Με το εγώ

Αφού πιστεύεις κι αγαπάς πάνω απ’ όλα το εγώ,

εσύ, που τόσο εκτιμάς τον εαυτό σου το σοφό,

κι οι άλλοι δεν κατανοούν και ούτε θέλουν να σ’ ακούν,

μάλλον καιρός να τραβηχτείς, να πάψουν πια να σ’ ενοχλούν.

Σε μακρινό ασκηταριό, να μη σε φτάνει το κακό,

εκεί μαζί με το εγώ και μες στον αυτοθαυμασμό,

ν’ απολαμβάνεις τους τρανούς μοναδικούς σου λογισμούς,

να μυκτηρίζεις νοερά τους τιποτένιους διπλανούς.

Το ίνδαλμά σου το γνωστό μες στον καθρέφτη να θωρείς,

με του εγώ σου το θεό στο άπειρο να προχωρείς!

Λυμένος δούλος

Δεμένος μέρα-νύχτα ο Αχρόνης

φυλάγει την αυλή του διαρκώς,

το μόνο του καθήκον να γαυγίζει,

το έμαθε καλά από μικρός.

Απέναντι αδέσποτοι περνάνε,

εκείνος, σαν τους δει, ανησυχεί,

αδιάφορα οι πιο πολλοί κοιτάνε,

μπορεί να τον λυπούνται μερικοί;

Μια μέρα το σκοινί του σαπισμένο,

και βρέθηκε ελεύθερο πουλί,

κοιτάζει μ’ ένα ύφος σαστισμένο,

δεν έζησε ποτέ τέτοια στιγμή.

Νεαντερτάλιο τ’ αφεντικό του

στην όψη, στη ματιά του, στο μυαλό,

κυρίαρχος σε κάθε τι δικό του,

μονίμως ο Αχρόνης στο ζυγό.

Δυο μέτρα η σκοινένια ελευθερία

στα λίγα χρόνια τής ζωής του στην αυλή,

και τώρα ξαφνικά η ευκαιρία

να τρέχει μια εδώ και μια εκεί.

Δεν ξέρει πού να πάει ο Αχρόνης

και άσκοπα γυρνά στη γειτονιά,

απάνω του ορμούν τα τροχοφόρα,

τον πετροβόλησαν και δυο παιδιά.

Ανήσυχος κινείται μες στον κόσμο,

εικόνες που δεν έχει δει ξανά,

αλλιώτικο αισθάνεται το φόβο

κι έχει αρχίσει κιόλας να πεινά.

Στο θόρυβο και μέσα στις κινήσεις

ακούει τ’ όνομά του μακριά,

αφήνει τις μικρές εξερευνήσεις

και κάνει οδηγό του τα αυτιά.

Στη γνώριμή του θέση καταφθάνει,

τον καρτεράει στην αυλή τ’ αφεντικό,

η όσφρηση τη γεύση τού κεντάει,

το πιάτο στο σημείο το γνωστό.

Το βλέμμα του μπροστά προσηλωμένο

και σπεύδει σαν τυφλός στο φαγητό,

καινούριο το σκοινί, ετοιμασμένο,

και μπαίνει «αυτοβούλως» στο ζυγό…

Απομόνωση

Δεν τόλμησε ο Άλφα να μιλήσει,

κι ας πίστευε τη γνώμη του σωστή,

κι ας ήταν ικανός να καταδείξει

την αταξία· σε πολλούς ήταν γνωστή.

Δεν τόλμησε ο Άλφα να φωνάξει,

να πει για την πορεία τη στραβή,

δε θ’ άντεχε ποτέ του να εισπράξει

το ου! τη ρετσινιά τού διασπαστή.

Ακόμα μια συνέλευση – φενάκη,

της ηγεσίας η ομάδα ισχυρή.

Το νιώθει ότι σπρώχνεται στην άκρη,

των ιδεών του η αλήθεια οχληρή.

Αραιωμένες είναι τώρα οι συνάξεις,

τα πάντα, λένε, έχουν ειπωθεί,

τετελεσμένα υποχθόνιες συμπράξεις,

εκείνοι έχουν πια εδραιωθεί.

Του Άλφα τυπική η παρουσία,

τα όνειρα τού γίνανε πληγή.

Τον πνίγει των πολλών η αφωνία.

Κι όλο γυρνάει στο μυαλό του η φυγή.

……      ……      ……      ……

(Κι ύστερα ο Β, ο Γ, ο Δ ...

Στίχοι γραμμένοι πριν πολλά χρόνια,

και δε θέλουν να παλιώσουν.)

Ιός

Πανεύκολα εισέβαλε στο σώμα,

την ήξερε εκείνη τη ρωγμή,

αντίσταση στο διάβα του δε βρήκε,

του σώματος η άμυνα νωθρή.

Εισέδυσε βαθύτερα ακόμα,

δε σήκωσε εμπόδιο κανείς –

παράξενο και σπάνιο για σώμα –

και ο ιός στο έργο του ταχύς.

Διέρρηξε τα κύτταρα κοντά του,

εκτίμησε μπροστά του την τροφή,

διέσπειρε γοργά το ντιενέι του·

δική του η παραγωγή.

Και τώρα απλωμένο μες στο σώμα

το τάγμα των ιών κυριαρχεί,

το ένα πόστο, ύστερα το άλλο.

Του σώματος η άμυνα αργεί.

Μα κεί που όλα φαίνονται χαμένα,

κι έχει το τάγμα αποθρασυνθεί,

ξυπνούνε κάποια κύτταρα αμύνης,

θυμούνται την παλιά αποστολή.

Αρχίζουν μουδιασμένα να κινούνται,

να βρούνε κάποια δίοδο ζητούν,

το ξέρουν πως γιγάντιο το έργο,

μα πρέπει στους ιούς ν’ αντισταθούν…

Ω Ιταλοί!

Ω Ιταλοί, δεν είδατε τους φίλους σας τους γκρέκο

τι θέλησαν, τι ψήφισαν, τι τόλμησαν να πουν;

τους έραψαν στα γρήγορα στενότερο γιλέκο

και στα γιουροσυμβούλια συχνά τους λοιδορούν.

Ψηφίστε ό,τι θέλετε, ας βγει και ένας Νέρων,

μα πάλι θα σας κυβερνά ο Γότθος Σοϊμπλέων.

Ακόμα κι αν ξεπέσετε σε κάποια Μεσαλίνα,

μονάχα με την έγκριση από τη Λαγκαρντίνα.

Τους άλλους δεν τους χτύπησαν με στούκας και κανόνια,

δε θέλουν πλέον αίματα· ευαίσθητα παιδιά!

Για ό,τι κι αν επιθυμούν, έχουνε βρει γκαρσόνια,

φθηνά τα παίρνουν σήμερα. Αντίσταση καμιά!

Ω Ιταλοί, περάσατε σε ξένη πολιτεία,

για σας θ’ αποφασίζουνε σοφοί επιτελείς.

Οι εκλογές κανονικά για τη «Δημοκρατία»,

και με το χρέος στο λαιμό, φόρου υποτελείς.

Αυρήλιος δε φαίνεται στη νέα Ιστορία

ούτε και Καποδίστριας για γκρέκο ζωηρούς,

σιγά-σιγά απλώνεται η μονοκρατορία,

τα Μέσα τους θα σας φορούν ανθύπατους μικρούς.

                                         Zean Cl. Dedomenos

                                            19 Maastricht

Προς τη δόξα

Ξεχωριστή η ερμηνεία, κατά κοινή παραδοχή,

χειροκροτήματα πηγαία για την υπέροχη φωνή.

Ήταν παλιά φιλοδοξία η παρουσία στο κοινό.

Ευτυχισμένο το κορίτσι· το όνειρο αληθινό.

Έχουν αρχίσει οι προτάσεις, μηνύματα ελκυστικά,

ελπιδοφόρες υποσχέσεις και λόγια ενθαρρυντικά.

Ευτυχισμένο το κορίτσι, μπροστά σε δρόμους ανοιχτούς,

ανυποψίαστη ακόμα για τους κινδύνους τούς γνωστούς:

Για σκοπιμότητες κολάκων, για διθυράμβους πονηρών,

υπονομεύσεις αντιζήλων, δολοπλοκίες φθονερών.

Αυτά, κορίτσι, θα μπορέσεις να τα παλέψεις στον καιρό,

θα ξεχωρίζεις με την πείρα ό,τι θα είναι δολερό.

Μα ο μεγάλος σου δυνάστης, ο επικίνδυνος εχθρός

θά ’ναι της δόξας σου η μέθη, αντίπαλος φθοροποιός.

Κράτα γερά το χαλινάρι. Εσύ να είσαι οδηγός!

Εκλεκτόρων ευθύνη

Ο αρχοντόπαις γελαστός, ευγενικός και προσηνής

πλην όμως ανερμάτιστος, ανέγνωμος και αφελής.

Το όνομά του τρανταχτό, η προίκα για τη διαδοχή·

το δέχονταν υπήκοοι, το σήκωνε η εποχή.

Για του διαδόχου τη θωριά ανέλαβαν επιτελείς

στο πρόσωπό του τακτικά να στρέφονται οι προβολείς,

η κάθε του ενέργεια να φαίνεται σημαντική,

των λόγων του η κριτική να είναι διθυραμβική.

Για τους πολλούς εκλέκτορες ξεκίνησαν διαφωτιστές, 

καπάτσοι δημοκόλακες, επιλεγμένοι κωμαστές.

Σε δύστροπους και πονηρούς αξιωμάτων αλιείς

ταξίματα υπόγεια γι’ απονομές επωφελείς.

Ο αρχοντόπαις γελαστός, ευγενικός και προσηνής,

ψηφίστηκε ανθύπατος και δήλωσε πανευτυχής.

Ο δρόμος πλέον ανοιχτός, Καίσαρ στο μέλλον να στεφθεί.

Οι λίγοι είδαν μακριά τής χώρας την καταστροφή…