Έναυσμα

Ευτυχισμένοι οι εφτά πεντακοσιομέδιμνοι

κι από κοντά τους αστυνόμοι, ιερείς και δικαστές.

Οι άλλοι χίλιοι στο χωριό λες κι ήτανε αμέριμνοι –

οι δούλοι, οι επήλυδες, οι θήτες και οι πελταστές.

Μα ένας δούλος νεαρός, μια μέρα ζωηρός,

μισή κουβέντα ψέλλισε για λεύτερα πουλιά,

κι ο φίλος του ο έπηλυς φώναξε θαρρετός

πως είναι το ψωμί λειψό στα πιο φτωχά παιδιά.

Ακαριαία τρέξανε ακμαίοι αστυνόμοι

και κλείσανε τα στόματα με τσουχτερά ραβδιά,

και οι ανήσυχοι γονείς σαν άλλοι παιδονόμοι

αρχίσανε τις συμβουλές για στόματα κλειστά.

Θορυβημένοι οι εφτά πεντακοσιομέδιμνοι

κι από κοντά τους αστυνόμοι, ιερείς και δικαστές.

Κι οι άλλοι χίλιοι στο χωριό μένουν ακόμα αμέριμνοι.

Σιωπή και νέκρα. Όμως, άηχες μαζεύονται φωνές…

Ευρώπη προχθές, χθες, σήμερα, αύριο

Ευρώπη των εχθρών λαών, του μιλιταρισμού,

του υπερίτη, των βομβών και των ναρκοπεδίων,

των δικτατόρων, των διωγμών και του εθνικισμού,

των στρατοπέδων-φυλακών και των κρεματορίων.

Ευρώπη τής συνύπαρξης και του πολιτισμού,

της ανοχής, των ιδεών και της δημοκρατίας,

των ελευθέρων πολιτών και του ανθρωπισμού,

δικαιωμάτων, αξιών τής ισοπολιτείας.

Ευρώπη των τραπεζιτών, των νάνων ηγετών,

ασύνορων εταιρειών και χρηματιστηρίων,

χυδαϊσμένων οθονών εμπορικών ηθών

και πολιτών-υποτελών των διευθυντηρίων.

Ευρώπη των ολιγαρχών τού παλαιού καιρού,

του μίσους των αλλόδοξων και της τρομοκρατίας.

Ευρώπη τού φαντάσματος του νεοφασισμού,

αριθμημένων πολιτών σαθρής δημοκρατίας.