Να μη σβηστούν

Ανόρεχτος ο φίλος,

κουβέντα δε διπλώνει,

μονάχα λίγες λέξεις

και όλο αραιώνει.

Ποιος ξέρει τι να τρέχει,

πού τον τραβά η Τύχη.

Ποια σκέψη τον κατέχει,

μπορεί μια κρύφια λύπη.

Σπανίζει πια ο φίλος,

μα συ μην τον ξεγράψεις,

μπορεί να του περάσει,

δεν πρέπει να τον χάσεις.

Εκείνες οι ωραίες

κοινές σας συγκινήσεις

σαν παρακαταθήκη·

μη σβήσεις αναμνήσεις.

Της αγάπης το κίνημα

Τακτικές συναντήσεις και χίλια ζητήματα,

συζητήσεις για τέχνη, βιβλία, αισθήματα,

καθαρές διαπιστώσεις για ήθη και δέοντα·

φανερά τα ωραία κοινά ενδιαφέροντα.

Τακτικές συναντήσεις, γλυκιά η προσέλκυση,

σαν μπουμπούκι αργό μυστική η προσέγγιση.

Γνωριμίες πολλές τόσα χρόνια στη ζήση τους,

μα καμιά ταιριαστή στην ανήσυχη φύση τους.

Τακτικές συναντήσεις, του χρόνου παιχνίδισμα,

ευγενών αισθημάτων πηγαίο ξεχείλισμα.

Ξαφνικά μία λέξη εκείνη, γλυκύτατη,

μία λέξη αμέσως κι εκείνος, ευθύτατη.

Άλλη λέξη καμιά, δευτερόλεπτα άφωνα,

σιγουριά στην ψυχή τους, αισθήματα διάφανα,

στα υγρά τους τα μάτια ξεκάθαρο μήνυμα.

Κι ένα πρώτο φιλί· της αγάπης το κίνημα!                          

                               

Να γυρίζω

Η ανάγκη μεγάλη. Και τ’ άφησα όλα.

Τη ζωή τής αυλής μας. Τη γέρικη δάφνη,

τη ροδιά μας που έλαμπε στη γειτονιά,

τις βιολέτες που μόνη της φύτευε η Φάνη,

τις κρυψώνες που στήναμε μες στα κλαδιά,

την πετρόχτιστη βρύση, το άσπρο γεράνι,

το σπιτάκι τού Μπελ στης μηλιάς τη σκιά.

Δεκαπέντε τα χρόνια μου μέσα στην πόλη,

η ζωή μου σε χρώματα γκρι,

κάθε νύχτα γυρνώ στο μικρό περιβόλι,

η λαχτάρα με τρέχει εκεί.

Επιμένεις κι εσύ, ποιητή με τις ρίμες,

να κεντάς με τους στίχους ζωή γελαστή.

Στο διαμέρισμα τοίχοι, βαριές οι κουρτίνες,

υψωμένη μπροστά μου μπετόν-φυλακή.

Αχ και να ’χα εκεί μιαν αγάπη,

σαν εκείνη την πρώτη, που άγουρα έχασα.

Στα «καλά» να γυρνούσα την πλάτη,

και να βρω τα παλιά μου που ξέρω πώς πέρασα.

Ποιητή, μη μ’ αφήνεις,

βάζε ρίμες πολλές στην πεζή μου ζωή.

Έστω μόνο τις άδειες μου νύχτες

να γυρίζω εκεί!

Πυρίκαυστο ληξιαρχείο

Πεύκα και σπίτια στ’ ωραίο τοπίο,

κόποι και χρήμα πλουσίων, φτωχών,

των οικοπέδων φθαρμένο αρχείο,

οικοδομήσεις ανόμων νυκτών.

Σχέδιο ανύπαρκτο, δρόμοι – παγίδες

σαν το συμφέρον κι εκείνοι στενοί,

πεύκα και σπίτια κλεισμένες βαλβίδες,

για το μεθαύριο ποιος να σκεφτεί;

Χρόνο το χρόνο πληθώρα ενδείξεις

κάποια φωτιά θα ξεσπούσε κι εδώ,

συναρμοδίων τα ήξεις αφήξεις

και ο καθείς στο δικό του εγώ.

Πεύκα και σπίτια στ’ ωραίο τοπίο,

αβελτηρία αχρείας σιωπής.

Τώρα πυρίκαυστο ληξιαρχείο·

το αναπόφευκτο της πληρωμής.

(τραγωδία Ιουλίου 2018)   

Το δια ταύτα

Οι αναλύσεις πολλαπλές, οι διαπιστώσεις καθαρές,

κανείς δεν αντιλέγει.

Του παρελθόντος τα τερπνά και του παρόντος τα δεινά

καθένας πια τα ξέρει.

Από την άλλη οι εχθροί βυσσοδομούν και καρτερούν

την όποια ευκαιρία,

οι φίλοι και οι σύμμαχοι ωραία λόγια εκφωνούν,

παλιά τους ιστορία.

Το δέον στέκει μακρινό, αδημονεί το εφικτό,

ο χρόνος βγάζει κάρτα.

Αγωνιά ο στοχαστής, κραυγάζει ο ρεαλιστής.

Και μένει το δια ταύτα…

Στο έλεος των τροπών

Χωρίς να εξετάσουνε,

ανεύθυνα δεχτήκανε εταίρων προτροπή,

αστόχαστα υπέγραψαν

αυτά που υπαγόρευσε η ξένη επιτροπή.

Αδιάβαστοι κι ασύνετοι

κατέλυσαν το Σύνταγμα χωρίς καμιά ντροπή

και κάποια λόγια ψέλλισαν

πως ήταν μία πρόσκαιρη αθώα εκτροπή.

Οι άλλοι που διακήρυσσαν

πως έχουνε τη βούληση για την αποτροπή,

τα ίδια τα συνέχισαν

και της αρρώστιας σέρνεται κρυφή υποτροπή.

Αν θα βρεθούν μπροστάρηδες

με ήθος και με σύνεση για την ανατροπή,

πόσοι θα σπεύσουν πρόθυμοι,

ενώ οι ξένοι απαιτούν: καμιά μετατροπή;

Μπροστάρηδες δε φαίνονται·

να φταίνε μόνον οι καιροί;

Μες στο τοπίο τής βροχής

οι μεν κι οι δε θα φωνασκούν για θώκους εκ περιτροπής

και οι λοιποί σαν θεατές

θα βλέπουνε να σέρνεται το άγος τής παρεκτροπής.

Ένας γιατρός

Καλός ο γιατρός και το ’μάθαν πολλοί,

οι άνθρωποι πάσχουν και τρέχουν,

μικροί και μεγάλοι φοβούνται πολύ,

ξοδεύουν κι αυτοί που δεν έχουν.

Διπλώνουν κουβέντες και λένε πολλά,

καθένας και μια ιστορία.

Για σένα, γιατρέ μου, τα λένε θολά

πως έχεις μιαν άλλη για πρώτη αξία.

Κι εγώ απ’ ανάγκη σε βρήκα, γιατρέ,

και τώρα με τρώει μια λύπη.

Να είσαι καλός, να είσαι γνωστός,

μα κάτι ωραίο να λείπει.

Αξίες ωραίες να μένουν κενές,

κρυάδα να νιώθουν οι γύρω ψυχές.

Και πρώτη αξία το άφιλο χρήμα.

Τι κρίμα, γιατρέ μου, τι κρίμα!