Πώς

                                                                         (στην Πολυξένη)

Πώς άφησα τα χρόνια μου, μαζί σου να περάσουν,

πώς άφησα τις μέρες μου, μαζί σου να χαθούν;

Εσύ μονάχα το εγώ, κι εγώ όλα για σένα,

κοιτάζω πίσω τα παλιά κι όλα με λοιδορούν.

Στα είχα όλα έτοιμα στην ώρα τους με τάξη,

κι ύστερα μόνη μ’ άφηνες μαζί με τα παιδιά,

σε είχα καθημερινά μη βρέξει και μη στάξει,

και συ να τρέχεις πάραυτα σε στέκια σου παλιά.

Τώρα μου λες πως τέλειωσαν εικοσιπέντε χρόνια,

διαγράφεις ασυλλόγιστα τις μέρες τις καλές,

κι ενώ μπροστά μας έρχονται ακάθεκτα τα χιόνια,

άλλες αγάπες πια ζητάς και άλλες ομορφιές.

Πώς άφησα τα χρόνια μου, μαζί σου να περάσουν,

κι απλόχερα ξοδεύτηκα με τόση ανοχή,

γιατί να είμαι απ’ αυτές που ζούνε για να δίνουν,    

χωρίς ποτέ τους να ζητούν καμιά ανταμοιβή;