Μοναξιά 1

Σαν ερημίτης χωρίς ένα γείτονα,

μέσα στις σκέψεις σου χρόνια γυρνάς,

όλα τα πλην διυλίζεις επίμονα

κι όλα τα συν βιαστικά προσπερνάς.

Πάθη, αγένειες, ζήλειες, μικρότητες

βγαίνουν μπροστά σου ξανά και ξανά,

Μόνο σου μέτρο παλιές αθωότητες·

κι αποθαρρύνεσαι με τα φτηνά.

Άνθρωποι κι άνθρωποι πέρασαν δίπλα σου,

σίγουρα κάποιοι θα ήταν σωστοί,

μέρα και νύχτα εσύ στα βιβλία σου,

όπου οι άγιοι φανταστικοί.

Όλο ξεφτίζουν του χρόνου τα νήματα,

και συσσωρεύεται πείρα πολλή,

πες πια το Ας στων ανθρώπων τα κρίματα

κι από την έρημο βγες στη ζωή.