Νοέμβρης

Μέσα τού Νοέμβρη, είμαι μοναχός,

πέντε μέρες βρέχει, κρύος ο καιρός,

όλα τυλιγμένα μες στην καταχνιά,

όλα βυθισμένα μες στη σκοτεινιά.

Σήμερα στο σπίτι. Είναι Κυριακή,

συννεφιά και πάλι από το πρωί,

άκεφες οι ώρες μες στη μοναξιά,

άχαρες οι σκέψεις, σ’ όλα παγωνιά.

Πέρσι το Νοέμβρη ήμασταν μαζί,

τώρα συντροφιά μου παγερή βροχή,

μέχρι τον Απρίλη όλα μια χαρά,

όπως δύο χρόνια όλα σταθερά,

Όμως κάποια μέρα, έτσι ξαφνικά,

δίχως εξηγήσεις, με θολή ματιά,

είπες θες να φύγεις κάπου μακριά,

μέσα σε μια ώρα έγινες σκιά.

Πάνε μήνες τώρα κι όλο καρτερώ,

κάτι από σένα μέσα στον καιρό,

ένα μήνυμά σου αν περνάς καλά,

αν μες στην καρδιά σου έχεις ξαστεριά.

Μες στα όνειρά μου μέρα νύχτα ζεις,

κι όλο περιμένω πως θα ξαναρθείς,

ούτε θα ρωτήσω πώς και το γιατί,

μόνο να γυρίσεις να ’μαστε μαζί.