Στο τελείωμα της αναμονής

 

                                                          στην Β.Α.

Τριάντα τού Σεπτέμβρη, τα σύννεφα πληθώρα,

σαν πρώιμος χειμώνας αέρας με οργή.

Ακόμα μία νύχτα μετρώ την κάθε ώρα,

κοιτώ στο παραθύρι, προσμένω την αυγή.

Τριάντα τού Σεπτέμβρη, μονάχη περιμένω,

εκείνος σε ταξίδι για χώρα μακρινή,

καμία είδησή του, το στίγμα του χαμένο,

βαριά τα δεδομένα, κακοί οι οιωνοί.

Τριάντα τού Οκτώβρη, μονάχη περιμένω,

μαρτύριο οι νύχτες, οι μέρες κοφτερές.

Το είναι μου κομμένο, ρολόι σταματημένο,

σαν ψέμα οι παλιές μας οι μέρες οι λαμπρές.

Τριάντα τού Νοέμβρη, πρωί-πρωί δυο χτύποι.

Ποιος άραγε θα είναι, και πώς θα μου το πει;

Με φέρνει πεθαμένη στην πόρτα μου η λύπη.

Ανάσταση μπροστά μου! Και κλαίω σαν παιδί.

Χένρυ

 

Χορό απόψε στήνουνε στην κόλαση, γιορτάζουν,

τα φώτα δοκιμάζουνε και σιγοτραγουδούν,

σπουδαίος ο ερχόμενος, τα έργα του κραυγάζουν,

του κόσμου τα καθάρματα στην πύλη καρτερούν.

Των καζανιών εκφωνητές-διαπιστευμένοι κράχτες

διαλέγουν τα καλύτερα εγκυκλοπαιδικά,

στ’ αρχεία τους περίοπτοι της Γης οι νεκροθάφτες

με στυγερά εγκλήματα στα βιογραφικά.

Μετρούν ανδραγαθήματα στου Χένρυ τις σελίδες,

τις επεμβάσεις στα κρυφά, τις δολιοφθορές,

υπονομεύσεις ηγετών, συμφωνιών παγίδες,

Αττίλα βαρβαρότητες, προσφύγων συμφορές.

Θαυμάζουνε το μέγεθος δεινού μηχανορράφου,

την άνεση να κόπτεται για τον ανθρωπισμό,

βδελύγματα αισχρά κι αυτοί και λάτρεις τού θανάτου

ακκίζονται περίχαροι μπροστά στον κυνισμό.

Δικτάτορες, βασανιστές, δοσίλογοι, χαφιέδες

από την πίσσα βγαίνουνε να τον υποδεχτούν,

της υδρογείου υβριστές, τού σάπιενς λεκέδες,

κακουργημάτων συνεργοί, το κνούτο νοσταλγούν.

Μα τώρα όλοι σταματούν, κατέφθασε ο Χένρυ,

τα τύμπανα κι οι σάλπιγγες ηχούν δαιμονικά,

ο μέγας αρχιδιάβολος τον παίρνει απ’ το χέρι

και όλα τ’ αποβράσματα του γνέφουν φιλικά.

Και κάτω στα επίγεια οι μνήμες φωνασκούνε,

της Κύπρου μας δεν κλείνουνε ακόμα οι πληγές,

απ’ την Καμπότζη στη Χιλή γι’ αυτόν ξανά μιλούνε,

απ’ τη Τζακάρτα στο Τιμόρ και ως το Μπαγκλαντές.

Θα το πιστέψουν αρκετοί πώς έφτασε η ώρα

ο Χένρυ πια στης κόλασης την πίσσα να ριχτεί,

τα χίλια του εγκλήματα θα τα πληρώσει τώρα,

το δίκαιο στον ουρανό σωστά θ’ αποδοθεί.

Ω χένρυδες παγκάκιστοι με τα καμώματά σας,

της κόλασης το δόμημα δε θά ’χε εφευρεθεί,

αν έλειπε η φύτρα σας και τα γονίδιά σας.

Απέραντος παράδεισος θα ήτανε η Γη.

Επιφυλακτικά

 

Επιστημονικές ειδήσεις,

των ειδημόνων εισηγήσεις,

ανακοινώσεις συνεδρίων,

τετελεσμένα συμβουλίων.

Μα πόσο πια να εμπιστευτείς;

Χαμένη κάθε βεβαιότητα

πως δεν υπάρχει σκοπιμότητα.

Μοναχικοί

 

Στο στέκι το απόγεμα οι τρεις τους,

στο ίδιο τραπεζάκι όπως χτες,

τα λόγια λίγα στη συνάντησή τους·

καθείς το κινητό του κι ο καφές.

Και αύριο στην ίδια τους τριάδα,

μακριά απ’ τις κουβέντες των σπιτιών.

Κι εδώ μοναχικοί μες στην ομάδα

που μοιάζει στέκι εγκοσμίων ασκητών.

Με τον παλιό συμφοιτητή

 

Από τυχαία συγκυρία

βρήκα το φίλο Στεφανή·

χαμένος στις δεκαετίες

σε κάποια πόλη μακρινή.

Στο σπίτι του την επομένη·

η πρόσκληση πιεστική.

Πολυτελέστατα τα πάντα,

η βίλα θεαματική.

Αυτόματα στη μνήμη ήρθαν

τα χρόνια τα φοιτητικά,

η φτώχεια μας, οι ανησυχίες,

οράματα πολιτικά.

Βασιλικό τ’ ωραίο γεύμα,

μα η συζήτηση φτωχή

για φαγητά και διασκεδάσεις,

ανέσεις και καλή ζωή.

Προσπάθησα να πούμε κι άλλα,

των παλαιών μας ιδεών,

μα η συζήτηση γυρνούσε

για τις τιμές των μετοχών.

Είπαμε να ξαναβρεθούμε.

Μα τι να πούμε τελικά;

Ο φίλος ήταν ένας άλλος·

και όλα πλέον πληκτικά…

Γιώργος Κηρύκου (1955-1993)

 

Στην πύλη επιμένει γαντζωμένος, 

συνθήματα κι αυτός ηρωικά,

ο προβολέας πάνω του στραμμένος.

Στους στρατιώτες γνέφει φιλικά.

Το άρμα ρίχνει πάνω του την πύλη,

οι στρατιώτες με τις διαταγές,

δεν ξέρουνε μαζί του νά ’ναι φίλοι,

μα ξέρουνε καλά από κλωτσιές.

Απάνω του η χούντα λυσσασμένη,

τριάντα μέρες ξύλο στην ΕΣΑ,

φαντάροι επί τούτου διαλεγμένοι.

Εκείνος τούς δημίους αψηφά.

Στα χρόνια τής καινούριας Ιστορίας,

αγωνιστών ονόματα γνωστά,

αυτός στην άκρη τής ανωνυμίας,

ανταμοιβή καμία δε ζητά.

Στου κόσμου τα λιμάνια βιοπάλη,

στην Ικαρία όμως το μυαλό.

Νικάει τελικά το περιγιάλι

για μια ζωή καινούρια στο χωριό.

Λιτά στην άκρη τής ανωνυμίας,

εκεί στη ζηλεμένη εσχατιά,

μα ξάφνου εμπρηστές τής ανομίας

τον τόπο παραδίδουν στη φωτιά.

Αυτόματα με φίλους του ορμάει

στις φλόγες για να σώσουνε ζωές,

ανήμπορους στα χέρια του κρατάει,

μα του ανέμου εχθρικές ριπές.

Το νήμα στα τριανταοχτώ καμένο,

ασπούδαχτος, δεινός εθελοντής,

στην προσφορά το είναι του ταγμένο,

της ανθρωπιάς γενναίος σπουδαστής.

.    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .

Ο Γιώργος Κηρύκου, 18 ετών το 1973, μόλις είδε την εξέγερση 

στο Πολυτεχνείο, έσπευσε κι αυτός κοντά στους φοιτητές. 

Έμεινε στην πύλη μέχρι που την έριξε το άρμα. Τον βασάνισαν 

έναν μήνα στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Έμεινε άγνωστος.

Έγινε γνωστός μετά 20 χρόνια, όταν κάηκε στη μεγάλη πυρκαγιά τής Ικαρίας 

το 1993, στην προσπάθειά του να σώσει μαζί με δυο φίλους του, ανθρώπους 

που είχαν παγιδευτεί. 

Υποδιάλογοι

 –Πιστεύετε στο διάλογο;

–Πιστεύουμε!

–Και στα επιχειρήματα;

–Βεβαίως!

Και άρχισε ο διάλογος.

Ευγενικά στην πρώτη διαφωνία,

στη δεύτερη μικρός εκνευρισμός,

στην τρίτη, ηχηρή αντιγνωμία

και να ο πρώτος χαρακτηρισμός.

Επιχειρήματα παρατημένα,

στη θέση τους ανοίκειες φωνές,

τα πρώτα λόγια πλέον ξεχασμένα,

επίλογος με ύβρεις και αρές.