(στη Φιλαρέτη)
Τι ήθελα…
μία κουβέντα σου καλή κι έναν γλυκό σου λόγο,
ένα σου βλέμμα να κοιτά βαθιά μες στην ψυχή,
να νιώθω μες στα χέρια σου κομμάτι τής ζωής σου,
να βλέπω μες στα μάτια σου αγάπη και στοργή.
Τι έχω…
τα λίγα σου γλυκόλογα μόνο για το κορμί μου,
κι αν άλλη μια στη θέση μου, καμία διαφορά,
η σκέψη σου στο σώμα μου και άδεια η ψυχή σου,
κι εγώ σαν σκεύος ηδονής με πέτρα την καρδιά.
Πως θα μπορουσα να μην ανταποκριθω σε ενα τετοιο καλεσμα! Και καταλαβαινω απολυτα γιατι! Η αναρτηση αυτη δενει πολυ με την αισθηση που σου αφησε η δικη μου στιχομυθια. Πολυ εντονο και πολυ μελαγχολικο το συναισθημα που βγαζει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπως το ειπες... δεν υπαρχει πληροτητα στην επαφη. Οταν οι δυο γινονται ενα, αλλα ο καθενας ψαχνει κατι διαφορετικο, τοτε αρχιζουν τα δυσκολα και ειναι στανταρ πως καποιος θα πληγωθει...
Είναι πάντα συγκινητικό να συναντώ κοινούς προβληματισμούς και κυρίως την κοινή ευαισθησία με τους διαδικτυακούς φίλους. Κι όταν ο λόγος είναι ουσιαστικός, η συγκίνηση είναι εκλεκτή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αιώνιο πρόβλημα στα ζευγάρια! Αδυναμία να δούμε τον άνθρωπο στην ολότητά του, να συζητήσουμε χωρίς ντροπή, να διεκδικήσουμε χωρίς φόβο, να αγαπήσουμε ελεύθερα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπολαμβάνω αυτές τις συζητήσεις!!!
Κι εγώ απολαμβάνω τα ουσιαστικά σχόλια!
ΔιαγραφήΣ’ ευχαριστώ πολύ, Αλεξάνδρα.