Της πεζότητας

Ποιήματα σου έγραψα, σου έδειξα τη δύση,

ιάμβους σού ψιθύρισα, σε τράβηξα στα ύψη,

με χίλιες λέξεις μίλησα.

Λόγια τρυφερά σού είπα, σε νανούρισα,

με τροχαίους τής καρδιάς μου σε τραγούδησα,

λέξεις χίλιες ξόδεψα.

Και στις ακτές τού Ομήρου σ’ οδήγησα,

με τους δακτύλους σε άστρα σε γύρισα,

χίλιες οι λέξεις που βρήκα.

Της ζωής ομορφιές μπρος στα μάτια σου έστησα,

αναπαίστους πληθώρα, τις νύχτες σού κέντησα,

χίλιες λέξεις τις έψαξα.

Με σένα στη σκέψη πολλά παραμέρισα,

σ’ αμφίβραχυ, τέλος, τους στίχους μου μέτρησα,

και λέξεις ακόμ’ απομένουν.

Κι οι δικές σου οι λέξεις: κρεβάτι, τραπέζι, ποτήρι, καρέκλα.

Ω πεζότητα, μάταια πέφτουν απάνω σου όλα τα μέτρα…