Ιστορίας ενύπνιον

Ήταν αργά, περασμένα μεσάνυχτα,

ύπνος βαθύς και παντού ησυχία.

Ξάφνου ηχούνε καμπάνες και σήμαντρα,

όλοι στο πόδι, τραβούν στην πλατεία.

Σαν από μάγου ραβδί η πλατεία μας,

τώρα γεμάτη ανθρώπους μυριάδες,

νά ’ταν συνέλευση;  Όλοι οι Έλληνες·

γέροι, παιδιά, πατεράδες, μανάδες.

Όλοι ρωτούμε και γύρω μας ψάχνουμε

τι το κακό ήρθε πάλι στη χώρα,

σαν να το ξέρουμε, σαν να το κρύβουμε,

ένας δε βρίσκεται τούτη την ώρα.

Κι όπως ανήσυχοι περιφερόμαστε

σαν το αμήχανο νέο μελίσσι,

φως δυνατό μες στο κέντρο, απόκοσμο·

φαίνεται, κάποιος θα βγει να μιλήσει.

Μένουμε άφωνοι, άβουλοι, ακίνητοι,

μπρος μας μορφές προς το πλήθος κοιτούνε,

μέσα στο ύφος τους μια αναζήτηση·

μάλλον θα ψάχνουνε Έναν να βρούνε!

Ήσαν ο Ρήγας με χάρτες στα χέρια του,

ο Σολωμός, ο Καΐρης, ο Κάλβος,

ο Μακρυγιάννης και δίπλα ο Μπότσαρης,

ο Καποδίστριας και ο Διάκος.

Καραϊσκάκηδες, χίλια ονόματα,

Κλέφτες αφόβιστοι θαλασσομάχοι,

οι μαχητές μας στης Πίνδου τα υψώματα,

Παύλος Μελάς, Μακεδονομάχοι.

Κι έπεφτε πάνω μας, σαν το μαστίγιο,

η σοβαρότητα της μορφής τους,

κι έμοιαζε νά ’ναι βαριά, σαν μαρτύριο,

λύπη που έβγαινε απ’ την ψυχή τους.

Άχνα δεν έβγαζε πλήθος ολόκληρο,

λες και δεν είχαμε πια τη μιλιά μας.

Μες στο λεπτό οι μορφές ξεθωριάσανε,

εξαφανίστηκαν από μπροστά μας.

Κι όπως απρόβλεπτα έσβησαν κι έφυγαν,

πρόσωπα ήρθαν στη θέση τους άλλα,

λόγια δυσνόητα έλεγαν άφθονα,

ήτανε ξένοι από κράτη μεγάλα.

Άρχισαν ξάφνου να βγάζουνε χρήματα,

να τα σκορπίζουνε και να γελούνε,

δίχως περίσκεψη τους πλησιάσαμε,

αν και τους βλέπαμε πώς μας κοιτούνε.

Σαν τα μαζέψαμε όλα τα χρήματα,

λίγα και άτσαλα διασκορπισμένα,

βάλαμε μπρος πεθαμένα τα βήματα

και με τα βλέμματα αδειασμένα.

Και στην αρχαία μεγάλη πλατεία μας

μείναν οι ξένοι μας δίκην φυλάκων,

όλοι τραβήξαμε πίσω στα σπίτια μας,

μάτια στο έδαφος δίκην προβάτων.