Εγώ και το σπιτάκι μου

 

–Ξεπλήρωσα το δάνειο, δικό μου το σπιτάκι

και η δουλειά στο μαγαζί πηγαίνει μια χαρά.

–Πανάκριβο το πλήρωσες το φτωχικό σπιτάκι,

πολλοί γνωστοί και άγνωστοι μας τρώνε τον παρά.

Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε και δε θα κουραστούμε

το ιερό μας δίκαιο να το διεκδικούμε,

κατέβα στη συνέλευση να δούμε την αλήθεια

και πώς να τη διακρίνουμε από τα παραμύθια.

–Ξεπλήρωσα το δάνειο, δικό μου το σπιτάκι

και η δουλειά στο μαγαζί πηγαίνει μια χαρά.

–Ούτε το σπίτι σίγουρο ούτε το μαγαζί σου

και μαύρο ετοιμάζουνε το μέλλον στο παιδί σου,

γλυκά σε νανουρίζουνε με χαλκευμένα νέα,

σου δείχνουνε το σήμερα με χρώματα ωραία.

Κατέβα στη συνέλευση, δεν παύει ο αγώνας

να είμαστε πανέτοιμοι μην έρθει ο τυφώνας.

–Εγώ αυτό που ήθελα το έχω καταφέρει

και τώρα τη δουλίτσα μου και ό,τι με συμφέρει!

Παρατημένα

 

Κι αν το καράβι χτυπιέται αλύπητα,

πλήθη αμέτοχα μόνο κοιτάζουν.

Δύο λοστρόμοι πετούνε συνθήματα

και για ευθύνες τούς άλλους φωνάζουν,

Κάποιος ψελλίζει περίεργα ρήματα,

πέντε τριγύρω του τον εκθειάζουν.

Κι όλο ανεβαίνουν κοντά μας τα ίσαλα

και τα πανιά σαν κουρέλια σκισμένα.

Ποιοι θα βουλώσουν τις τρύπες στα ύφαλα,

ποιοι θ’ αναλάβουν κουπιά αφημένα;

Ποια μοναξιά;

 

Το Σάββατο γλυκό αντάμωμά μας,

ξανά την Κυριακή ο χωρισμός,

χιλιόμετρα πολλά ανάμεσά μας,

οι έξι μέρες εργασία, ο μισθός.

Υπάλληλοι για μια πενταετία,

οι θέσεις μας σε πόλεις μακρινές,

το χώρια ήταν μια δοκιμασία.

Αιτήσεις για μετάθεση πυκνές.

Και ήρθε επιτέλους συγκυρία·

στη σύνταξη υπάλληλος γνωστός,

λες κι ήτανε για μας η ευκαιρία,

και τέλος ο μεγάλος χωρισμός.

Αγάπες και λουλούδια κάθε μέρα,

ο χρόνος ο κοινός μας πια πολύς,

τον ίδιο ανασαίνουμε αέρα

και είμαστε κι οι δύο ευτυχείς.

Συνέχεια μαζί. Κυλά ο χρόνος,

στη σχέση μας μια άλλη εποχή·

με δυσκολία μένει κάποιος μόνος,

και η ρουτίνα έχει εμφανιστεί.

Ο χρόνος τώρα πλέον περισσεύει,

και νοσταλγούμε και οι δυο το παρελθόν!

Αρχίζει το κακό να ελλοχεύει

στο πώς να χειριστούμε το παρόν…

Φαντασία

 

Φτωχή η ζωή τής λογικής,

αν λείπει κάποια φαντασία,

σαν γίνει δημιουργική,

πλουτίζει όλων την ουσία.

Μ’ αν ανεβεί στη λογική,

τα φρένα υπολειτουργούνε,

μπορεί να γίνει νοσηρή,

και όλα πια τη δυσφημούνε.