Μαϊμούδες

Αν και μαϊμούδες, τους λέμε ανθρώπους,

αν κι η ψυχή τους φιδίσια φωλιά,

δίπλα μας είναι, τους λέμε ανθρώπους.

Μες στα σαλόνια με λόγια ωραία,

μα και στη λάσπη γλιστρούνε καλά.

Πότε τα κέρατα, πότε το σάλιο,

ίδιοι σαλίγκαροι, φτάνουν ψηλά,

κι άμα κοντά τους αϊτός φτερουγίσει,

κάνουν το παν και του καιν τα φτερά.

Όλοι οι άλλοι κοιτάμε κι ακούμε

τόσες μαϊμούδες να κάνουν πολλά,

τι καταφέρνουν και πώς προχωρούνε,

πώς ανεβαίνουν και φτάνουν ψηλά.

Σαν οι μαϊμούδες τα γκέμια αρπάξουν

κι έχουνε βδέλλες και φίδια βοηθούς,

τότε ξεσπούμε με χίλιες κατάρες,

με αναθέματα και κοπετούς,

ψάχνουμε γύρω μας, δείχνουμε ενόχους

κι αποσκεπάζουμε τους εαυτούς.