά που ακτινοβολούσε.

Μια δύναμη απρόσμενη με τρόπο μυστικό

ακίνητο με κράτησε. Και η ροδιά μιλούσε!

Κανένας δεν την άκουσε εκεί στη γειτονιά,

εμένα μόνο κοίταζε και μου χαμογελούσε.

Η λύπη μου ξαφνιάστηκε και πέταξε μακριά,

ελπίδα που ξεχάστηκε στη σκέψη μου γυρνούσε!