Πώς ξεκινά το ποίημα

Πότε μια λέξη, πότε μια φράση,

κάποια ιδέα, καινούρια, παλιά,

γίνεται σπίθα, γίνεται φλόγα

και ξεκινάει να καίει η φωτιά.

Έναυσμα γίνεται και ένα βλέμμα,

ένα χαμόγελο κάποιας στιγμής,

κάποτε δάκρυ με ξέχειλη πίκρα,

όμως και δάκρυ χαράς περισσής.

Κίνητρα άπειρα μέσα στη φύση,

δέντρα, λουλούδια, μπουμπούκια, πουλιά,

σύννεφα, χρώματα μέσα στη δύση,

χείμαρροι, μπόρες, ποτάμια, βουνά.

Πέρ’ απ’ τη φύση και πάνω απ’ όλα,

πρώτη αιτία μου είσαι εσύ,

λέξεις και φράσεις γεμάτες με σένα,

πρώτο μου ποίημα μες στη ζωή.

Όταν η σκέψη μου μένει σε σένα,

λέξεις - πλημμύρα ορμητική,

πλήκτρα, μολύβια δεν προλαβαίνουν

όλα να έρθουν μαζί στο χαρτί.

Κι όταν το ποίημα φτάσει στο τέρμα,

βλέπω τους στίχους ξανά και ξανά,

φλόγα καινούρια καθένας ανάβει,

νέο ξεκίνημα γίνεται πια.