Πόσοι κούκοι να ζευτούν την άνοιξη να φέρουν,
αν η σκοπιμότητα παντού κυριαρχεί;
Πόσοι άραγε μπορούν στο δίκαιο να μένουν,
αν κανόνας των πολλών είναι η αρπαγή;
Αν με τα συμφέροντα ανθεί και η βλακεία,
άπειρη κι αδάμαστη σε κάθε εποχή,
πάνω της να ευδοκιμεί και η δημαγωγία
κι έχεις μόνο όπλο εσύ το λόγο τον ευθύ;
Ή θα πας με τους πολλούς και σαν αυτούς θα γίνεις
ή γυρνάς την πλάτη σου και φεύγεις μακριά,
όπου όμως κι αν θα πας, το πρόβλημα δε λύνεις
και το βλέπεις καθαρά πως μένεις χαμηλά.
Αν το πνεύμα σου πετά και χώμα δεν αντέχεις,
ένα μένει στη ζωή, αφού τη θες σωστή.
Μες στο πλήθος ρίχνεσαι, μες στη μάχη μπαίνεις
κι έχεις μόνο όπλο σου το λόγο τον ευθύ.
Κάθομαι ώρα εδώ και διαβάζω ξανά και ξανά... Συγκινημένη, παίρνοντας δύναμη από τους στίχους σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω λόγια, μόνο ευχαριστώ ξανά για τις αναφορές σε αυτά τα ποιήματά σου, τα χρειαζόμουν!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο και έδωσες τόση προσοχή στους στίχους μου. Προβληματισμοί ετών, μόλις βρήκα το χρόνο, ξεπήδησαν και εκτόνωσαν μια διαρκή εσωτερική πίεση. Σ’ ευχαριστώ πολύ, Αλεξάνδρα.
Διαγραφή