Αντίδραση στην κατάθλιψη

Σήμερα, χθες και προχθές, όλα ίδια,

τ’ αύριο έρχονται ίδια κι αυτά,

σαν την ομίχλη απλώνει η κατήφεια,

σ’ όλα η πλήξη με όχι απαντά.

Όχι σ’ εκείνα που πάντα ποθούσα,

όχι σε έργα ψυχής φωτεινά,

όχι σ’ αυτά που πολύ εκτιμούσα,

όχι και όχι, ξανά και ξανά.

Μέσα σ’ αυτό το ατέλειωτο τέλμα,

μέσα σε λάσπης νερό σκοτεινό,

όλο το πριν μου φαντάζει σαν ψέμα,

κι ας ήταν σίγουρα αληθινό.

Είναι αυτή η αλήθεια μου τώρα,

μόνη ελπίδα να βγω στην αρχή,

πρέπει ν’ αδράξω ετούτη την ώρα,

το χαλινάρι που έχει λυθεί.

Πάλι να βρω τον παλιό εαυτό μου,

τ’ άλογο που ’χε σωστό καλπασμό,

πρέπει να βγω στον καλό ουρανό μου,

δε θ’ αφεθώ στον πικρό μαρασμό.

Πρέπει τ’ ανύπαρκτο δίχτυ να σκίσω,

μέσα μου πάλι θ’ ανάψω φωτιά,

ούτε κι αυτή τη φορά θα λυγίσω,

θα ξεθολώσει και πάλι η ματιά.