Για τ’ αδέρφια Α.Π. και Γ.Π.
Στης μάνας μας το σπίτι, αδερφέ,
τι γέλια, τι χαρές, όταν συντρώγαμε!
κι εκείνη ευτυχισμένη όσο ποτέ,
κάθε φορά που οι τρεις μας ανταμώναμε.
Ήρθε καιρός και μείναμε οι δυο μας
και πια μαζί δεν τρώμε, δε γελάμε,
αυτό το ίδιο σπίτι, το δικό μας,
απαίτησες, δικό σου μόνο νά ’ναι.
Και τώρα μοναχός σου, αδερφέ,
παρέα με τους τοίχους που σιωπούνε.
Μ’ αν έρθει κάποια μέρα μακρινή,
κι αρχίσουν μυστικά να σου μιλούνε,
και σου ζητήσουνε παρέα ζωντανή,
εγώ δε θ’ αρνηθώ ν’ ανταμωθούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου