Η Άτροπος και ο γιατρός

Στη ζώνη το ψαλίδι κρεμασμένο

η Άτροπος, με ύφος βλοσυρό,

στο πέτο της η λέξη πεπρωμένο

και λόγια μυστικά με το γιατρό.

Μιλούσανε οι δυο τους επί ώρα,

χειρονομούσε ο γιατρός,

ξεχώρισα στα λόγια της το Τώρα,

εκείνος αντιδρούσε διαρκώς.

Μαλάκωσε η άστοργη μορφή της,

σταμάτησαν τα λόγια στο λεπτό,

ξεκίνησε την άκομψη φυγή της.

Και νόμισα πως μόνος μου πετώ.

Αχνά φαινόταν ένα περιστέρι,

ατμόσφαιρα τριγύρω μου θολή.

Η νοσοκόμα μού ’πιανε το χέρι

και μου ψιθύριζε γλυκά: αναβολή!

____________________________

(Ναρκωμένο όνειρο ασθενούς

που είχε καλό γιατρό…)

Σε άνυδρη κοίτη

Θέση δεν παίρνει και μένει ουδέτερος,

άλλους αφήνει να βρίσκουν τον τρόπο,

ούτε ημέτερος ούτε συνέταιρος

και αποφεύγει απλήρωτο κόπο.

Για τα κοινά παραμένει αδιάφορος,

μόνος τραβάει σε δρόμο δικό του,

κι αν δυστυχεί ο πλησίον του άπορος,

μόνη του μέριμνα ο εαυτός του.

Πρώτιστη σκέψη του πώς να βολεύεται,

εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες,

αν δυσφορούνε οι άλλοι, δε ντρέπεται,

αντιπαρέρχεται κατηγορίες.

Δε χολοσκάει για κείνους που μάχονται,

δεν τον αγγίζουν αγώνες, ιδέες,

ακατανόητο να θυσιάζονται·

δε συγκινείται με λέξεις γενναίες.

Ίσια τραβά αγκαλιά με την τύχη του

μέσα σε σίγουρη άνυδρη κοίτη.

Ευτυχισμένα περνάει τη ζήση του

όσο κι η γάτα του μέσα στο σπίτι…

Πιστός δογματικός

Παράλογη η πίστη του και η επιμονή,

ακλόνητη πεποίθηση για πάντα δεδομένη,

κανένα επιχείρημα δεν τον μετακινεί,

την όποια άλλη άποψη τη λέει λαθεμένη.

Τυφλά αντιπαρέρχεται την κάθε λογική,

στην πίστη του αναζητά και βρίσκει προστασία,

του είναι αναπότρεπτη ανάγκη βασική.

Σαν φάρμακο θαυματουργό τού φέρνει ηρεμία!

Αιθεροβάμων και «γαιοβάμων»

– Να σπάσουνε τα φράγματα παλιών προκαταλήψεων,

να ξεχυθούν ιδανικά ακμαίων αντιλήψεων.

– Αν σπάσουνε τα φράγματα, εμείς θα πλημμυρίσουμε

και τα παλιά μας δανεικά πότε θα τα γυρίσουμε;

– Με του ονείρου τα φτερά ψηλότερα ν’ ανέβουμε

και τις τροχιές των αστεριών με δέος ν’ αγναντεύουμε.

– Μια σκάλα χρειαζόμαστε ν’ ανέβουμε ψηλότερα,

μα να δεθούμε με τριχιές, μην έχουμε χειρότερα.

– Ταξίδια μακρινά τού νου με πάθος να σχεδιάζουμε,

για μυθικούς ορίζοντες τα σύνορα να σπάζουμε.

– Για μακρινούς προορισμούς δεν περισσεύουν χρήματα,

έχουμε να σχεδιάσουμε τα σύνορα στα κτήματα.

– Με στίχους αλληγορικούς το φως να διαφεντεύουμε,

με χρώματα στις νότες μας τραγούδια να υφαίνουμε.

– Εκεί στην άλλη αγορά για χρώματα να ψάξουμε,

πολλή νοτιά στους τοίχους μας και πρέπει να τους βάψουμε.

– Με συναυλίες μυστικές σε μαγεμένα δώματα

νύχτες Μπετόβεν, οι ψυχές ν’ αφήνουνε τα σώματα.

– Τις δυο αυλές μας μυστικά, μια νύχτα να ενώσουμε,

ανάμεσα στα δώματα μπετό πρέπει να στρώσουμε.

– Να βγούμε στους αιθέρες μας μακριά απ’ την πεζότητα,

να σηκωθούμε απ’ τη γη και κάθε ματαιότητα.

– Οι δυνατοί αέρηδες μέχρι πεζούς σηκώνουνε,

αν δεν πατήσουνε στη γη, πέφτουνε και ματώνουνε.

Φιλύποπτοι

Πόσο μπορείς να φυλαχτείς, τις λέξεις να προσέξεις,

μη και τις πάρουνε αλλιώς και παρεξηγηθούν;

Εσύ να έχεις ευγενείς και αγαθές προθέσεις

κι εκείνοι να …καραδοκούν για να ενοχληθούν!

Καχύποπτοι, φιλέριδες, μπορεί ανασφαλείς, 

παράξενοι και άφιλοι· μπορεί και αφελείς;

Πόσους;

Στον δέκατο ζητιάνο

δεν είχα πια να δώσω,

ενδέκατος, δωδέκατος,

και πόσους πια να σώσω;

Και με μαλώνει ο ποιητής,

ταράζει την καρδιά μου:

«Ντρέπομαι για τη ζέστα μου

και για την ανθρωπιά μου».

Κι εκεί που πάω να ντραπώ

και με προγκίζουν ενοχές,

ο δέκατος κι ο εικοστός

με παίρνουνε με τις πετριές!