Σαν σφάγιο πάνω στο κρύο τσιμέντο,
κορμί μαυρισμένο, σπασμένα πλευρά.
Γελούν στο κελί της με ύφος γενναίο,
και μ’ έναν κουβά τής πετούνε νερά.
Για μπάλα την είχαν οι δέκα αρβύλες,
μια ώρα κλωτσούσαν χωρίς δισταγμό,
βροχή οι βρισιές τους, χριστούς, παναγίες,
με λύσσα κι οι πέντε μπροστά στον εχθρό,
κι εκείνη, νεκρές-ζωντανές τις αισθήσεις,
με πείσμα κρατούσε το στόμα κλειστό.
Σταμάτησαν πια ιδρωμένοι οι πέντε,
η ώρα πλησίασε για φαγητό,
στολή ευπρεπίζουν, αρβύλες σκουπίζουν,
να έχουν σωστό παρουσιαστικό.
Με τάξη στις θέσεις μπροστά στο τραπέζι.
Και πριν ξεκινήσουνε κάνουν σταυρό.
Ανάρτηση αφιερωμένη σ’ εκείνους που έπεσαν
στα
νύχια των υπανθρώπων τής χούντας.
