Με
βελόνες, χαλκάδες και βίδες
στολισμένα
τα χείλη, τ’ αυτιά,
τρυπημένα
τα φρύδια κι η γλώσσα,
καρφωμένα
κουμπιά στην κοιλιά.
Επί
τούτου τα ρούχα σκισμένα,
ξεβαμμένα
σαν ράκη παλιά,
ξεφτισμένα,
κομμένα, ξυμένα,
πληρωμένα,
και δη ακριβά.
Λένε
μόδα πως έγινε νέα
σαν
επαίτες πολλοί να γυρνούν,
ό,τι
κάποτε ήταν ασχήμια
τώρα
σύγχρονο να θεωρούν.
Διάβασα το ποίημα αυτό σαν σχόλιο σου και πολύ μου άρεσε, αστείο αλλά αληθινό και διδακτικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε μας φτάνει η διάχυτη ασχήμια των «ζωγραφισμένων» τοίχων, των κουρελιασμένων αφισών κλπ, έχουμε και την κινούμενη ασχήμια των «ντυμένων».
ΔιαγραφήΣ’ ευχαριστώ, Frezia, για το σχόλιό σου.