Ήρθε μια μέρα κι έφυγες για πάντα από κοντά μου
και πέντε χρόνια τέλειωσαν μέσα σε μια στιγμή,
και τώρα που ’μαι μοναχός ψάχνω τα όνειρά μου,
που κάπου μου παράπεσαν, σαν έφτασες εσύ.
Υπήρχαν τα χαμόγελα, καλές κι οι αγκαλιές μας,
μα η ζωή μου δίπλα σου κατέληγε στυφή,
πότε η γκρίνια αφόρητη χαλούσε τις χαρές μας,
πότε θυμοί γι’ ασήμαντα και πότε η φωνή.
Ό,τι καλό μου, μέτριο, ό,τι τρωτό μου, μέγα,
η κάθε μου συγκίνηση, για σένα υπερβολή,
αυτό που πίστευες εσύ έπρεπε νά ’ναι νόμος,
ό,τι στο νου σου έβαζες ήταν επιταγή.
Λυπούμαι για τα χρόνια μου που χάθηκαν κοντά σου,
λυπούμαι και τον άτυχο που θα με διαδεχτεί,
κι από την άλλη χαίρομαι που είσαι πια μακριά μου,
που τα δεσμά μου λύθηκαν και νοιώθω σαν πουλί.
Ένα πουλί που κάθισε μες στο κλουβί για χρόνια,
ενώ μπορούσε να χαρεί ελεύθερη ζωή,
και απορώ πώς έμεινα μες σε μακρύ χειμώνα,
έχασα πέντε Απρίληδες και άργησα πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου