Διεκπεραιωτές

Κινήσεις πενιχρές στην αποικία,

να βρούνε λένε κάποιον αρχηγό,

ατμόσφαιρα θολή και απορία·

κοπάδι που δε έχει οδηγό.

Κουβέντες πληκτικές χωρίς ουσία,

συνήθεις οι γελοίοι χειρισμοί,

σε όλους εμφανής η λειψανδρία,

να φταίει τάχα μόνο η εποχή;

Προσπάθειες μικρές στην αποικία,

και μένουν οι στυφές επιλογές:

ή τοποτηρητές με θεωρία

ή βολικούς μικρούς διαχειριστές.

(αρχαίες ιστορίες)

Αηδόνια ανέστια

Κλωνί δε βρίσκουν να σταθούν, δεντρί για να φωλιάσουν

τ’ αηδόνια που απόμειναν στο δάσος το μικρό.

Κυρίαρχοι οι κόρακες, παντού αυτοί κουρνιάζουν,

και κάθε λίγο θορυβούν για το παραμικρό.

Μα κι αν τ’ αηδόνια κάπου βρουν μιαν άκρη να πιαστούνε

και πάνε να κινήσουνε γλυκούς κελαηδισμούς,

οι κόρακες δε θέλουνε τ’ αηδόνια ν’ ακουστούνε,

και τις ωραίες νότες τους σκεπάζουν με κρωγμούς.

Διπλωματία

Το κόκκινο χαλί στρωμένο και οι φαντάροι προσοχή,

με τη σειρά παραταγμένοι οφικιάλιοι, λοιποί,

χαμόγελα δασκαλεμένα και μουσικές δοξαστικές,

γυαλιστερές οι λιμουζίνες, τιμές αυτοκρατορικές.

Σε δώματα πολυτελείας περιποιήσεις ακριβές,

προπόσεις, μεγαλοστομίες, φιλοφρονήσεις γλυκερές,

καλογραμμένες διακηρύξεις τής υψηλής πολιτικής,

κατεβατά ευχολογίων πεπατημένης λογικής.

Για το σκοπό τού θεαθήναι καλοστημένα σκηνικά,

και να γνωρίζουν μόνο λίγοι τα  σκεπασμένα μυστικά.

– Μιλήστε τώρα επιτέλους να καταλάβουν οι λαοί

ποιοι απειλούν, ποιοι εκβιάζουν, ποιοι είναι οι δημαγωγοί.

Μιλήστε ανοιχτά για όλα στ’ όνομα του ανθρωπισμού,

ως πότε αίματα και βία στο σώμα τού πολιτισμού;

Αργά

Χλωμή και αδυνατισμένη βρήκα τη θεία μου Φανή,

τα βήματά της μουδιασμένα στη ρημαγμένη της αυλή,

μ’ ένα παράπονο στο βλέμμα – πολύχρονη η μοναξιά –

συγκρατημένη δυσφορία για τα βαριά ογδονταεννιά.

Με καλοσύνη οι κουβέντες, οι συμβουλές της στοργικές,

διακριτική στις ερωτήσεις, με παραινέσεις θετικές,

νοσταλγική για συγγενείς μας που χρόνια είχανε χαθεί.

Εκ θεμελίων αλλαγμένη βρήκα τη θεία μου Φανή.

Είχε αντίθετην εικόνα, πριν πέσει μες στα γηρατειά.

Την αποφεύγαν οι γνωστοί της, η παρουσία της βαριά,

αρνητικά τα σχόλιά της, επίμονα εριστική,

αντιπαθής σ’ όλο το σόι για τη σκληρή της κριτική.

Άκακος άνθρωπος φαντάζει αυτή η ήσυχη γιαγιά,

καλοσυνάτη για τον ξένο που δε γνωρίζει τα παλιά.

Τι βάρος άραγε σηκώνει η αλλαγμένη της ψυχή,

καθώς οδεύοντας στο τέρμα, κοιτάζει πίσω τη ζωή;

Του Αυγείου

Σπρώξιμο κάτω απ’ το χαλί,  

προσωρινή, λέγανε, λύση·

μια διαρκής αναβολή.

Ποιος να βρεθεί να καθαρίσει;

Και βγήκε κάποιος τελικά

με δηλωμένη προθυμία,

τα λόγια του ηρωικά,

κι αδράξανε την ευκαιρία.

Είπανε ήρθε Ηρακλής

γι’ αυτήν την κόπρο τού Αυγείου,

όλοι αυτοί ψοφοδεείς,

ανίκανοι του βασιλείου.

Λόγια παχιά ο Ηρακλής

κι η κόπρος έμενε στα ίδια.

Αυτοί κοιτούσαν αδρανείς,

κι ο ουρανός καμιά βοήθεια...

(αρχαίες ιστορίες)

Βιαστές

Το είδος χόμο σάπιενς.

Η κορωνίς!

Ευπρόσωποι ή άσχημοι,

ψηλοί ή μικροκαμωμένοι,

φτωχοί ή ευκατάστατοι,

άσημοι ή προβεβλημένοι,

φαιδροί ή ευυπόληπτοι,

αγράμματοι ή σπουδαγμένοι.

Πόσοι να είναι άραγε

νεάντερταλ συγκαλυμμένοι;

αρρενοκαταντήματα,

δηθενανθρώποι πωρωμένοι;

Και ύστερα με ποια ποινή

να μετρηθεί η τιμωρία;

Μήπως αντί για φυλακή

σε κάποια ζούγκλα εξορία;

Όλοι για την Πατρίδα

Ήταν μεγάλο το πλήθος   

κι ο αρχηγός δυνατός και σπουδαίος,

είχε ακέραιο ήθος,

σ’ όλες τις μάχες μπροστάρης γενναίος.

Πάθος ασίγαστο τους πυρπολούσε

πώς να γυρίσουν σωστά τον καιρό, 

όρκος βαρύτατος τους οδηγούσε

μη φοβηθούνε κανέναν εχθρό.

Πέρασαν χρόνια μεγάλων αγώνων,

πρόθυμοι όλοι στην πρώτη γραμμή,

είχαν πυξίδα τούς πόθους προγόνων,

δεν τους αγγίξαν ποτέ διχασμοί.

Στέριωσαν μια τιμημένη Πατρίδα

κι είχαν γι’ αυτήν μιαν αγάπη βαθιά,

είχαν τη σύμπνοια πρώτη φροντίδα

κι ήσαν υπόδειγμα για τα παιδιά.

(της φαντασίας)