Πρωτομαγιές

Γελαστό πρωινό κι είναι πρώτη τού Μάη,

λαμπυρίζουν σταγόνες δροσιάς στα κλαριά,

συννεφάκι λευκό προς το Γράμμο τραβάει

και η κρήνη τραγούδι συρτό στην ιτιά.

Τον αέρα σπαθίζουν γοργά χελιδόνια

και διαγράφουν πυκνούς θαυμαστούς ελιγμούς,

στραφταλίζουν στο Σμόλικα άφθονα χιόνια,

στολισμένο το χώμα με μύριους ανθούς.

Έτσι όμορφη ήταν και τότε η μέρα,

το χωριό μας ολόκληρο μια ζωγραφιά,

εξοχές με παλμούς να δονούν τον αέρα,

για το Μάη τραγούδια από χρόνια παλιά.

Με κορίτσια κι αγόρια, με γέλια και ρίμες,

αντηχούσε νωρίς η βαθιά ρεματιά,

ζωηρές, φωναχτές, σθεναρές εφηβείες,

τρυφερές οι ματιές στην τρανή συντροφιά.

Λίγο σκόπιμα ίσως και λίγο τυχαία,

για νερό μοναχοί μας στην κρύα πηγή,

τ’ ακροδάχτυλα γίναν για λίγο παρέα

και γευτήκαμε πρώτη φορά το φιλί.

Στο πανέμορφο πρόσωπο το λατρεμένο,

σαν γαρύφαλλο άλικο ήρθε ντροπή,

απ’ τα χείλη μου άκουσες λόγο πηγαίο

και ξεθώριασε γρήγορα η ενοχή.

Το φιλί μας εκείνο γλυκό, στιγμιαίο,

παραμένει ο κρίκος στις δυο μας ζωές,

ξαναγίνεται πάντα ορόσημο νέο,

στις σαράντα κοινές μας πρωτομαγιές.