(Με αφορμή τη σημερινή
ανάρτηση στο kariatida62.blogspot.com)
Εμπόροι
μάς αρπάξανε μια κόρη ζηλεμένη
και
την κρατούν αιχμάλωτη κλέφτες πολιτισμένοι.
Την
ψάχνει όφις οικουρός, τρίτος πια ο αιώνας,
Ερεχθηίδα
θάλασσα σείει ο Ποσειδώνας,
αναστενάζει
ο Κέκροπας, οδύρεται η Έρση,
η
Πάνδροσος μοιρολογεί, η Άγραυλος προσμένει.
Την
καρτερούν οι αδερφές που μένουνε θλιμμένες,
Καρυάτιδες
με τ’ όνομα, κι οι έξι ξακουσμένες.
Τα
πέπλα, τα κιονόκρανα αριστοσμιλεμένα,
τα
μακριά τους τα μαλλιά λεπτοτεχνουργημένα.
Αθάνατά
μας μάρμαρα των χιλιετηρίδων,
μέσα
τους έχουν ζωντανό το πνεύμα των Ελλήνων,
αυτό
το πνεύμα να σταθεί η νέα μας πυξίδα,
σαν
πλοίο γοργοτάξιδο να πλεύσει η Πατρίδα.
Σήμερα ήμουν πάλι στο Μουσείο, η θέση της είναι κενή εκεί μπροστά και την περιμένει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μου επιτρέψεις το υπέροχο ποίημα σου να το προσθέσω στην ανάρτηση.
Ο αγώνας συνεχίζεται.
ΑπάντησηΔιαγραφή29.4.12, ώρα 10.43
Μου έδωσες την ευκαιρία να μπω εδώ για να διαβάσω το ποίημα για την Καρυάτιδα το οποίο δεν είχα διαβάσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ’ ευχαριστώ, Frezia.
Διαγραφή