Σαν δίκη

 

Με τρεις δακρύβρεχτες νουβέλες σε λέσχη λογοτεχνική,

με εκδουλεύσεις και με χρήμα υμνητική η κριτική.

Ευγενικός, καλοσυνάτος, γλυκόλογος, διαλλακτικός,

το ύφος πάντα προσεγμένο, στο ντύσιμο εκλεκτικός.

Σε παρουσιάσεις ομοτέχνων με προθυμία το παρών,

χαμόγελα, φιλοφρονήσεις και χειραψίες σωρηδόν.

Διαχυτικός στις παντρεμένες, στιχάκια λογοτεχνικά,

η κολακεία μέγα όπλο, τα βέλη διαπεραστικά.

Αγαπητός ο κύριος Σπάιρο – όνομα  τάχα ξενικό –

εκμυστηρεύονταν δικά του με ύφος εμπιστευτικό,

τις ατυχίες τής ζωής του που τον σημάδεψαν βαθιά,

πώς έχασε τον έρωτά του από ασθένεια βαριά.

Γνωστότατος ο κύριος Σπάιρο ευαίσθητος αφηγητής,

στα ψέματα αριστοτέχνης, ακούραστος υποκριτής,

θλιμμένα διεκτραγωδούσε τη μοναξιά του την πικρή,

έδειχνε να επιζητούσε μια συμπαράσταση θερμή.

Σαν εύρισκε ανταποκρίσεις, το προχωρούσε πιο πολύ,

εύκολο είχε και το δάκρυ, αθώο τάχα το φιλί.

Οι επιπόλαιες υπάρξεις στα δίχτυα του σιγά-σιγά,

της αγκαλιάς του την παγίδα την καταλάβαιναν αργά...

Τέσσερα χρόνια στην Αθήνα ο Σπάιρο ο κατακτητής,

αίτιος δέκα διαζυγίων ο πωρωμένος εραστής.

Κάμποσοι γάμοι κλονισμένοι, συνέπειες ιατρικές,

ακριτομύθιες αχρείες και φήμες συκοφαντικές.

Δυο φίλοι αγανακτισμένοι, κι οι δυο τους ομοιοπαθείς,

προσέγγισαν τον καζανόβα, γοργά τού γίναν συμπαθείς.

Βάλανε μπρος δικά του όπλα, τον γέμισαν θαυμαστικά,

τις τρεις νουβέλες του τις βρήκαν βιβλία συναρπαστικά.

Προχωρημένη η φιλία, οι εκδρομές τους σε ακτές,

του εραστή οι δύο φίλοι ήσαν δεινοί κολυμβητές,

κι αυτός με τον εγωισμό του ακολουθούσε στα βαθιά,

τον επαινούσανε κι εκείνοι σε κάθε του αποκοτιά.

Δεν άργησε η ατυχία σε παραλία κοσμική·

ο Σπάιρο ο παρασυρμένος σε μια κατάσταση δεινή.

Προσέτρεξαν και οι διασώστες· βεβαιωμένος ο πνιγμός,

στα όχι σπάνια συμβάντα κι αυτός ο άτυχος χαμός.

Περίσσεψαν οι συζητήσεις, οι γνώμες και οι εκδοχές,

κοινοτοπίες τετριμμένες με θεωρίες βαρετές.

Λυπήθηκαν πολλοί το θύμα για τον αδόκητο πνιγμό.

Και οι συζυγοπληγωμένοι είπανε δόξα τω θεώ!

Άτροπος

 

Η Άτροπος συνέχεια σε δράση,

την ίδια σε ολόκληρη τη Γη,

ανάλγητα ανοίγει το ψαλίδι,

το νήμα κόβει κι ούτε εξηγεί.

Η Άτροπος δεν κάνει εξαιρέσεις,

το ίδιο μέτρο σε κακούς και σε καλούς,

μα κάνει αδικίες κραυγαλέες

σε νέους και αγέραστους πολλούς.

–Και πώς μπορεί κανείς να εξηγήσει

αυτήν τη φοβερή της απονιά;

–Καμιά εξήγηση· τα πάντα τύχη,

και όλα τ’ άλλα, παραμύθια για παιδιά.

Αν οι σταγόνες…

 

Τη νύχτα ασταμάτητη βροχή,

ο χείμαρρος βαριά αρματωμένος,

το πέρασμά του μια καταστροφή,

στον κάμπο το πρωί ένας πνιγμένος.

Στην ώρα του ο ήλιος λαμπερός,

ο χείμαρρος ασήμαντο ρυάκι,

ο ρημαγμένος κάμπος θλιβερός.

Εξείχε κάπου ένα κλωναράκι.

Κοκαλωμένο μες στη λασπουριά,

εφτά σταγόνες πάνω του πιασμένες,

αφώτιστη και άχρωμη η μια,

οι άλλες μες στο φως κοκκινισμένες.

Να ήτανε σημάδι ενοχής;

Να βλέπανε τον κάμπο ντροπιασμένες;

(Αν οι σταγόνες είχανε ψυχή

και πρόσωπο και σώμα;…)

Ένα μείον ακόμα

 

Δεν εξεπλάγη.

Μόνο μια λύπη

για την κατωτερότητα,

τη χαμηλή ποιότητα.

Σιώπησε,

αντιπαρήλθε.

Και αποτραβήχτηκε.

Μια πέτρα στο βάλτο

 

Στο τέλμα τής μικροκρατίας,

της χρόνιας αδιαφορίας

εκείνος ήρθε ορμητικός,

ανύποπτος κι ενθουσιώδης.

Να βάζει τάξη και σειρά

για το σωστό και το ωραίον.

Πυξίδα του η προσφορά.

Ήτανε ένας, αλλά λέων!

Τον είδαν ερευνητικά

με μια μικρή ανησυχία,

μα το σκεφτήκαν πρακτικά·

ήταν καλός για εργασία!

Έβαλε τάξη και σειρά

σε εκκρεμή παρωχημένα

και σε μεγάλα και μικρά,

από τους άλλους αφημένα.

Μα σαν τον είδαν μακρινοί,

εύκολα κάνανε συγκρίσεις.

Νιώσανε φόβο οι μικροί·

αντιπαθούσαν τις διακρίσεις.

Κίνδυνο είδαν οι μικροί,

πυροδοτήθηκε κι ο φθόνος,

ανασφαλείς και κυνικοί.

Εκείνος λέων, αλλά μόνος.

Στενό συμφέρον οι πολλοί,

εδραιωμένο το σινάφι

βάλανε μπρος τη διαβολή,

για να μαυρίσουν το χρυσάφι.

Στους μακρινούς υπαινιγμοί,

υπόγεια συκοφαντία,

μία παγίδα πειστική·

κι ο λέων σε απολογία!

Ήτανε μια διαταραχή

του λέοντος η παρουσία.

Μία παγίδα πειστική

και έληξε η φασαρία.

Κριτική και αντιδράσεις

 

Α)

Καλόπιστα διατυπωμένη

μια κάποια επιφύλαξη

στου φίλου το γραπτό.

Ο φίλος όμως διψασμένος

για ύμνους και εγκώμια.

Και μένει τώρα χολωμένος…

Β)

Ευχάριστοι οι έπαινοι,

οι ύμνοι, τα θαυμαστικά

(ακόμα και τα σκόπιμα τα υποκριτικά).

Μα, φίλε, από σένα θέλω

την πάσα ειλικρίνεια.

Δείξε μου λάθη, παραλείψεις,

ατέλειες κι υπερβολές.

Αμφιβολία να μην έχω

πως είν’ αλήθεια όσα λες.

Συγκλητική αφασία

 

Ο αυτοκράτωρ απεχθής, αδίστακτος και κομπορρήμων,

περί παντός τού επιστητού ως δοκησίσοφος ειδήμων.

Των εργολάβων εκλεκτός, στους αφελείς ως ελεήμων.

Αμέριμνοι συγκλητικοί των τετριμμένων προσχημάτων,

αδιάφορα εγκριτικοί αχρείων νομοθετημάτων.

Με κήρυκες στην αγορά περί ανέμων και υδάτων.

Πεπατημένη πρακτική, προνόμια ασφαλισμένα,

με τέθριππα πολυτελή από πληβείους πληρωμένα.

Η αφασία διαρκής, τα ήθη εξαχρειωμένα.

Και οι εχθροί προ των πυλών εδάφη εποφθαλμιούντες,

εξοπλισμένοι αστακοί αδιάκοπα ασχημονούντες,

με σχέδια μακροχρόνια την αφορμή επιζητούντες.