Μοίρα

– Στο μάτι μ’ έβαλε ο θεός κι η μαύρη μου η μοίρα,

σε μένα όλα τα στραβά και οι αναποδιές,

βαρύ το πεπρωμένο μου, έχω χορτάσει πίκρα,

δε βλέπω πια ν’ ανθίζουνε για μένα μυγδαλιές.

– Καιρός ν’ αφήσεις πια θεούς, μοίρες και πεπρωμένα,

γελοία εφευρήματα ανθρώπων πονηρών,

μες στους αιώνες χάλκευσαν δεσμά μελετημένα,

ερείσματα των ισχυρών, τροφή των αφελών.

Σαν τον καιρό είν’ η ζωή για όλους και για όλα,

πότε ωραία ξαστεριά και πότε συννεφιά,

μέσα στο χρόνο μοιάζουμε με δέντρα φυλλοβόλα,

άλλοτε μ’ άνθη και καρπούς και άλλοτε γυμνά.

Οι πλούσιοι κι οι βασιλείς και άλλοι βολεμένοι,

φαντάζουνε στα μάτια μας μονίμως ευτυχείς,

κανείς όμως την τύχη του δεν έχει δεδομένη,

και μια στιγμή μονάχα αρκεί να γίνουν δυστυχείς.

Ποτέ δεν είναι η ζωή όπως τη θέλεις ίσια,

ανήφοροι, κατήφοροι μπροστά μας συνεχείς,

μπορεί στραβά κι ανάποδα να συναντούμε χίλια,

μα φτάνουν ένα δυο καλά για να ’μαστε ευτυχείς.