Τραγουδούσα
εγώ στο σχολείο:
Πάνω
κει στης Πίνδου μας τις κορφές
που θαρρείς τ’ αστέρια φυλούνε,
κάθε νύχτα λίγες αχνές μορφές
τα πηχτά σκοτάδια ερευνούν.
Της Πατρίδος πάντα πιστοί φρουροί
τον εχθρό να ρθεί καρτερούνε,
τον εχθρό που πίστευε πως μπορεί
στην Ελλάδα νικητής να μπει.
Θα
τραγουδούνε τα εγγόνια μου:
Πάνω
κει στης Πίνδου μας τις κορφές
φτερωτές τού Αιόλου γυρνούνε,
τι
ωραίες αυτές οι ψηλές σιδεριές
και
πώς όλες μαζί αντηχούνε!
Δε
χρειάζονται πια οι γενναίοι φρουροί
στην
καινούρια τρανή Ιστορία,
η
Ευρώπη μας πάντα μπροστά προχωρεί
κι
η πατρίδα μας μια μπαταρία!
