Μόνο γαβ!

Του άπλωσαν πολλές φορές

της επιείκειας το χέρι.

Απάντησή του μόνο γαβ!

Το άδικό του φανερό,

καθένας γύρω του το ξέρει,

μ’ αυτός επίμονος στο γαβ!

Επιθυμία του παλιά

δικά του όλα να τα πάρει,

και πάντα έτοιμο το γαβ!

Δε σταματάει ν’ απαιτεί,

του ξανακάνουνε τη χάρη.

Κι εκείνος γαβ και πάλι γαβ!

Ο Μηδοκής

Επίμονος και ευφυής,

για όλα είχε ενδιαφέρον,

και πολυπράγμων και θρασύς

και πάνω απ’ όλα το συμφέρον.

Στην έκθεση καλοί βαθμοί,

λέξεις αράδιαζε γενναίες,

μα δεν του καίγονταν καρφί

για του καιρού μας τις ιδέες.

Κινήσαμε για τις σπουδές,

μέσα στα χρόνια μας χαμένοι,

και οι παλιοί συμμαθητές

σε δέκα πλάτη σκορπισμένοι.

Το πού και τι ο Μηδοκής,

το πώς Αθήνα η πορεία,

σε έντυπο περιωπής

μια θολωμένη ιστορία.

Αρθρογραφία ταιριαστή

ανάλογα τη συγκυρία,

στον αναγνώστη αρεστή,

να παραμένει πελατεία.

Στης ευφορίας τον καιρό

σε έντυπο της εξουσίας,

το πόστο ήταν ισχυρό

και παχυλής αντιμισθίας.

Μα «στη ζωή τα πάντα ρει»,

η προσφιλής του θεωρία,

της εξουσίας αλλαγή,

γι’ αυτόν καινούρια ευκαιρία.

Ο Μηδοκής αρθρογραφεί

με λέξεις πάντοτε γενναίες

και δεν του καίγεται καρφί

για οποιεσδήποτε ιδέες…

Πειρόπληκτα

Σε τέσσερις στροφές οι στίχοι

με προσοχή διατυπωμένοι,

για ένα θέμα των ανθρώπων

με βεβαιότητα γραμμένοι.

Για δέκα χρόνια στο συρτάρι         

το ποίημα με καρτερούσε

και με το νέο διάβασμά του

μία στροφή αλλιώς μιλούσε.

Τη βρήκε αυστηρή η πείρα

κι ας ήταν σίγουρα γραμμένη,

και πειστική η συμβουλή της:

να γίνει πιο στρογγυλεμένη.

Την έγραψα με άλλες λέξεις

από την πείρα διαλεγμένες.

Και ξαναμπήκαν στο συρτάρι,

οριστικά βεβαιωμένες.

Και σήμερα, τριάντα χρόνια

από την πρώτη στιχουργία,

ανοίγω πάλι το συρτάρι,

ξανά η ίδια ιστορία.

Δεν είναι μόνο λίγες λέξεις,

στίχοι πολλοί αλλιώς μιλούνε,

θα πρέπει όλα να τ’ αλλάξω,

τα πάντα να ξαναγραφούνε.

Σε τέσσερις στροφές οι στίχοι

με βεβαιότητα γραμμένοι.

Κι από την πείρα των ανθρώπων

οι περισσότεροι σβησμένοι…

Ξέρξη οίηση

Τρίζει τα δόντια του, αλαζονεύεται,

και τους αδύναμους τους λοιδορεί,

μες στον καθρέφτη του γίγαντας φαίνεται

και το λοφίο σατράπη φορεί.

«Φίλους» κι εχθρούς καθυβρίζει αδιάκοπα,

με ιταμότητα τους προκαλεί,

παραβιάζει συνθήκες αδιάντροπα,

κάθε κουβέντα του και απειλή.

Επιδεικνύει τα βάρβαρα ήθη του,

το παρελθόν του γεμάτο σφαγές,

μες στο μυαλό του οι έωλοι μύθοι του

αναρριπίζουν παλιές αρπαγές.

Δεν έχει μάθει ποτέ τη συναίνεση,

μόνο τη βία γνωρίζει καλά.

Όμως η Ύβρις κεντάει τη Νέμεση,

άλλοτε γρήγορα, άλλοτε αργά…

(ανατολικός γείτονας)

Γαλιλαίος - Ιερά Εξέτασις

Ο αστρονόμος Γαλιλαίος (Galileo Galilei 1564-1642), ο πρώτος που χρησιμοποίησε τηλεσκόπιο, απέδειξε την κίνηση της Γης γύρω από τον Ήλιο. Το συμπέρασμα αυτό ερχόταν σε αντίθεση με τα γραφόμενα στη Γένεση, ότι η Γη είναι το κέντρο τού σύμπαντος. Καταδικάστηκε το 1633 από την Ιερά εξέταση, ως αιρετικός. Η πρόσκλησή του προς τους κατηγόρους να δουν οι ίδιοι στο τηλεσκόπιο τις φάσεις τής Αφροδίτης απορρίφθηκε. Για ν’ αποφύγει τη θανατική καταδίκη (θα τον έκαιγαν ζωντανό), υποχρεώθηκε ν’ αποκηρύξει την ανακάλυψή του και του έκαναν τη …χάρη, να του επιβάλουν την ποινή τού ισοβίου κατ’ οίκον εγκλεισμού του! 350 χρόνια μετά το θάνατό του, ο Γαλιλαίος «αποκαταστάθηκε» από τον πάπα Ιωάννη Παύλο Β΄, ο οποίος παραδέχτηκε ότι εκείνη η καταδικαστική απόφαση ήταν ατυχής…

Κατήγορος :

Πώς απετόλμησες, ω αναιδέστατε,

ψεύδη ασύστολα να εκστομίσεις,

κείμενα άφθαρτα και προαιώνια,

συ, ο ελάχιστος, ν’ αμφισβητήσεις;

Θράσος απέραντον είχεν η σκέψις σου,

ώστε την Γην από καύχημα Λόγου,

να την ορίσεις ως κόκκον ασήμαντον

και όχι κέντρον τού σύμπαντος κόσμου.

Η διαστροφή τής βλασφήμου διανοίας σου

έσπευσε άλλας μεθόδους να δείξει,

βάτους, τριβόλους, ακάνθους, ζιζάνια

εις τους αγρούς τού Κυρίου να ρίψει.

Της επιστήμης σου δήθεν πορίσματα,

έργα αισχρά, νοσηράς φαντασίας, 

του εωσφόρου τεχνάσματα χείριστα,

τα ενεφάνισες ως αληθείας.

Μόνον η Βίβλος, αγία, θεόπνευστος,

είναι γενέτειρα της αληθείας,

σεις, που νομίζεσθε ως επιστήμονες,

είστε φερέφωνα της αθεΐας.

Γαλιλαίος

Ούτε φαντάστηκα ούτε σχεδίασα,

βλάσφημα λόγια εγώ να κηρύσσω,

μ’ έναν φακό τούς πλανήτες πλησίασα,

τις απορίες αιώνων να λύσω.

Χρόνων προσπάθεια το τηλεσκόπιο

δείχνει του Σύμπαντος το μεγαλείο,

ένα εξαίρετο αληθοσκόπιο

κι όχι διαβόλου κακό εργαλείο.

Πλήθος αστέρων κοσμεί το στερέωμα

και οι κινήσεις τους μια αρμονία,

η κατανόηση, όλων δικαίωμα,

δεν είν’ η γνώση ποτέ βλασφημία.

Όλοι μπορείτε να δείτε, τ’ απόβραδο,

το μυστικό τής λευκής Αφροδίτης,

μοιάζει με άστρο, σαν τ’ άλλα, απόμακρο,

όμως κι εκείνη, του Ήλιου πλανήτης.

Κατήγορος :

Πώς διανοείσαι εισέτι, απαίσιε,

να προσκαλείς εις διαβόλου συμπράξεις,

δια να μολύνεις και άλλων τη διάνοια

με ιδικές σου ανόσιες πράξεις;

Ήδη αυτή η αθλία σου πρότασις

νέα εκδήλωσις της βλασφημίας.

H ενοχή σου καθίσταται πρόδηλος,

σε αναμένει πυρά τιμωρίας.

                 ----------------

Κύλησαν χρόνια σε τέλμα αμάθειας

και σε τρεισήμισι πλέον αιώνες,

ήρθε καιρός να πειστούν οι αλάθητοι

και  ανασκεύασαν θείους κανόνες.

Έχουν …αφήσει τη Γη μας ελεύθερη,

μες στην τροχιά τού απείρου να τρέχει,

όντων μυριάδων κοιτίδα φιλόξενη,

όσο θ’ αντέχει ο Ήλιος να φέγγει.

Και το πανέξυπνο γένος των σάπιενς,

που ’χει πολλούς Γαλιλαίους δικάσει,

μέχρι και σήμερα δεν το κατάφερε

σκότος αρχέγονο ν’ αποτινάξει.

Άβουλη ήπειρος

Απειλές και ομηρίες,

ύβρεις, λεονταρισμοί,

πολυποίκιλες προκλήσεις,

συνεχείς εκβιασμοί.

Εικοστός πρώτος αιώνας,

ο Αττίλας ξαναζεί!

Και μια ήπειρος του λόγου,

του πολιτισμού πυλώνας,

άβουλη μπροστά στο αίσχος,

σ’ έναν ρόλο θεατή.

Σκοπός και νόμος

Μέσα στη φτώχεια γεννημένος ο Ευκράτης

μα δυνατός από μικρός, 

στου βίου τις κρημνώρειες ακροβάτης

και στον Απόλλωνα πιστός.

Μέρα και νύχτα για τα τέσσερα παιδιά του

σ’ έναν αγώνα αντοχής,

ένιωθε πάντα τον Απόλλωνα κοντά του

κι έλεγε είναι ευτυχής.

Σε κάποιον πόλεμο, εμφύλιο, συνήθη –

η δίπλα πόλη ο εχθρός,

οι απερίσκεπτοι θνητοί στα ίδια ήθη.

Και χάθηκε ο πρώτος γιος.

Στο μαύρον Άδη κι η μικρή του Ευδοξία,

από αρρώστια, ξαφνικά,

ολόθερμη η έκκλησή του στο Λοξία,

μ’ απόμεινε με δυο παιδιά.

Για τον Ευκράτη ανυπόφορη οδύνη

κι η απορία η γνωστή,

τίνος το φταίξιμο και τίνος η ευθύνη.

Και το αιώνιο γιατί.

Φαρμακωμένος ο υπόλοιπός του χρόνος,

επώδυνα τα γηρατειά,

ποιος είναι ο σκοπός, ρωτά, και ποιος ο νόμος,

μα ο Απόλλων του σιωπά.

Ιδέες τόσες κι εμπειρίες τού Ευκράτη

και κάθε τι που πίστεψε σωστό,

κι η αφοσίωσή του στο θεό-Προστάτη,

με το κορμί του όλα, στη σποδό!

Μες στους αιώνες οι θνητοί σαν επιβάτες

στου χρόνου τον αέναο συρμό

έχουν εφεύρει ποικιλώνυμους Προστάτες.

Πόσοι να είδανε το νόμο;

Πόσοι να βρήκανε σκοπό;