Μηδενί δίκην

Τη λάσπη αναδεύει ο συκοφάντης

αδίστακτα το ψέμα του δομεί,

φτηνός και ρυπαρός πολιτικάντης

ανύποπτων σπιλώνει την τιμή.

Ανεύθυνοι τραβούνε παραπέρα,

το ψέμα διακινούν κανονικά

και φαίνονται τα λόγια τού αέρα

να είναι δεδομένα αληθινά.

Εκείνοι που αστόχαστα κρατούνε

στα ψέματα τ’ αυτιά τους ανοιχτά,

παλιές αλήθειες γρήγορα ξεχνούνε

και φίλους παραδίδουν στην πυρά!

______ …  ______ … ______ …  ______ 

«Μηδενί δίκην δικάσης, πριν αμφοίν μύθον

ακούσης» αρχαίο ρητό.

«Πρώτα να εξετάζεις κι ύστερα να δικάζεις»

παροιμία.

Αυτόματη γραφή

Δώδεκα στίχοι, αναγνώστη, με την «Αυτόματη γραφή»,

γνωστή και πολυβραβευμένη, σ’ όλον τον κόσμο ξακουστή.

Δύο λεπτά ζητώ μονάχα, δύο λεπτά υπομονή.

______...______...______...______...______...______

Προχωρούσαμε χώρια, οι άνεμοι δίπλα μας

στου πελάγου τον οίστρο τρελή νεραντζιά

σκαλωσιές που λικνίζονταν στο ανείπωτο

κι ένας άγγελος στο ξάγναντο της εξομολόγησης.

Της ψυχής μας ζητούσαμε φθαρμένες σκιάσεις

του απείρου ακούοντας νόθα σαλπίσματα

οι Δρυάδες στο λάλον ύδωρ ανόθευτες

μιας κραιπάλης αγνής στο βήμα τής αθωότητας.

Της αρχαίας μας γνώσης τα νήματα ξεφτισμένα

μακρινής οπτασίας οι λέξεις δυσβάστακτες,

μα πώς θέλαμε άραγε νέους ιάμβους

στο μεγάλο τής τέχνης μας παρανάλωμα;

______...______...______...______...______...______

Αν δε μπορέσεις, αναγνώστη, να βρεις το νήμα τής γραφής,

κι αν το διαβάσεις άλλες πέντε και πάλι δεν το εννοείς,

μη ρίξεις φταίξιμο σε σένα. Το μυστικό μου θα στο πω.

Κι εγώ που το ξαναδιαβάζω, ψάχνω να βρω τι εννοώ!

Σοφού αγάπη

Ποτέ δεν είπε ο σοφός πως κάποιον αγαπάει

και απορούσανε πολλοί τι τάχα εκτιμάει.

Κάτι τους είπε κάποτε για την αυτονομία,

πως η αγάπη μάχεται την ανεξαρτησία.

Απ’ την αγάπη πιο ψηλά θα βρεις την καλοσύνη,

αυτή δεν κάνει κατοχή, τραύματα δεν αφήνει.

Η πρώτη, αν γίνει μέγγενη, θα φέρει ασφυξία,

η άλλη τρέφει σεβασμό για την ελευθερία.

Ευτυχία διπλανή

Διακριτικοί οι γείτονές μου, μετρημένοι, 

δυο χρόνια ούτε μία αφορμή, 

στις συναντήσεις φειδωλοί, συγκρατημένοι,

απ’ την αρχή φανήκαν άνθρωποι κλειστοί.

Μα σήμερα κινήσεις στην αυλή τους

με γέλια, ομιλίες και χαρές,

κάποιοι θα ήρθαν, ίσως συγγενείς τους,

πληθωρικές ακούγονται ευχές.

Πρώτη φορά καλέσανε και μένα

και δείχνουνε σαν φίλοι καρδιακοί,

πρόσωπα βλέπω γελαστά, ευτυχισμένα.

Και η αιτία: μια μορφή αγγελική.

Ένα κορίτσι, ζωγραφιά η καλοσύνη,

μ’ ένα χαμόγελο σαν ρόδινη αυγή

και τ’ όνομά της ταιριαστό, τη λεν Μυρσίνη,

είναι του γιου τους η γλυκιά επιλογή.

Την ευτυχία λες και είχανε ξεγράψει,

δυο χρόνια τα χαμόγελα λειψά,

ποιος ξέρει τι να έχουνε περάσει;

Κι οι άλλοι συμπεράσματα πικρά.

Άνθρωποι άλλοι τώρα έχουν γίνει,

τα πρόσωπά τους παραμένουν λαμπερά.

Νιώθω κι εγώ πως κάτι ωραίο μού ’χει μείνει·

απολαμβάνω των γειτόνων τα φτερά!

Δεν βρίσκουμε

Ψάχνουμε να βρούμε σ’ όλο το χωριό

νέο κοινοτάρχη, κάποιον ικανό.

Κάποιοι που μιλούνε και τα λεν σωστά,

κάθονται στην άκρη, δεν τραβούν μπροστά.

Χρόνο με το χρόνο τώρα συνηθίσαμε

και σε τιποτένιους το χωριό αφήσαμε.

Από τους ανίκανους στους ανεπαρκείς,

από τους ολίγιστους στους ψοφοδεείς.

Διάλογος

Με διάλογο ψάχνουμε τρόπο να βρούμε,

αλήθεια ζητούμε και ποιο το σωστό,

υπεύθυνοι άνθρωποι, συνομιλούμε,

και αν διαφωνούμε, δεν είναι κακό.

Δική μας ελεύθερη έχουμε κρίση

να βρούμε καλόπιστα τόπους κοινούς,

δε δίνουμε μάχη το ποιος θα νικήσει,

κρατούμε τους τόνους μας διαλλακτικούς.

Στην άκρη αφήνουμε τις αγκυλώσεις,

θυμούς και συνθήματα και διαγραφές,

δεν είναι τα λόγια μας ανακοινώσεις

και δεν απαντούμε με ου! και κραυγές.

Αμάραντο λουλούδι

Από φωτιές τού δειλινού που καιν στον ουρανό της,

δεκάδες παίρνω χρώματα για μια της ζωγραφιά

και φέρνω πίσω ανθηρό το θείο πρόσωπό της,

ανώτερο κι ασύγκριτο με όποιαν ομορφιά.

Δέκα τα χρόνια πού ’φυγε, μια μέρα αποφράδα,

μα η θωριά της έρχεται μπροστά μου ταχτικά,

κάποιες νυχτιές χαμογελά σε μια αστρική συστάδα

και από κει τα λόγια της ηχούνε μυστικά.

Είναι πληγή και βάλσαμο η γλύκα τής μιλιάς της,

και μοναχός μου απαντώ, φωνάζω τ’ όνομά της.

Για σένα κάθε μέρα μου γράφω κι ένα τραγούδι,

πώς σε κρατάω μέσα  μου αμάραντο λουλούδι!

(για τον πόνο τού άτυχου φίλου Μ.Π.)