Ένας γιατρός

Καλός ο γιατρός και το ’μάθαν πολλοί,

οι άνθρωποι πάσχουν και τρέχουν,

μικροί και μεγάλοι φοβούνται πολύ,

ξοδεύουν κι αυτοί που δεν έχουν.

Διπλώνουν κουβέντες και λένε πολλά,

καθένας και μια ιστορία.

Για σένα, γιατρέ μου, τα λένε θολά

πως έχεις μιαν άλλη για πρώτη αξία.

Κι εγώ απ’ ανάγκη σε βρήκα, γιατρέ,

και τώρα με τρώει μια λύπη.

Να είσαι καλός, να είσαι γνωστός,

μα κάτι ωραίο να λείπει.

Αξίες ωραίες να μένουν κενές,

κρυάδα να νιώθουν οι γύρω ψυχές.

Και πρώτη αξία το άφιλο χρήμα.

Τι κρίμα, γιατρέ μου, τι κρίμα!

Παρήχησις χι

Μίαν παρήχησιν του χι  

εν τη λογία εκδοχή

συνέθεσε στιχοποιός

εμμένων αρχαιοπρεπώς:

Εν μέσω αψιμαχιών,                 

ενοχικών  συμμαχιών,                  

παρωχημένων  παροχών           

επί κατίσχνων εποχών

πολέμαρχοι κατέρχονται

εντός χαμένων οχυρών,

εκ των οδών διέρχονται

μετά ρημάτων ηχηρών.

Οι τυχοδιώκται ανησυχούν

εν όψει αγχωδών μαχών,

εις αντιμάχους προσχωρούν

άνευ αιδούς τε και αρχών.

Οι άμαχοι αγωνιούν,

εντός αχύρων προχωρούν,

δια το μη χείρον ερευνούν,

ορώσι δε και ωχριούν.

Μία παρήχησις του χι  

εν τη χρονία ανοχή.

Τι είχες, Γιάννη, έως χθες;

και τι εις το διηνεκές;

Μικρός

Η σκέψη του απλή· λαβείν και δούναι,

τα χρήματα ο κύριος σκοπός,

αδιάφορος οι άλλοι τι θα πούνε,

στου κόσμου του το κέντρο μόνο αυτός.

Μικρός μες στο μικρό του το συμφέρον,

θεός του κι οδηγός η αγορά,

για τα κοινά μηδέν το ενδιαφέρον,

εκτός αν το εισπράττειν αφορά.

        

Δυσώνυμοι

Δόλιοι, διαπλεκόμενοι, δυνάστες, διαβρωμένοι,

δοσίλογοι, διασαλευτές, δάρτες, διεστραμμένοι,

δοτοί, διευθυντόφιλοι και δωροδοκημένοι.

Δικτατορίσκοι, δολεροί, δειλοί, δεκαρολόγοι,

δεσποτικοί, διαβολικοί, δελφίνοι, δολοπλόκοι,

δύσοσμοι, δημοκόλακες, δήθεν και δημοκόποι.

Δημαγωγοί, δυσφημιστές και δολιοφθορείς,

διχαστικοί, δουλόφρονες, δήμιοι, διαβολείς.

Δανειοτρώκτες, διαβλητοί, δολιοδωρητές,

διαβρωτικοί, διπρόσωποι, δράκοι, διαγουμιστές,

διεφθαρμένοι, δηκτικοί, δαίμονες, διασπαστές. 

Δυσώνυμοι, δυσοίωνοι εις το διηνεκές.

………           ………          ………          ………                 

(Μια έμμετρη παρήχηση από τα υπόγεια

των πάσης φύσεως εξουσιών και παραεξουσιών).

Υπεράνω

Ελεύθερος στο λέγειν και στο πράττειν,

στο κρίνειν και στο καταφέρεσθαι,

αρνητικός σε οποιοδήποτε συμπράττειν

ο κύριος Κωστής τού αποφαίνεσθαι.

Συμβιβασμός, δηλώνει, ίσον προδοσία.

Σε σχήματα υπάρχοντα ανένταχτος,

και καταγγέλλοντας συχνά την εξουσία,

δεν παύει να προβάλλεται αδέκαστος.

Το κάθε του πιστεύω δεδομένο,

σπουδαία τα δικά του ενδιαφέροντα,

τους πάντες θεωρεί κατεστημένο,

πως όλοι τους υπηρετούν συμφέροντα.

Δοξαστικά μιλά για κάποιες μνήμες

και ανασύρει παλαιά συνθήματα.

Περνούνε άπρακτα τα χρόνια και οι μήνες,

και του χωριού θηρία τα προβλήματα.

Μονίμως τιμητής, μακριά από ευθύνες,

ο κύριος Κωστής με τα κηρύγματα.

Ικεσίες στη Θεά Εξουσία παλαιόθεν

του κατέχοντος…

Θεά μου Μεγαλόπρεπη, Ωραία Εξουσία,

για μένα η ανώτερη, η μέγιστη Αξία!

Παράκληση θερμότατη σε Σένα απευθύνω,

του Οίκου Σου Αρχιερεύς παντοτινός να μείνω.

Με τους δικούς μου ιερείς να Σε υμνολογούμε

και οι πιστοί μου οπαδοί να Σε δοξολογούνε.

Θεά μου Συ, Ατέρμονη, αιώνες Λατρεμένη,

χωρίς Εσένα, νόημα στη ζήση μου δε μένει.

του επιδιώκοντος…

Θεά μου Ακριβοθώρητη, Ακμαία Εξουσία,

ως ταπεινός ικέτης Σου, ζητώ την ευκαιρία

στα δώματά Σου να βρεθώ, να Σε υπηρετήσω,

τον χρυσοφόρο Οίκο Σου σεμνά να ευπρεπίσω.

του ολίγα ελπίζοντος…

Θεά μου Δυσανάβατη, Γενναία Εξουσία,

με τις μικρές δυνάμεις μου κάνω κι εγώ θυσία

και μία θέση καρτερώ στο λαμπερό Ναό Σου,

απλός διεκπεραιωτής, μικρός ιερουργός Σου.

του αφελούς…

Θεά μου Αναπόφευκτη, χιλιοχρωματισμένη,

από δυνάστες και τρελούς πολυδυσφημισμένη,

νά ’σουν Θεά πραγματική με άπειρη σοφία,

να μη χωρούν στον Οίκο Σου αχρείοι με λοφία!

Άλλο θα είχες όνομα, σωστό για μια Οσία,

με νόημα ανθρώπινο, αληθινή αξία.

Θα ήσουν η ευώνυμη η Θεία Ενουσία

και όχι η δυσώνυμη η έξω απ’ την Ουσία!

Ρώμη 4ος αιώνας

Οι οπαδοί αδημονούν να βγάλουνε πρωταθλητή

σε άχρωμη αρένα,

όπου με ζήτω και κραυγές αναζητούν το νικητή.

Κι ας είναι ένα ψέμα.

Οι άρχοντες – οι μεν κι οι δε – ασήμαντοι, ανεπαρκείς,

ανθύπατοι αχρείοι,

ραβδούχοι ανερμάτιστοι, προβεβλημένοι ευτελείς,

οι πραίτορες γελοίοι.

Υπήκοοι ανεκτικοί τούς άρχοντες χειροκροτούν

και περιμένουν δώρα

μονάχα για το σήμερα· δε δείχνουνε ν’ ανησυχούν

τι έρχεται στη χώρα.

Οι Βησιγότθοι σταθεροί με σχέδια επιθετικά

το μέλλον ετοιμάζουν,

θρασύτατοι και ιταμοί, τα λόγια τους προκλητικά·

τα όπλα τους ακμάζουν.

Πολίτες ασυμβίβαστοι παρατηρούν τους οιωνούς,

αφήνουν τα μαντεία,

εναγωνίως προσπαθούν, αναζητούνε ικανούς

να λάβουν τα ηνία.

Ακίνητοι και διάσπαρτοι εδώ κι εκεί οι ικανοί,

και ποιος να τους ενώσει,

δε φαίνεται ένας αρχηγός να βάλει λογική φωνή,

τη χώρα να διασώσει.

Κι αν θα βρεθεί ο αρχηγός, ανθρώπινος και νουνεχής,

πολλοί να τον στηρίξουν,

πολυετείς διαλαλητές – εντεταλμένοι διαβολείς –

στο μαύρο θα τον ρίξουν.

Οι οπαδοί αδημονούν να βγάλουνε πρωταθλητή

σε θλιβερή αρένα,

όπου με ζήτω και κραυγές αναζητούν το νικητή.

Κι ας ξέρουνε το ψέμα.