Προς την αποδοχή

 

Με ρίξανε μέσα στο φόβο και με φορτώσανε γερά,

καμιά εξηνταριά οκάδες, και μου στραβώσαν τα πλευρά.

Πήγα να βγάλω μια φωνούλα, λίγο να διαμαρτυρηθώ,

με χαρατσώσανε αμέσως και τώρα γρόσια τούς χρωστώ.

Σαν είδανε σε λίγους μήνες πως πήγαινα για πεθαμό,

μου βγάλαν είκοσι οκάδες, πιο γρήγορα να περπατώ.

Πήρα μι’ ανάσα ο καημένος, αλαφρωθήκαν τα πλευρά,

μα φάρμακο φτηνό δε βρήκα να μη με σφάζουν τα νεφρά.

Πέρασε χρόνος, και η πλάτη μοιάζει γεφύρι τοξωτό,

έχω κοντύνει απ’ το βάρος και προς το έδαφος κοιτώ.

Ο φόβος έγινε σκιά μου, πόσο θα πάει μακριά;

Ξεθωριασμένα μες στη μνήμη παλιά μου χρόνια ηρωικά.

Μα ήρθε μέρα και μου βγάλαν ακόμα μια εικοσαριά,

πήρα τ’ απάνω μου αμέσως, καλύτερα και τα νεφρά.

Ακόμα είκοσι οκάδες απόμειναν να κουβαλώ,

μα τά ’χω πλέον συνηθίσει. Και λέω και δόξα τω θεώ!...

(Από την ιδέα ενός παλιού παραμυθιού)

Ω Γάλλοι!

 

Τι δράμα ήτανε κι αυτό, σύμμαχοι φίλοι Γάλλοι,

σε δίλημμα πανάθλιο σας έφεραν και πάλι.

Από τη μια ο εκλεκτός τραπεζοσυμφερόντων,

αυταρχικός και υβριστής πληθώρας αντιδρώντων,

παγκόσμιας υπεραρχής παιδί αγαπημένο,

στα Μέσα επηρεασμού αδρά προβεβλημένο.

Από την άλλη η γνωστή ακραία ποτισμένη,

καταφανώς ανεπαρκής, παλιά εκτεθειμένη,

με θέσεις φιλολαϊκές για ψηφοπελατεία

και ίσως επικίνδυνη για τη δημοκρατία.

Ξεκάθαρα, η εκλογή από εκβιασμένους,

σε μαύρο αδιέξοδο απογοητευμένους.

Εικοσιοχτώ στους εκατό μονάχα τον εγκρίνουν,

σαρανταδυό στους εκατό σαφώς τον επικρίνουν.

Ω Γάλλοι, ψάχνουνε κι αλλού να βρούνε το μη χείρον,

και πώς να βρούνε το σωστό εν μέσω των αχύρων;

Σπάνιο είδος έγιναν οι σοβαροί ηγέτες,

συμφέροντα βυσσοδομούν και βρίσκουν μαριονέτες.

Σύμβολο κατεστραμμένο

 

Ωραίο ήταν το πουλί, ο μύθος του παλιός·

να καίγεται, να χάνεται και να ξαναγεννιέται.

Στης Ιστορίας τις πτυχές βαθύς συμβολισμός·

λαός που πάει να χαθεί, πάλι ορθός πετιέται!

Και ήρθανε αυτόκλητοι γελοίοι τιμητές

με γύψο και με βούρδουλα ν’ αλλάξουν την πατρίδα,

φλυάρησαν πως έρχονται ως αναγεννητές

και κάνανε το σύμβολο πανάθλια σφραγίδα.

Ωραίο ήταν το πουλί, ο μύθος του παλιός,

μα σύμβολο κατάντησε στυγνής δικτατορίας.

Ο Φοίνικας στα χέρια τους αστείος θυρεός,

στη στάχτη πια οριστικά μιας μαύρης Ιστορίας.

Σχετικά ποιήματα 1  2  3  4

Στην ίδια παρακμή

 

Αδιάβαστοι, ασήμαντοι, ανίκανοι, αμέριμνοι,

μικροί, συμβιβασμένοι,

ανάμεσά τους αρκετοί πεντακοσιομέδιμνοι,

και όλοι βολεμένοι.

Τυφλά και απερίσκεπτα τα πάντα υπογράψανε,

χωρίς να μελετήσουν,

αβέλτεροι και άσχετοι το Σύνταγμα διαγράψανε

χωρίς να εξηγήσουν.

Ασύστολα σκεπάσανε λίστες, χοντρά ονόματα

και φίλους λαδωμένους,

σε λίγες μικροέρευνες προβάλανε προσκόμματα

για κάποιους πουλημένους.

Τους κόπους των παππούδων μας αδιάντροπα πουλήσανε,

χωρίς να λογαριάσουν,

ασήμια και χρυσαφικά φτηνά τα εκποιήσανε,

χωρίς να εξετάσουν.

Για χρόνια είχαν εθιστεί σε δάφνες, θυμιατίσματα

διαπλεκοϋμνητών τους,

υπόγεια συντήρησαν αμφίδρομα ερείσματα

των υποστηρικτών τους.

Και με ηγέτες ισχυρούς πληθώρα συναντήσεων,

χαμόγελα, δηλώσεις,

οι έπαινοι για πρόοδο προδοτικών ρυθμίσεων

των ξένων δικαιώσεις.

Ποτέ δε σταματήσανε τα έωλα κηρύγματα

για έθνος και πατρίδα,

και κάθε λίγο έγραφαν εγκάρδια μηνύματα

για μέλλον και ελπίδα.

Και ύστερα κατέφθασαν φωστήρες ετερόσημοι,

κι αυτοί να κυβερνήσουν,

είπανε είναι αλλιώτικοι, δεν είναι αναλώσιμοι,

σκληρά θα πολεμήσουν.

Χωρίς κανέναν σχεδιασμό και πειραματιζόμενοι

σε άλλα παραμύθια,

με τρικυμία στο μυαλό μικροί μαθητευόμενοι

συνέχισαν τα ίδια.

Κι έτσι ενέσκηψαν ξανά οι παλαιοί αμέριμνοι

να σώσουν τη ζωή μας,

να γίνουν περισσότεροι πεντακοσιομέδιμνοι.

Στην ίδια παρακμή μας!

Ο υπεύθυνος

 

Τον όρισαν υπεύθυνο σε κάποιο πόστο σοβαρό,

του δώσαν και καλό μισθό

κι εκείνος δέχτηκε ασμένως.

Άριστα είχε στα χαρτιά, μα έλειπε το βασικό:

Είχε αργόστροφο μυαλό

κι από την πράξη ξεκομμένος.

Όλα κυλούσαν ομαλά στο πόστο του το σοβαρό,

σ’ ένα γραφείο ακριβό.

Και ήταν και προβεβλημένος.

Κάποτε πρόβλημα οξύ και χρειαζόταν χειρισμός

ταχύς και ουσιαστικός,

ο χρόνος περιορισμένος.

Μα ο υπεύθυνος αργός, αδέξιος διαχειριστής,

απόλυτα ανεπαρκής,

κι ας ήτανε και σπουδαγμένος.

Αντίδραση σπασμωδική, καταστραφήκανε ζωές,

ανυπολόγιστες ζημιές,

Ο κόσμος αγανακτισμένος.

Βαρύς ο απολογισμός, μα ο υπεύθυνος σιωπά

που όλα πήγανε στραβά,

και μένει εξαφανισμένος.

Μεγάλη η καταστροφή, για τις ευθύνες του μιλούν

και όλοι τον κατηγορούν.

Απ’ όλους απαξιωμένος.

Κι όμως ο άνθρωπος αυτός δεν πρέπει να τιμωρηθεί·

ως άσχετος ν’ απαλλαγεί.

Ας αφεθεί αγνοημένος.

Αυτός που τον διόρισε σε θέση τόσο σοβαρή,

ευθύνη έχει φοβερή.

Οριστικά εκτεθειμένος.

Το χαμόγελο των πανσέδων

 

Στης Μάρως τον κήπο Απρίλης γελάει,

πουλιά και λουλούδια χορταίνουν το φως,

σε όλα με γλύκα η Μάρω μιλάει

κι ας μέσα της καίει καημός της κρυφός.

Λουλούδια χαϊδεύει, πουλιά καλοπαίρνει,

τραγούδι παλιό ψιθυρίζει πικρό,

εκείνου τα λόγια στο νου ξαναφέρνει,

τη μέρα που χάθηκε απ’ το χωριό.

Στον έρωτα βγήκε σκληρά προδομένη

και τώρα στον κήπο της παρηγοριά.

Τη βλέπω που ώρες εκεί επιμένει,

στη σκέψη κρατώ τη γλυκιά της θωριά.

Περνώ απ’ της Μάρως συχνά το δρομάκι

και όλο ποθώ μια καλή της ματιά.   

Για μήνες με τρώει μεγάλο μεράκι,

σαν νά ’χει με βρει μια γερή σαϊτιά.

Σταμάτησα σήμερα να της μιλήσω,

ετοίμασα κάτι ωραίο να πω,

προθέσεις αόριστα να ερευνήσω,

μικρή μου ελπίδα για κάτι καλό: 

«Κοιτώ τους πανσέδες σου, χαμογελούνε,

λουλούδια με πρόσωπα ευγενικά,

σε σένα φαντάζομαι πως θα μιλούνε

και όμορφα λόγια θα λεν μυστικά».

Κρατώντας μικρό εργαλείο στο χέρι,

ξεχώρισε έναν πανσέ ζωηρό,

με χώμα τον έβγαλε απ’ το παρτέρι,

στα κάγκελα ήρθε με βήμα γοργό:

«Θα βγάλει πολλά ο πανσές λουλουδάκια,

αρκεί να του δείξεις φροντίδα πολλή,

υπέροχα θά ’χουν, για μήνες, γελάκια·

γι’ ανθρώπους μονάχους παρέα καλή».

Για πρώτη φορά ήμουν τόσο κοντά της,

τα χέρια μου άπλωσα διστακτικά,

το κόκκινο άνθισε στα μάγουλά της,

καθώς με ατένισε διακριτικά.

Εκεί που τ’ ωραίο της δώρο κρατούσα,

τα δάχτυλα βρήκαν στενή επαφή,

εκείνο που ήλπιζα κι αποζητούσα

μου τό ’φερε τούτη η θεία στιγμή.

Τραβήχτηκε πίσω στου κήπου την άκρη,

μου είπε αντίο με τόνο ζεστό,

στο μάγουλο πρόβαλε ένα της δάκρυ,

με θέρμη τής φώναξα ευχαριστώ.

Η νύχτα μου ήρθε γεμάτη λουλούδια,

πανσέδες πολύχρωμοι μες στην αυλή,

μαζί μου γελούσαν, μου λέγαν τραγούδια

γι’ αγάπη που ψάχνει μιαν άλλη αρχή.

Πρωί βιαστικό, η ελπίδα παρούσα,

στον κήπο της βρέθηκα. Ήταν εκεί.

Στο βλέμμα της είδα αυτό που ποθούσα,

το όνειρο βγήκε αλήθειας ευχή!

Σύμμαχος πάντα

 

Ο σύμμαχός μου μ’ επαινεί που του συμπαραστέκομαι,

που δε ζητώ αντάλλαγμα και όλα τ' αποδέχομαι.

Πως μοιραζόμαστε αρχές ενός κοινού πολιτισμού,

ανέκαθεν υπέρμαχοι δικαίου και ανθρωπισμού.

Ο σύμμαχός μου μ’ επαινεί κι εγώ ευτυχισμένος

που είμαι φίλος του σωστός και πάντα δεδομένος.

Ό,τι κι αν κάνει κι ό,τι πει, εγώ θ’ ακολουθήσω,

την κάθε του απαίτηση θα την υπηρετήσω.

Κι αν τακτικά ο σύμμαχος βοηθάει τον εχθρό μου,

που διαρκώς βυσσοδομεί και θέλει το κακό μου,

ακόλουθος εγώ πιστός, ανέχομαι τα πάντα,

για των συμμάχων τη βολή τα βάζω όλα στη μπάντα.

Πολλές φορές μ’ αδίκησε αυτός ο σύμμαχός μου,

μα λέει ότι προσπαθεί για το καλό τού κόσμου.

Κι όσο κι αν μοιάζουν όλα αυτά με λόγια φαρισαίου,

θα καρτερώ εφαρμογή τού διεθνούς δικαίου.

Μπορούνε οι στίχοι;

 

Μπορούνε άραγε οι στίχοι

να συνεγείρουν συνειδήσεις;           

Να καταρρέουν κάποιοι τοίχοι,

να προκαλούνται αφυπνίσεις;

Μ’ αν κάποιοι άλλοι ανησυχήσουν,

που θέλουν μόνιμους τους τοίχους,

στιχοποιούς θα κυνηγήσουν

και θα διαγράψουνε τους στίχους.

Λογοκριτές θα επιμένουν

όλα ακίνητα να μένουν.

Οι ποιητές θα συνεχίζουν

γεφύρια λογισμών να χτίζουν.

(Οι στίχοι αυτοί προέκυψαν από την ανταλλαγή

εμμέτρων σχολίων με την φίλη Ρένα Κύρκα

στην ανάρτησή μου «Οκλαδόν» 10-6-21 στο φέισμπουκ)

Ρωμαϊκό 3

 

Ανόητος ο ύπατος και όμως τον κρατούσαν

συμφέροντα διαχρονικά κρυφά και φανερά,

ποικίλοι διαπλεκόμενοι συχνά τον εξυμνούσαν,

οι κήνσορες αδιάφοροι μπροστά στη διαφθορά.

Πατρίκιοι πλουτίζανε χωρίς επιφυλάξεις

με νόμους που ψηφίζανε φαιδροί συγκλητικοί,

προνόμια προκλητικά με σκοτεινές διατάξεις.

Και οι πληβείοι αδρανείς, υπομονετικοί.

Με κνούτο τούς φοβέριζαν τρισβάρβαροι ραβδούχοι

κι εκείνοι συμμαζεύονταν μην πάνε φυλακή.

Του ύπατου τα ψέματα οι αξιωματούχοι

τ’ αναμασούσαν τακτικά χωρίς καμιά ντροπή.

Ανόητος ο ύπατος, οι σύμβουλοι αχρείοι

προσφέρανε θεάματα φθηνά νυχθημερόν.

Σαν ναρκωμένοι φαίνονταν οι πιο πολλοί πληβείοι

στην τύρβη τής χαμοζωής στο άθλιο παρόν.

Πληθώρα τα θεάματα, γελοίοι θεατρίνοι,

μα κάποια μέρα κοντινή ο άρτος λιγοστός.

Κατάρες ακουστήκανε στης αγοράς τη δίνη

και πήρε να σηκώνεται μεγάλος κουρνιαχτός.

Οι μέρες γύρισαν αλλιώς, το κλίμα φορτισμένο,

στον ύπατο απέδωσαν ευθύνες τρανταχτές.

Πληβείοι ξεσηκώθηκαν, το πλήθος οργισμένο,

και βγήκε νέος ύπατος με άλλες εντολές.

Αδέκαστοι ερευνητές ορίστηκαν αμέσως

να βρούνε τι αρπάξανε οι φαύλοι χθεσινοί.

Ήταν λαού απαίτηση να μαθευτεί το αίσχος

και κάθε αλιτήριος να καταδικαστεί.

Η άμεση κατάσχεση ήταν η τιμωρία

με τα ποσά αντίστοιχα της κάθε μιας κλοπής.

Και για την ατιμία τους ποινή η εξορία·

να γίνουνε παράδειγμα ισόβιας ντροπής.

Απάλλαξαν τον ύπατο από την εξορία·

του το αναγνωρίσανε το ελαφρυντικό

που είχε αθεράπευτη την άπειρη βλακεία.

Αλλά του κόστισε βαριά το οικονομικό.