Μοναξιά 3

Ένα ψηφίο πατήθηκε λάθος.

Ένα «εμπρός» κάποιας ξένης φωνής,

δυο συλλαβές, κι όμως είχανε πάθος,

κι έπεσα ξάφνου σε κρίση σιγής.

Νέο «εμπρός», θελκτικό σαν το πρώτο,

βρήκα φωνή μια «συγγνώμη» να πω,

ένα ωραίο, ζεστό «δεν πειράζει»,

κράτησε ακίνητο τ’ ακουστικό.

Κι από την άλλη την άγνωστη άκρη,

ίδια αμήχανη αναμονή,

κάποιον περίμενε ίσως και κείνη,

μέσα στο πάθος της η προσμονή.

Ψάχνω τη φίλη μου, τόλμησα κι είπα,

παίρνω βδομάδες και δεν απαντά

(μια διαφωνία που πήρε διαστάσεις,

ούτε και ήταν η πρώτη φορά).

-Κάποιες συμπτώσεις, της τύχης παιχνίδια,

μες στη ζωή μας χωρίς τελειωμό,

μήνες κι εγώ περιμένω το φίλο

(που ’φυγε νύχτα γεμάτος θυμό).

                        ---

Αισθαντικότητα σ’ όλες τις λέξεις,

ψυχοπλησίασμα μες στη στιγμή,

κύμα ευπρόσδεκτο μέσα στις σκέψεις,

σαν μία αύρα αληθινή.

Πέρασε ώρα, ωραία τα λόγια,

κι ανακαλύψαμε τόπους κοινούς,

είπαμε αύριο τα ξαναλέμε,

τώρα πια είχαμε λόγους πολλούς.

Ένα ψηφίο πατήθηκε λάθος,

κι ένα «εμπρός» σαν της τύχης φωνή,

άραγε τι να υπάρχει στο βάθος,

ποια εκδοχή να τοιμάζει η ζωή;