Στο παραθύρι σου

Περνώ απ’ το στενό δρομί, μπροστά από την αυλή σου,

ολάνθιστος ο κήπος σου, γεμάτος ομορφιές.

Μανταλωμένη η αυλή, παρμένο το κλειδί σου

κι εσύ στο παραθύρι σου πανέμορφος πανσές.

                                                  

Αυτοί που σε φυλάγουνε δε βλέπουνε τα χρόνια

κι ο πρίγκιπας που καρτερούν ίσως ποτέ δε ρθεί,

όταν στο παραμύθι τους θα φτάσουνε τα χιόνια,

στο παραθύρι ο πανσές θα έχει μαραθεί.

Θ’ ανέβω τα μεσάνυχτα το φράχτη τής αυλής σου,

στο παραθύρι θα σταθώ δυο λόγια να μου πεις,

αν θέλεις να λευτερωθείς από τη φυλακή σου,

τη σιδεριά που σε κρατά θα ρίξω καταγής.

Με τ’ άσπρο μου το άλογο θα φύγουμε οι δυο μας

κι ως το πρωί θα φτάσουμε σε τόπο μακρινό,

εκεί μαζί θα χτίσουμε το νέο ριζικό μας,

με κήπο ομορφότερο και σπίτι ανοιχτό.