Αν οι σταγόνες…

 

Τη νύχτα ασταμάτητη βροχή,

ο χείμαρρος βαριά αρματωμένος,

το πέρασμά του μια καταστροφή,

στον κάμπο το πρωί ένας πνιγμένος.

Στην ώρα του ο ήλιος λαμπερός,

ο χείμαρρος ασήμαντο ρυάκι,

ο ρημαγμένος κάμπος θλιβερός.

Εξείχε κάπου ένα κλωναράκι.

Κοκαλωμένο μες στη λασπουριά,

εφτά σταγόνες πάνω του πιασμένες,

αφώτιστη και άχρωμη η μια,

οι άλλες μες στο φως κοκκινισμένες.

Να ήτανε σημάδι ενοχής;

Να βλέπανε τον κάμπο ντροπιασμένες;

(Αν οι σταγόνες είχανε ψυχή

και πρόσωπο και σώμα;…)

Ένα μείον ακόμα

 

Δεν εξεπλάγη.

Μόνο μια λύπη

για την κατωτερότητα,

τη χαμηλή ποιότητα.

Σιώπησε,

αντιπαρήλθε.

Και αποτραβήχτηκε.

Μια πέτρα στο βάλτο

 

Στο τέλμα τής μικροκρατίας,

της χρόνιας αδιαφορίας

εκείνος ήρθε ορμητικός,

ανύποπτος κι ενθουσιώδης.

Να βάζει τάξη και σειρά

για το σωστό και το ωραίον.

Πυξίδα του η προσφορά.

Ήτανε ένας, αλλά λέων!

Τον είδαν ερευνητικά

με μια μικρή ανησυχία,

μα το σκεφτήκαν πρακτικά·

ήταν καλός για εργασία!

Έβαλε τάξη και σειρά

σε εκκρεμή παρωχημένα

και σε μεγάλα και μικρά,

από τους άλλους αφημένα.

Μα σαν τον είδαν μακρινοί,

εύκολα κάνανε συγκρίσεις.

Νιώσανε φόβο οι μικροί·

αντιπαθούσαν τις διακρίσεις.

Κίνδυνο είδαν οι μικροί,

πυροδοτήθηκε κι ο φθόνος,

ανασφαλείς και κυνικοί.

Εκείνος λέων, αλλά μόνος.

Στενό συμφέρον οι πολλοί,

εδραιωμένο το σινάφι

βάλανε μπρος τη διαβολή,

για να μαυρίσουν το χρυσάφι.

Στους μακρινούς υπαινιγμοί,

υπόγεια συκοφαντία,

μία παγίδα πειστική·

κι ο λέων σε απολογία!

Ήτανε μια διαταραχή

του λέοντος η παρουσία.

Μία παγίδα πειστική

και έληξε η φασαρία.

Κριτική και αντιδράσεις

 

Α)

Καλόπιστα διατυπωμένη

μια κάποια επιφύλαξη

στου φίλου το γραπτό.

Ο φίλος όμως διψασμένος

για ύμνους και εγκώμια.

Και μένει τώρα χολωμένος…

Β)

Ευχάριστοι οι έπαινοι,

οι ύμνοι, τα θαυμαστικά

(ακόμα και τα σκόπιμα τα υποκριτικά).

Μα, φίλε, από σένα θέλω

την πάσα ειλικρίνεια.

Δείξε μου λάθη, παραλείψεις,

ατέλειες κι υπερβολές.

Αμφιβολία να μην έχω

πως είν’ αλήθεια όσα λες.

Συγκλητική αφασία

 

Ο αυτοκράτωρ απεχθής, αδίστακτος και κομπορρήμων,

περί παντός τού επιστητού ως δοκησίσοφος ειδήμων.

Των εργολάβων εκλεκτός, στους αφελείς ως ελεήμων.

Αμέριμνοι συγκλητικοί των τετριμμένων προσχημάτων,

αδιάφορα εγκριτικοί αχρείων νομοθετημάτων.

Με κήρυκες στην αγορά περί ανέμων και υδάτων.

Πεπατημένη πρακτική, προνόμια ασφαλισμένα,

με τέθριππα πολυτελή από πληβείους πληρωμένα.

Η αφασία διαρκής, τα ήθη εξαχρειωμένα.

Και οι εχθροί προ των πυλών εδάφη εποφθαλμιούντες,

εξοπλισμένοι αστακοί αδιάκοπα ασχημονούντες,

με σχέδια μακροχρόνια την αφορμή επιζητούντες.

Η αντάρτισσα

 

Ώρα πολλή περπατάει τη νύχτα μονάχη,

αποστολή της να βγει στην απέναντι ράχη.

Σκέψεις ανήσυχες για τον γενναίο αγώνα,

τώρα που έχουν βρεθεί στην οργή τού τυφώνα.

Σκέψεις ατίθασες για του ηγέτη το ύφος

που οι αρχές δεν ταιριάζουν μ’ εκείνου το ήθος,

μα τα σκεπάζουν αυτά οι ωραίες ιδέες

που λαμπαδιάζουν πολλές αγωνίστριες νέες.

Είκοσι μήνες αδιάκοπα ρέει το αίμα,

και στου ηγέτη το λόγο διαβλέπει το ψέμα,

όμως αυτή στην αλήθεια εκείνη πιστεύει

για κοινωνία δικαίου· με πάθος παλεύει.

Λίγο ακόμα να βγει στο γνωστό της σημάδι.

Ξάφνου φωνή τηλεβόα στο άλλο λαγκάδι:

«Γύρνα στο σπίτι σου» την προσκαλούνε οι άλλοι.

Σκίρτημα μέσα της· μα συνεχίζει την πάλη.

Επιταχύνει το βήμα της μέσα στα κέδρα,

με κουκουβάγιας φωνή  προσεγγίζει την έδρα.

Δύο αντάρτισσες σπεύδουνε, την αγκαλιάζουν,

την αντοχή και την τόλμη της πάλι θαυμάζουν.

Τώρα οι τρεις τους παιάνα ωραίο αρχίζουν,

λόγια με πάθος υπέροχα τα ψιθυρίζουν.

Λόγια με πάθος σ’ αυτήν τη μικρή χορωδία.

Κι ας βλέπει νά ’ρχεται σίγουρη η τραγωδία.

Και μόνο το πνεύμα

 

Το πνεύμα προθυμότατο

για διάσελα και λαγκαδιές,

γι’ ακρώρειες και κρυόνερα,

για ξάγναντα και ρεματιές.

Το σώμα όμως ράθυμο,

αβέβαιο, διστακτικό·

αυτό που ήτανε ταχύ,

παράτολμο κι ανθεκτικό.

Πνεύμα εσύ, μη σταματάς,

φέρνε εικόνες σου παλιές

και παίρνε τούς ανήφορους

για βίγλες και αετοφωλιές.

Πάρε γραμμή το Σμόλικα

και της Αστράκας τούς γκρεμούς,

πετάξου μέχρι τ’ Άγραφα,

σταμάτα στους πυκνούς δρυμούς.

Στοχάσου τι σου είπανε

των πεύκων οι ψιθυρισμοί,

τι εποχές σού έδειξαν

των βράχων οι χρωματισμοί.

Θυμήσου πού περπάτησες,

στη Φύση τι συνάντησες!

Χορτάτες οι αισθήσεις σου

και πάμπλουτη η μνήμη σου.

Βρήκες πού είν’ οι ρίζες σου

και τα θεμέλιά σου.

Χόμο και πρόοδος

 

Χόμο Νεάντερταλ, χόμο ερέκτους,

χόμο ποικίλοι πιθήκων παιδιά,

πέτρες, κοντάρια, σφεντόνες και τόξα

κι ύστερα πρόοδος με τα σπαθιά.

Χόμο καινούριος, εξέλιξης φρούτο,

αυτοκαλούμενος χόμο σοφός,

πρόοδος κι άλλη σε όπλα καινούρια,

στη Χιροσίμα φριχτός αυτουργός.

Υπήκοος στης σατραπείας τη χώρα

 

Ό,τι κι αν πουν το αποδέχομαι,

την κάθε απαγόρευση ανέχομαι,

με τη δικαιοσύνη τους συντάσσομαι,

χωρίς επιφυλάξεις συμβιβάζομαι.

Σε ό,τι κι αν διατάξουν υπακούω,

σε κάθε απειλή υποχωρώ,

στην όποια βία υποκύπτω,

αν με προγκίξουν, οπισθοχωρώ,

για όποιο σκιάχτρο κι αν υψώσουν,

εγώ το φόβο μου καλλιεργώ.

Συνήθεια να είμαι ζαρωμένος,

να περιμένω από κείνους το καλό,

Μες στο κλουβί μου εξασφαλισμένος,

ελεύθερος να εθελοτυφλώ!

Με το απαρέμφατο

 

Μπορεί να είναι συγγενής, συνάδελφος ή χωριανός,

συγκάτοικος ή γείτονας ή κάποιος φίλος μακρινός·

συνάνθρωπος κακεντρεχής.

Κι από την παρουσία του να μη μπορείς ν’ απαλλαγείς.

Αντί να γίνει πρόβλημα μια συμπεριφορά κακή,

υπάρχει απαρέμφατο για μία λύση εφικτή.

Με το «αντιπαρέρχεσθαι» στην άκρη βάζεις τους θυμούς,

διαλόγους ατελέσφορους, εντάσεις και εκνευρισμούς…

Μέχρι πού το μαχαίρι

Το σκάνδαλο πρωτοφανές,

πολλοί επιφανείς εκτεθειμένοι.

Ανέλαβαν ανακριτές,

το πλήθος την αλήθεια περιμένει.

Δηλώσεις επιθετικές,

αρχίσανε συνήθεις αντεγκλήσεις,

διαμάχες δικηγορικές

και του Συντάγματος οι επικλήσεις.

Στο έργο οι ανακριτές,

και όπως προχωρούν, ανατριχιάζουν,

παρανομίες τρανταχτές,

ονόματα βαριά που τους τρομάζουν.

Αμφιβολίες φανερές

η έρευνα αυτή τι θ’ αποφέρει,

διαβεβαιώσεις ηχηρές:

Στο κόκαλο θα φτάσει το μαχαίρι!

Και όταν βγήκε τελικά

των δικαστών η ετυμηγορία,

για δύο, πέντε μήνες τα δεσμά·

αθώα η μεγάλη συμμορία.

Για δύο τράγους ενοχή·

το δίκαιο αποκατεστημένο!

Μονάχα μία αμυχή

στο σώμα το αρρωστημένο.

Ρωγμή

 

Βαριά κουβέντα ξαφνικά ο φίλος.

Ευέξαπτος ο άλλος,

η γλώσσα δεν κρατήθηκε.

Και μια φιλία σθεναρή κλονίστηκε.

Τους κοίταζε ο διαβολέας

και η μεγάλη του χαρά δεν κρύφτηκε.

 

Τον είδανε οι φίλοι και κατάλαβαν.

Σκληρά τούς μάλωσε η ντροπή.

Και με συγγνώμες αμοιβαίες

σκεπάσανε αμέσως τη ρωγμή.

Και συνεχίστηκε η φιλία

με σκεπασμένη τη ρωγμή.

Σκεπάσανε και την πικρία

μαζί με την κακή στιγμή.

Μυθικοί

 

Καλπάζουσα τεχνολογία,

απόμακρο το παρελθόν,

στην άκρη η φιλολογία,

και οι ανέσεις σωρηδόν.

Μας είναι λίγο το φεγγάρι,

η Γη μας, λεν, οριακή,

θα περπατήσουμε στον Άρη,

για μια καινούρια Αμερική.

Οι χόμο δυνατοί σαν μύθοι,

με ευφυΐα τεχνητή,

μα του Νεάντερταλ τα ήθη 

θα παραμένουν εσαεί.

Έθιμο και ομορφιές

 

Χρυσά κορίτσια στο χορό,

μπροστά η λαμπερή Μαριώ,

καλά τη λένε φεγγαρένια!

Ξανθομαλλούσα η Αρετή,

ευλύγιστη και θαρρετή,

λεπτούλα μαργαριταρένια!

Στα δεκαπέντε η Νανά

μοιάζει να είναι δεκαεννιά,

γλυκύτατη αγαλματένια!

Αγέρωχη η Διαλεχτή,

των αγοριών η ταραχή·

μικρή θεά παραμυθένια!

Χαριτωμένη η Φιλιώ,

το μάγουλό της ροδαλό,

στο φυσικό της πορφυρένια!

Καστανομάτα η Χαρά,

τα είκοσί της ανθηρά,

αστραφτερή μενεξεδένια!

Η τελευταία, ζωηρή,

ακούραστη, φανταχτερή,

πολλοί τη λεν παραδεισένια,

είναι η αγέραστη Μυρτώ,

που τρέχει τα πενηνταοχτώ,

μα παραμένει ζαχαρένια!

Φασισμοί

 

Παντού παρών ο φασισμός –

αχρείος ετσιθελισμός·

του όχλου, τού αλήτη, τού νταή,

του τιποτένιου εξουσιαστή,

του αστυνόμου που αυθαιρετεί,

του εξαγορασμένου δικαστή,

του υπαλλήλου που κωφεύει,

του δάσκαλου που δυναστεύει,

του μαθητή που αυθαδιάζει,

του έφηβου που εκβιάζει,

γειτόνων που παρενοχλούν,

συζύγων που ασχημονούν,

γονέων που χειροδικούν.

Πληθώρα καθημερινοί,

μόνιμοι ή προσωρινοί

οι φασισμοί των μοχθηρών,

των ανοήτων, των μικρών·

Παντού παρών ο φασισμός.

Κι όπου πολλή η ανοχή,

βαθύς ο καταναγκασμός.

Συμπεράσματα

 

Παντρέψαν την καλότροπη Μαριώ

με τον κακόψυχο, μα πλούσιο, Αρσένη,

απρόσμενο το νέο στο χωριό,

θαρρούνε τη Μαριώ αδικημένη.

Περάσαν μήνες και σε όλους φανερό

πως το ζευγάρι είναι ταιριασμένο.

Πλουσιοπάροχα τα βρήκε η Μαριώ,

το σπιτικό της εξασφαλισμένο.

Μια φασαρία κάποια μέρα στο χωριό

με τον αρπακτικότατο Αρσένη,

και καρτερούν απ’ την καλότροπη Μαριώ

μια μεσολάβηση στο δίκαιο ταγμένη.

Κανέναν δεν ακούει η Μαριώ,

του άντρα της το άδικο στηρίζει,

και με το ύφος βλοσυρό

τον αδικούμενο προγκίζει.

Τροφή για συζητήσεις στο χωριό·

τι κάνει το καλό να ξεστρατίζει;

Ανακαινίσεις

 

Το σπίτι του πανάσχημο, οι τοίχοι διαβρωμένοι,

τα παραθύρια του σαθρά, η πόρτα σκεβρωμένη.

Και κάποιοι τον συμβούλεψαν να το εξωραΐσει·

σ’ αυτούς που τον κατηγορούν με τρόπο ν’ απαντήσει.

Κι εκείνος πήρε κι άλλαξε τρεις-τέσσερις κουρτίνες,

μία γωνία κάλυψε με δύο λαμαρίνες,

γυάλισε δύο πόμολα που ήταν σκουριασμένα.

Και όλα τα θεώρησε ωραία καμωμένα.

(ανακαινίσεις, αναπαλαιώσεις, ανασχηματισμοί, αναδομήσεις, κλπ)

Ροδιά

 

Η σκέψη μου αρνητική, το βήμα βιαστικό,

και ξάφνου μπρος μου μια ροδιά που ακτινοβολούσε.

Μια δύναμη απρόσμενη με τρόπο μυστικό

ακίνητο με κράτησε. Και η ροδιά μιλούσε!

Κανένας δεν την άκουσε εκεί στη γειτονιά,

εμένα μόνο κοίταζε και μου χαμογελούσε.

Η λύπη μου ξαφνιάστηκε και πέταξε μακριά,

ελπίδα που ξεχάστηκε στη σκέψη μου γυρνούσε!

Όταν μ’ έκαναν κοινοτάρχη

 

Εφτά στους δέκα δε με θέλουν, μου τό ’πανε ξεκάθαρα

και είμαι τώρα αγχωμένος τα βλέπω όλα άχαρα.

Με είχαν κάνει κοινοτάρχη και περιμένανε πολλά,

ενώ δεν είχα τα προσόντα και το γνωρίζανε καλά…

Έκανα λάθη και βλακείες, μα πάλι με ψηφίσανε

ολίγοι οι αντίπαλοί μου, στην άκρη τούς αφήσανε.

Μα τώρα έχουν μετανιώσει οι χωριανοί μου οι καλοί,

τους έχω καταεκνευρίσει κι έχουνε δίκαιο πολύ.

Εγώ τα πέρασα ωραία στην εξουσία τού χωριού,

είχα προνόμια μεγάλα και όχι μόνο τού μισθού!

Απόλαυσα πολλά ταξίδια, στρωμένα κόκκινα χαλιά,

ταρατατζούμ με κοινοτάρχες, ρίγη στη ραχοκοκαλιά,

πλουσιοπάροχα τραπέζια με παροχές πολυτελείς,

κοντά μου πλήθος υπηρέτες όπως παλιά οι βασιλείς.

Ωραία ήταν όλα τούτα και δύσκολο να τ’ αρνηθώ

τα έχω τόσο συνηθίσει και πώς χωρίς αυτά να ζω;

Από την άλλη όμως βλέπω τα δύσκολα προβλήματα

και πόσους πια να ξεγελάσω με νέα φληναφήματα;

Με τρώει κι ένας άλλος φόβος, μήπως του χτες τα ωσαννά,

ορμήσουνε οι θυμωμένοι και μου τα βγάλουνε ξινά!

Γι’ αυτό θα σηκωθώ να φύγω απ’ όλα να παραιτηθώ

απ’ το χωριό που δε με θέλει, μακριά να εξαφανιστώ.

Θα βάλω πλώρη για Μαλδίβες και άλλα θέρετρα γνωστά.

Για εκατό και βάλε χρόνια χρήματα έχω αρκετά!

Ο σατράπης

 

Αμέτρητα τα αίσχη τού σατράπη,

για την πατρίδα καταστροφικός,

μα οι τελάληδες υμνολογίες,

κι ο κόσμος, σαν σε νάρκη, δεκτικός.

Ο κόμπος όμως έφτασε στο χτένι,

ξυπνάει επιτέλους ο λαός,

σαν κάποτε στους δρόμους ξαναβγαίνει

και απαιτεί να γίνει τιμωρός.

Στο δικαστήριο της σατραπείας

τώρα ελεύθερα οι μάρτυρες μιλούν·

το βάθος φοβερό τής ανομίας

και οι υπήκοοι αγανακτούν.

Μαζί με του σατράπη την παρέα

και άλλοι τετρακόσιοι συνεργοί·

αυτοί που όλα τά ’δειχναν ωραία

και είχανε χοντρή την αμοιβή.

Στη δίκη ξεσκεπάστηκαν τα πάντα·

το πόσο ήσαν όλοι τους αισχροί.

Γι’ αυτά τα αδιανόητα συμβάντα

τους πρέπει μια καμπάνα ηχηρή:

Κατάσχεση η πρώτη τιμωρία·

ο πλούτος τους να τους αφαιρεθεί.

Και δεύτερη ποινή η εξορία·

η φάρα τους να μη ξαναφανεί.

Τι θέλουν από σένα

 

Να είσαι πάντα φοβισμένος,

ν’ αποζητάς την προστασία

από εκείνους που ασκούνε

ανάλγητα την εξουσία.

Να είσαι καταπτοημένος,

να καρτεράς τη σωτηρία   

από αυτούς που φαλκιδεύουν

την όποια σου ελευθερία.

Να σ’ έχουν βαρυφορτωμένο

με ενοχές κι υποχρεώσεις,

και στην αξιοπρέπειά σου

να κάνεις τακτικά εκπτώσεις!

(στις φασιστικές δημοκρατίες)

Φιλαρέσκεια

 

Εντυπωσιακή η Ανθηρούλα

τα μάτια πάνω της μαγνητικά,

κρυφά και φανερά τ’ απολαμβάνει

ανδρών και γυναικών θαυμαστικά.

Μια ώρα κάθε μέρα στον καθρέφτη

λατρεύει τη δική της ομορφιά,

από φιλοφρονήσεις χορτασμένη·

πολλοί την παρομοιάζουν με θεά.

Εντυπωσιακή η Ανθηρούλα,

μπορεί και να φανεί προκλητική,

σχολιασμοί σε κάθ’ εμφάνισή της,

και κάποιοι, αιχμηροί στην κριτική.

Φιλότιμη σε κάθε εργασία,

πολλά προσόντα έχει θαυμαστά.

Αυτούς που πονηρά την προσεγγίζουν,

με τρόπο συνετό τούς σταματά.

Κανέναν δεν πειράζει η Ανθηρούλα

και όμως αρκετοί κατηγορούν,

μπορεί να τους παιδεύει κάποια ζήλεια

που άλλο δε μπορούνε να της βρουν.

Όταν υπήρχανε σατράπες

 

Μειλίχιος, απλά ντυμένος, ευγενής,

με οπαδούς τριγυρισμένος, προσηνής

ο σατραπίσκος κατεβαίνει στο λαό,

σαν τις ταινίες που τις λέγαμε μελό.

Ωραία λόγια και ταξίματα γλυκά,

δασκαλεμένος να μιλά για ιδανικά,

ο σατραπίσκος κατεβαίνει στο λαό

αγωνιστής για της πατρίδος το καλό!

Μείνε, καλέ μας σατραπίσκε, όσο θες,

εμείς πιστεύουμε τα πάντα, όσα λες,

σ’ έχουμε τόσο συνηθίσει οι πικροί,

στη σιγουριά τής παρακμής μας σταθεροί!...

Ο μεν και ο δε

 

Με κουστούμι και γραβάτα στη δουλειά του μετρημένος,

μόνιμος ο κύριος Λάκης σε μια θέση κρατική,

συνεπής στην εργασία και ο λόγος ζυγισμένος,

ευυπόληπτος πολίτης, με θωριά αρχοντική.

Διαμερίσματα στην πόλη – προίκα για τις δυο του κόρες,

με αμάξια και ανέσεις πλούσια νοικοκυριά,

δίχως πρόβλημα κανένα και ο γιος σε δύο χώρες

για σπουδές προωθημένες με τα δίδακτρα ακριβά.

Με μισθό κι αυτός τον ίδιο, ο συνάδελφος ο Ρένος,

και φτωχός όπως ο Λάκης όταν μπήκαν στη δουλειά,

όλα με οικονομία, αλλά πάντα στριμωγμένος

συμπιέζει τις δαπάνες, μεγαλώνει δυο παιδιά.

Και ο Μάκης και ο Ρένος με την ίδια αφετηρία,

οικογένειες, δαπάνες, οι φροντίδες για παιδιά,

άλλα έσοδα δεν έχουν, ίδια είναι η πορεία,

κι όμως πλούσιος ο ένας με τα ίδια τα λεφτά!

«Άπιαστος κλέφτης, καθάριος νοικοκύρης» παροιμία

Εκφοβισμοί

 

– Χωρίς εμένα, χάος!

– Μα και με σένα, χάος!

– Ναι! αλλά το γνωρίζετε

   το χάος σας με μένα,

   ενώ των άλλων άγνωστα,

   παρακινδυνευμένα!...

Ο όχλος και ο δικαστής

 

Του όχλου η απόφαση ταχύτατη,

καμιά αμφιβολία δεν τους μένει,

τα σταύρωσον κραυγή οξύτατη.

Πολλοί οι εξαγριωμένοι.

Βεβαιωμένος για την αθωότητα

ο δικαστής, με τη συνείδησή του

αφόβιστος μπροστά στη βαρβαρότητα,

πιστός στην ιερή αποστολή του.

Γείτονες

 

Ο ένας απειλητικός, με δεδομένο του σκοπό,

στο παρελθόν του συνεπής - γνωστή του Ιστορία -

τα σύνορα δεν τον χωρούν και πάντα έχει στο μυαλό

κατάργηση των συνθηκών με όργανο τη βία.

Ο άλλος αφιλότιμος, αμνήμων, ιταμότατος,

με το δυνάστη τον παλιό στενή συνεργασία,

συνέχεια προκλητικός και απαιτητικότατος

στη χώρα που εχθρεύεται να βρίσκει εργασία.

Ο τρίτος με θρασύτητα, πρωτοφανή στα χρονικά,

ταυτότητα ζητά να βρει σε ξένη Ιστορία.

Κι αντί να τον μαλώσουνε τα κράτη τα εταιρικά,

τον έχουν κρίνει ικανό να μπει στη συμμαχία.

Επιτελικά στην αποικία

 

Κατέφθασαν επιτελείς  

επίδοξοι εθνωφελείς,

οι λόγοι πατριωτικοί

και οι μισθοί πολυτελείς.

Σε λίγο χρόνο εμφανής

των προσωπείων η φθορά,

αποκαλύψεις διαρκείς·

εκτεταμένη διαφθορά.

Οι φλύαροι επιτελείς

αδίστακτοι, ιδιοτελείς,

καταφανώς ανωφελείς

και τελικώς εθνοβλαβείς.

Από μηχανής

 Στη σκέψη αδιέξοδο, η διάθεση στην άβυσσο,

η δύναμή μου λιγοστή σ’ έναν αγώνα άνισο.

Κι αυτή η νύχτα όπως χτες ορμούσε εχθρικότατη,

δοκιμασία η καρδιά, οι χτύποι εντονότατοι.

Βαρύτατο κι απρόσμενο το χτύπημα της Τύχης μου,

και ήμουνα κατάμονος στο πέλαγος της λύπης μου.

Σε κάποιους φίλους καρδιακούς οι κρούσεις βγήκαν άγονες,

οι απαντήσεις συγγενών αδιάφορες και άπονες.

Στις δέκα ένας άγνωστος την πόρτα μου χτυπούσε·

μπροστά  μου ένας γέροντας και μου χαμογελούσε.

Τον πήρα μέσα πρόθυμα· «ποιος είσαι άνθρωπέ μου;»

«Ακόμα δε με γνώρισες, φίλε παντοτινέ μου!»

Αυτόματα βρεθήκαμε σφιχτά αγκαλιασμένοι,

εκεί στης μνήμης το σκαλί αμίλητοι, κλαμένοι!

Αγνώριστος ο φίλος μου, μα ίδια η φωνή του,

πενήντα χρόνια γύρισαν με την επιστροφή του.

«Πού ήσουνα, πού χάθηκες; σε κάποια ξένη χώρα;

για μένα ποιος σού μίλησε; και πώς με βρήκες τώρα;»

Γοργά μού εξιστόρησε τις περιπέτειές του,

πώς έφυγε, πού βρέθηκε, ποιες ήταν οι δουλειές του.

Στη μακρινή Αργεντινή ποικίλες εργασίες,

παθήματα – μαθήματα, ρευστές περιουσίες.

Και ύστερα ξετύλιξε τα χρόνια τα δικά μας,

στη Σαλονίκη φοιτητές με τα οράματά μας.

Το πώς συμπορευτήκαμε μες στην κοινή μας φτώχεια,

απλοί εργάτες στα γιαπιά και μες στ’ ανεμοβρόχια.

Ξενύχτια στα διαβάσματα μα και η αγωνία

στη σκοτεινή ατμόσφαιρα, στη χαφιεδοκρατία.

Το έμαθε το δράμα μου, τον κίνδυνο που ζούσα,

το πώς μια συμπαράσταση στην έρημο ζητούσα.

Και να, στην κρίσιμη στιγμή μπρος στου γκρεμού το χείλος,

σαν από μηχανής θεός κατέφθασε ο φίλος.

Ταχύτατα διέλυσε το αδιέξοδό μου,

με τράβηξε και μ’ έσωσε από την άβυσσό μου.

Αυτοί που δεν μου έδωσαν καμία σημασία,

είδανε της φιλίας μας ποια ήταν η ουσία. 

                                              (ιστορίες φίλων)

Εχθρός

 

Αδίστακτος και προπετής, χυδαίος και προκλητικός,

ανέντιμος και βάρβαρος μπροστά μου πάντα ο εχθρός.

Ασχημονεί κι ωρύεται σαν τα θεριά τ’ ανήμερα,

αυτούς που χθες εξύβριζε, φίλους τούς λέει σήμερα.

Πώς να μου κάνει το κακό συνέχεια καραδοκεί,

περί δικαίου φωνασκεί, ενώ προδήλως αδικεί,

με διαβολή και γαλιφιές τούς φίλους μου εξαπατά,

αγροίκος κι αφιλότιμος, δεσμεύσεις του καταπατά.

Κι ενώ τον έμαθα καλά, σπεύδω μαζί του να τα βρω,

και στην ουσία να του πω πως πάντα θα υποχωρώ!

 

Η διαφορά

 

Κλαίει στην κηδεία ο πολύς κυρ-Θανασός,

μπρος του πετρωμένος ο μικρός του αδερφός.

Ανασταίνονται ατόφιες κάποιες μνήμες μακρινές,

τα παιχνίδια στην αυλή τους, παραστάσεις γιορτινές.

Κάποτε σκληρά τα λόγια κι έφτασαν να τσακωθούν,

μία εικοσαετία είχανε να μιληθούν.

Αμπελάκι ένα στρέμμα η μεγάλη διαφορά·

ακυρώθηκαν οι μνήμες, γίναν από δυο χωριά.

Βλέπει την πλεονεξία, τώρα, ο κυρ-Θανασός,

όμως δεν γυρίζει πίσω ο μικρός του αδερφός.

Από μια σπίθα

 

Όλα τα κάρβουνα σβησμένα,

καμιά ελπίδα για φωτιά,

τα βλέμματα συλλογισμένα,

απλώνονταν η σκοτεινιά.

Όλα τα κάρβουνα σβησμένα,

μα ξάφνου φάνηκε καπνός,

μια σπίθα μέσα στα χαμένα·

ένας κρυμμένος οιωνός.

Η σπίθα μέσα στα χαμένα

μια φλόγα μικροσκοπική.

Τα βλέμματα ξεθαρρεμένα.

Ίσως κινούσαν μερικοί…

Προσχωρήσεις

 

Νοσταλγεί την εξουσία,

μα την έχουνε οι άλλοι

που τους είχε απορρίψει·

ήξερε πως ήσαν φαύλοι.

Τού ’λειψε η εξουσία,

κι ένας τρόπος έχει μείνει·

να συμπορευτεί μαζί τους,

βουλευτής ξανά να γίνει.

Κι έτσι τα παλιά του βέλη

έχουν γίνει παλαμάκια.

Οδηγός ο Μακιαβέλι

στου γκουβέρνου τα σοκάκια.

Ο μη διαθέτων, στην 14η

 

Ο αρμοστής στην αποικία κανονισμούς χειρίστους θέτει,

προβλήματα στους υπηκόους χωρίς περίσκεψη προσθέτει,

με τη σωρεία των λαθών του για κατρακύλα προδιαθέτει.

Με τυποποιημένες φράσεις τις αγορεύσεις του συνθέτει,

στις αιτιάσεις αντιπάλων λογάκια αντιπαραθέτει,

τα ίδια και ξανά τα ίδια χωρίς ειρμό ανασυνθέτει,

σε οχληρές επερωτήσεις άλλ’ αντί άλλων καταθέτει.

Πληθώρα δημοσίων έργων σε ημετέρους αναθέτει,

για κάποιες σκοτεινές δαπάνες αοριστίες παραθέτει,

ωτακουστές επιστρατεύει, συνωμοσίες υποθέτει,

για τις δικές του αστοχίες τούς συνεργάτες του εκθέτει.

Μεγάλων προβλημάτων λύσεις σε βάθος χρόνου μεταθέτει,

του μέλλοντός του τις ελπίδες σε αφελείς εναποθέτει.

Αξιοπρέπεια καμία ως ηγεμόνας δεν διαθέτει.

Επιτέλους κάθαρση

 

Να που υπάρχει τελικά τυφλή δικαιοσύνη· 

της διαπλοκής τα τρωκτικά, αχρείοι μανδαρίνοι

οδεύουνε στις φυλακές για τ’ ανομήματά τους,

αφού αποκαλύφθηκαν τα μύρια ψέματά τους:

Λαγκάρντιοι, νοβάρτιοι, σκοπιμονομοθέτες,

αόρατοι οφσόριοι δολιοκαταθέτες,

περίοπτοι υποκλοπείς δακτυλοκαλυμμένοι,

τρενολετήρες άνοοι ονοματοβαλμένοι,

μαριονετοξενόδουλοι εσπεριοφωστήρες,

και πλήθος άλλοι εναγείς κρυφοί χρηματοθήρες.

Ο τόπος απαλλάχτηκε απ’ τη γνωστή του λέρα.

Ζητούμενο πολλών ετών να ρθεί μια τέτοια μέρα.

Οι νόμοι υποδειγματικοί αυτού τού βασιλείου

που εφαρμόζονται σωστά την πρώτη Απριλίου!

Ποιητής τού ευ

 

Μονάχα όμορφες εικόνες

στους στίχους του ο ποιητής:

Ευοίωνες αλκυονίδες,

τραγουδισμένες μυγδαλιές,

Απρίληδες ελπιδοφόροι,

κοτσύφια, σπίνοι στις αυλές.

Ποτάμια, χείμαρροι, λαγκάδια,

περήφανες βουνοκορφές

νησάκια, βράχοι, φεγγαράδες,

χαρές και γέλια στις ακτές.

Οι άνθρωποι πολιτισμένοι,

φιλότιμοι, διαλλακτικοί,

αντρόγυνα ευτυχισμένα,

οι εραστές ιδανικοί.

Μονάχα όμορφες εικόνες

στους στίχους του ο ποιητής,

πάσχει να γίνει με τις λέξεις

της αλυπίας αυλητής.

Τις λύπες και τις ατυχίες,

τις ρήξεις και τις συμφορές,

στης φαντασίας το τετράδιο

τις μεταγράφει σε χαρές!

 

(Αφιερωμένο στους ποιητές που μπορούν να γράφουν ευάρεστους στίχους και καταφέρνουν να προσφέρουν στον αναγνώστη κάποιο αντίδοτο στο δηλητήριο της καταθλιπτικής επικαιρότητας)

Χωρίς μισθό

 

Τα κτήματά του λιγοστά,

τα μεροκάματα μικρά,

άγνωστη λέξη ο μισθός.

Ο βίος του αβέβαιος.

Μα παραμένει ελεύθερος·

κανένας πάνω του ζυγός.

Έκκληση ενός παππού - αποκριά

 

Μη βάλτε σήμερα κουρέλια,

και παντελόνια τρυπητά,

τα ξεφτισμένα σας ρετάλια

που σας κοστίζουν κι ακριβά.

Βγάλτε τις βίδες απ’ τα φρύδια,

από τη γλώσσα και τ’ αυτιά,

σιδερικά από τη μύτη

και τα κουμπιά απ’ την κοιλιά.

Μια μέρα είναι! Θα περάσει.

Βάλτε τα ρούχα τα καλά.

Όπως παλιά να σας χαρούμε·

μέρα γιορτής. Αποκριά!

Επικείμενη κραυγή στην αποικία

 

Ελεεινός ο αρμοστής και όμως τον κρατούνε

συμφέροντα διαχρονικά κρυφά και φανερά,

ποικίλοι διαπλεκόμενοι συχνά τον εξυμνούνε,

οι βολεμένοι αδρανείς μπροστά στη διαφθορά.

Με ευτελή θεάματα ταΐζουνε τα πλήθη

και τους αποκοιμίζουνε με μικροπαροχές,

γι’ αλήθειες παρουσιάζονται χοντροκομμένοι μύθοι,

τους υπηκόους εγκαλούν για ξένες ενοχές.

Καλά περνούν ημέτεροι θρασείς εξωνημένοι,

φαιδροί εξουσιόχαροι και χειροκροτητές.

Το βλέπουν πως ακίνδυνοι μένουν οι κοιμισμένοι,

που δεν τολμούν ν’ απαλλαγούν από τους υβριστές.

Κι ενώ τα πάντα φαίνονται σβηστά και νεκρωμένα,

αρχίζουν πια ν’ ακούγονται απόμακρες φωνές.

Μπορεί δυο-τρία πνεύματα στο δίκαιο ταγμένα

τα πλήθη ν’ αφυπνίσουνε σαν άλλες εποχές.

Και σαν ξεσπάσει θύελλα και διώξουν το δυνάστη,  

αγώνας νέος, να βρεθεί μια λύση εφικτή.

Μη φέρουνε στη θέση του καινούριον μυθοπλάστη

και πέσουνε ηττοπαθείς στην ίδια παρακμή.