Στη λεύκα

-Δύση ζεστή του Ιουλίου και τράβηξα στη ρεματιά,

πέρ’ από του χωριού τα σπίτια μακριά απ’ ανθρώπινη ματιά,

πάνω απ’ το πεσμένο πεύκο που χρόνια μένει ζωντανό,

πήρα γοργά στην κατηφόρα το μονοπάτι το κρυφό.

Σίγουρη πάντοτε για σένα χωρίς κανένα δισταγμό,

έφτασα στη δική μας λεύκα, μόνο σε μας γνωστή τούς δυο.

-Ακολουθώντας το ποτάμι απ’ την αντίθετη μεριά,

περπάτησα στις άσπρες πέτρες που προεξέχουν στα νερά.

Είχε ανάψει η Αφροδίτη, μες στο λυκόφως πια, λευκή,

μ’ επιτηρούσε απ’ τη δύση στη βιαστική μου διαδρομή.

Σίγουρος πάντοτε για σένα χωρίς κανένα δισταγμό,

έφτασα στη δική μας λεύκα, μόνο σε μας γνωστή τούς δυο.

Πάνω, το θρόισμα της λεύκας – ο ήχος της μοναδικός,

δίπλα, το ήσυχο ποτάμι – ο ψίθυρός του μουσικός.

Δύο ανάσες, λίγα λόγια, και στην πλημμύρα τής ψυχής

καταποντίστηκαν τα εγώ μας και αναδύθηκε το εμείς.