Ω ΠΑΤΡΙΔΑ!

Ω Πατρίδα ρημαγμένη,

ω Πατρίδα τραγική,

ω Μητέρα προδομένη,

απ’ ανεύθυνο παιδί.

Χρόνια βλέπω τις πληγές σου

και αδιάφορα κοιτώ,

πάν’ απ’ όλα οι δουλειές μου,

το συμφέρον το στενό.

Σου ζητούσα να μου δίνεις

επιδόματα, μισθούς,

λες και είχες να πουλήσεις

σωρευμένους θησαυρούς.

Διάλεγα τους βασιλείς σου

που μου έταζαν πολλά,

βρίσκαν άδειο το πουγκί σου

και ζητούσαν δανεικά.

Για να τους ξαναδιαλέγω

μου χαϊδεύανε τ’ αυτιά

κι έκανα πως δεν τα ξέρω

άλλα έργα στα κρυφά.

Μάζευα και υποσχέσεις

να βολέψουν τα παιδιά                        

και με ταπεινές προθέσεις

τους επέλεγα ξανά.

Έβλεπα τις αδικίες,

ανισότητες, κλεψιές,

είχαν γίνει πια συνήθειες,

κάπου ήταν βολικές.

Και οι άλλοι που δε θέλαν

βασιλιάδες να στεφθούν,

παρά μόνο να φωνάζουν

και να σε πετροβολούν,

σε αγώνες με καλούσαν

μόνο να διεκδικώ,

σ’ αδιέξοδα ωθούσαν.

Δρόμοι, πλοία, ρημαδιό.

Όταν έπαιρνες χρυσάφια

στων γηπέδων τις γιορτές,

πατριώτης για τα βάθρα

με σημαίες κι ιαχές.

Στων ακραίων τις δηώσεις,

στις κραυγές φανατικών,

άβουλος, σαν ιδιώτης

σε εξέδρα θεατών.

Κάποιοι συνετοί φωνάζαν

ότι πλέουμε στραβά,

αλλά γραφικούς τούς βγάζαν

και τους πνίγαν στα μουγκά.

Και αναζητώ τους φταίχτες

για τα λάθη μου του χτες,

τάχα συνωμότες κλέφτες,

τοκογλύφοι δανειστές.

Σήμερα ξανά σε στέλνω

στης Ευρώπης τις αυλές,

με το χέρι απλωμένο

για να ζήσω όπως χτες.

Τώρα πια ποιους να διαλέξω

που οι άξιοι σιωπούν,

χρόνια στη γωνιά τούς έχω

κι οι ασήμαντοι μιλούν.

Ω Πατρίδα λαβωμένη,

από φίλια πυρά,

κάποτε ανδρειωμένη,

τώρα μες στην καταχνιά.

Πόσους στίχους να σου γράψω,

είναι τόση η σκουριά,

τι να πρωτοπεριγράψω,

τι να πω και στα παιδιά.

Τύψεις μ’ έχουν περιζώσει

στις ευθύνες μου μπροστά,

πλούτο μέγα μου ’χεις δώσει,

σου χρωστώ τόσα πολλά!