Πέτρα μού πέταξες άφιλε άνθρωπε,
τώρα κουτσαίνω κι ο πόνος πολύς,
ούτε σε πείραξα ούτε σ’ ενόχλησα,
τι φταίω άραγε και με μισείς;
Πότε γεννήθηκα, ποια είν’ η μάνα μου,
πότε με πέταξαν κάπου μακριά,
μήνες περάσανε δεν το γνωρίζω,
τούτη την ώρα πονάω βαριά.
Μες στα σκουπίδια σου ψάχνω φαγώσιμα,
μέρες και νύχτες περνώ νηστικός,
όπου φωλιάζω με διώχνουν αλύπητα,
νιώθω παντάξενος και μοναχός.
Μόνο παιδιά που δε βλέπουν οι μάνες τους,
με πλησιάζουνε και μου μιλούν,
άλλα μου δίνουνε απ’ τις σακούλες τους,
κάποια στη ράχη γλυκά μ’ ακουμπούν.
Μόνο το γαβ έχω μάθει ως σήμερα,
μέσα μου νιώθω πολλά να τους πω,
χίλιες φορές να μιλήσω προσπάθησα,
μόνο μπορώ την ουρά να κουνώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου