Διασκευή εμβατηρίου

 

Τραγουδούσα εγώ στο σχολείο: 

Πάνω κει στης Πίνδου μας τις κορφές

που θαρρείς τ’ αστέρια φυλούνε,

κάθε νύχτα λίγες αχνές μορφές

τα πηχτά σκοτάδια ερευνούν.

Της Πατρίδος πάντα πιστοί φρουροί

τον εχθρό να ρθεί καρτερούνε,

τον εχθρό που πίστευε πως μπορεί

στην Ελλάδα νικητής να μπει.

Θα τραγουδούνε τα εγγόνια μου:

Πάνω κει στης Πίνδου μας τις κορφές

φτερωτές τού Αιόλου γυρνούνε,

τι ωραίες αυτές οι ψηλές σιδεριές

και πώς όλες μαζί αντηχούνε!

Δε χρειάζονται πια οι γενναίοι φρουροί

στην καινούρια τρανή Ιστορία,

η Ευρώπη μας πάντα μπροστά προχωρεί

κι η πατρίδα μας μια μπαταρία!

Ασβός και λιοντάρι

Μικρός το δέμας ο ασβός,

απάνω του λιοντάρι πεινασμένο,

με δήγματα και με νυχιές

τον θεωρεί ως δεδομένο.

Αμύνεται με σθένος ο ασβός,

κι αυτός νυχιάζει και δαγκώνει,

πονάει κι ο περήφανος εχθρός

κι από την κούραση καταϊδρώνει.

Με πάθος πολεμάει ο ασβός,

δεν είναι διόλου δεδομένος,

το ηθικό του υψηλό,

κι ας ο εχθρός του φημισμένος.

Ορμάει θαρραλέα ο ασβός,

μικρός το δέμας, μα τα νύχια του μεγάλα,

τα δόντια δείχνει με κραυγές θανατερές,

κι ο βασιλιάς τής ζούγκλας στη φευγάλα!  

Αέρα!!!

Τυπικοί και ...ασφαλείς

 

Καλός ο κύριος Αριθμόπουλος,

στις εξισώσεις, στα ημίτονα, στα θεωρήματα.

Κι ο κύριος Γραμματικόπουλος,

στις κλίσεις, στους υπερσυντέλικους, στα επιρρήματα.

Γνωστοί και αναγνωρισμένοι οι καθηγητές,

σωστοί για τους επιθεωρητές.

Της διδακτέας τυπικοί διεκπεραιωτές,

και πέραν τούτων, έτερον ουδέν.

 

(Άραγε πόσοι μαθητές

κατάλαβαν τι απομένει

από δασκάλους τυπικούς

απλούς διεκπεραιωτές;)

Σαν δίκη

 

Με τρεις δακρύβρεχτες νουβέλες σε λέσχη λογοτεχνική,

με εκδουλεύσεις και με χρήμα υμνητική η κριτική.

Ευγενικός, καλοσυνάτος, γλυκόλογος, διαλλακτικός,

το ύφος πάντα προσεγμένο, στο ντύσιμο εκλεκτικός.

Σε παρουσιάσεις ομοτέχνων με προθυμία το παρών,

χαμόγελα, φιλοφρονήσεις και χειραψίες σωρηδόν.

Διαχυτικός στις παντρεμένες, στιχάκια λογοτεχνικά,

η κολακεία μέγα όπλο, τα βέλη διαπεραστικά.

Αγαπητός ο κύριος Σπάιρο – όνομα  τάχα ξενικό –

εκμυστηρεύονταν δικά του με ύφος εμπιστευτικό,

τις ατυχίες τής ζωής του που τον σημάδεψαν βαθιά,

πώς έχασε τον έρωτά του από ασθένεια βαριά.

Γνωστότατος ο κύριος Σπάιρο ευαίσθητος αφηγητής,

στα ψέματα αριστοτέχνης, ακούραστος υποκριτής,

θλιμμένα διεκτραγωδούσε τη μοναξιά του την πικρή,

έδειχνε να επιζητούσε μια συμπαράσταση θερμή.

Σαν εύρισκε ανταποκρίσεις, το προχωρούσε πιο πολύ,

εύκολο είχε και το δάκρυ, αθώο τάχα το φιλί.

Οι επιπόλαιες υπάρξεις στα δίχτυα του σιγά-σιγά,

της αγκαλιάς του την παγίδα την καταλάβαιναν αργά...

Τέσσερα χρόνια στην Αθήνα ο Σπάιρο ο κατακτητής,

αίτιος δέκα διαζυγίων ο πωρωμένος εραστής.

Κάμποσοι γάμοι κλονισμένοι, συνέπειες ιατρικές,

ακριτομύθιες αχρείες και φήμες συκοφαντικές.

Δυο φίλοι αγανακτισμένοι, κι οι δυο τους ομοιοπαθείς,

προσέγγισαν τον καζανόβα, γοργά τού γίναν συμπαθείς.

Βάλανε μπρος δικά του όπλα, τον γέμισαν θαυμαστικά,

τις τρεις νουβέλες του τις βρήκαν βιβλία συναρπαστικά.

Προχωρημένη η φιλία, οι εκδρομές τους σε ακτές,

του εραστή οι δύο φίλοι ήσαν δεινοί κολυμβητές,

κι αυτός με τον εγωισμό του ακολουθούσε στα βαθιά,

τον επαινούσανε κι εκείνοι σε κάθε του αποκοτιά.

Δεν άργησε η ατυχία σε παραλία κοσμική·

ο Σπάιρο ο παρασυρμένος σε μια κατάσταση δεινή.

Προσέτρεξαν και οι διασώστες· βεβαιωμένος ο πνιγμός,

στα όχι σπάνια συμβάντα κι αυτός ο άτυχος χαμός.

Περίσσεψαν οι συζητήσεις, οι γνώμες και οι εκδοχές,

κοινοτοπίες τετριμμένες με θεωρίες βαρετές.

Λυπήθηκαν πολλοί το θύμα για τον αδόκητο πνιγμό.

Και οι συζυγοπληγωμένοι είπανε δόξα τω θεώ!

Άτροπος

 

Η Άτροπος συνέχεια σε δράση,

την ίδια σε ολόκληρη τη Γη,

ανάλγητα ανοίγει το ψαλίδι,

το νήμα κόβει κι ούτε εξηγεί.

Η Άτροπος δεν κάνει εξαιρέσεις,

το ίδιο μέτρο σε κακούς και σε καλούς,

μα κάνει αδικίες κραυγαλέες

σε νέους και αγέραστους πολλούς.

–Και πώς μπορεί κανείς να εξηγήσει

αυτήν τη φοβερή της απονιά;

–Καμιά εξήγηση· τα πάντα τύχη,

και όλα τ’ άλλα, παραμύθια για παιδιά.

Αν οι σταγόνες…

 

Τη νύχτα ασταμάτητη βροχή,

ο χείμαρρος βαριά αρματωμένος,

το πέρασμά του μια καταστροφή,

στον κάμπο το πρωί ένας πνιγμένος.

Στην ώρα του ο ήλιος λαμπερός,

ο χείμαρρος ασήμαντο ρυάκι,

ο ρημαγμένος κάμπος θλιβερός.

Εξείχε κάπου ένα κλωναράκι.

Κοκαλωμένο μες στη λασπουριά,

εφτά σταγόνες πάνω του πιασμένες,

αφώτιστη και άχρωμη η μια,

οι άλλες μες στο φως κοκκινισμένες.

Να ήτανε σημάδι ενοχής;

Να βλέπανε τον κάμπο ντροπιασμένες;

(Αν οι σταγόνες είχανε ψυχή

και πρόσωπο και σώμα;…)

Ένα μείον ακόμα

 

Δεν εξεπλάγη.

Μόνο μια λύπη

για την κατωτερότητα,

τη χαμηλή ποιότητα.

Σιώπησε,

αντιπαρήλθε.

Και αποτραβήχτηκε.