Λαοί ασφαλισμένοι

 

Λογοκρισία και διώξεις, κυνηγημένοι δικαστές,

χιλιάδες οι απολυμένοι, χιλιάδες και στις φυλακές,

το βούρδουλα μπροστά τους βρίσκουν ειρηνικοί διαδηλωτές.

Και διαφθορά και προπαγάνδα. Μα οι μισοί χειροκροτούν,

μες στην απόχη τού δυνάστη ίσως ασφάλεια ζητούν.

σαν τα σκυλιά που έχουν μάθει με το λουρί να τα κρατούν.

Ανεκτικοί, συμβιβασμένοι κι άλλοι υπήκοοι-λαοί

στη σιγουριά τής παρακμής τους παγιδευμένοι εσαεί.

Σε πολιτείες προσχημάτων. Και οι δυνάστες κραταιοί.

Σήραγγα

 

Ο δρόμος ήτανε πλατύς, αμέριμνοι πηγαίναμε

και κάποιοι τραγουδούσαν,

δυο-τρεις μονάχα γκρίνιαζαν, βαριές κουβέντες λέγανε

κι όλο ανησυχούσαν.

Ο δρόμος ξάφνου στένεψε, οι πιο πολλοί τρομάξανε·

τι τάχα να συμβαίνει;

Αυτοί που πήγαιναν μπροστά αμήχανα φωνάξανε:

η στράτα μας δε βγαίνει!

Η αμεριμνησία μας σε άγχος μετατράπηκε,

βρεθήκαμε σε δίνη.

Μια σήραγγα παράξενη μας είπαν ότι φάνηκε·

τι έπρεπε να γίνει;

Μονάχα από τη σήραγγα να φύγουμε μπορούσαμε,

ν’ αλλάξουμε πορεία,

περίεργο μας φάνηκε και όλοι απορούσαμε

μ’ αυτήν την ιστορία.

Πολλοί διαμαρτυρήθηκαν, τους πρώτους κατηγόρησαν

για την ασχετοσύνη,

μα θέλοντας- δε θέλοντας στη σήραγγα προχώρησαν

χωρίς εμπιστοσύνη.

Οι αρχηγοί βεβαίωσαν πως θα τα καταφέρουνε,

τον ξέρουνε τον τρόπο,

να κάνουμε υπομονή, θα μας επαναφέρουνε

αλλά με λίγο κόπο.

Αργά περνούσε ο καιρός και υποσχέσεις δίνανε

πως σύντομα θα βγούμε,

πολλοί απελπιστήκανε και μαύρο δάκρυ χύνανε

πως ήλιο δεν θα δούμε.

Μα κάποια μέρα είδαμε του ουρανού τα χρώματα

και δέντρα και λουλούδια.

Άραγε πότε αφήσαμε της σήραγγας τα χώματα;

Αρχίσαν και τραγούδια!

Το πλήθος αναθάρρησε μ’ αυτό που αντικρίσανε,

τώρα πορεία άλλη.

Είπανε δόξα τω θεώ, και λιγοστοί δακρύσανε,

πήραν χαρά μεγάλη.

Και όμως μέσα στη χαρά, λίγοι αντιληφθήκανε

τη μαγική εικόνα·

στη σήραγγα βρισκόμασταν, εκεί παγιδευτήκαμε,

σε κάλπικο κανόνα.

Οι πονηροί μας αρχηγοί τη σήραγγα τη βάψανε

με χρώματα ωραία,

για σωτηρία μίλησαν, πολλά ξανά μάς τάξανε.

Με ψέματα γενναία.

Το κλειδί

 

Πενηνταένα η Μελένια,  

ελεύθερη και πάντοτε κλειστή,

χωρίς δεσμούς στην ήσυχη ζωή της,

ανέφελη ευθεία διαδρομή.

Πολλές στην εργασία ευκαιρίες

να βρει κι αυτή να καλοπαντρευτεί,

ποτέ δε βγήκε κάποιο τυχερό της,

να νιώσει κάτι, να συγκινηθεί.

Φιλότιμη και καλλιεργημένη,

με λόγια μετρημένα, ευγενής,

κρατούσε αποστάσεις ασφαλείας,

μα ήτανε σε όλους συμπαθής.

Αλλιώτικο μια μέρα ένα βλέμμα

απρόσμενο, της ήρθε τρυφερά·

ένας σεμνός συνάδελφος καινούριος.

Μια δόνηση για πρώτη της φορά.

Μονίμως τρυφερό αυτό το βλέμμα,

και ήταν σαν ακτίνα φωτεινή

που έψαχνε να βρει μια χαραμάδα

σε μια ψυχή επίμονα κλειστή.

Εξηνταένα τώρα η Μελένια,

με δέκα χρόνια γάμου, ευτυχής.

Κλειδί το τρυφερό εκείνο βλέμμα

στην κλειδωνιά μιας όμορφης ψυχής.

Τω 404 π.Χ.

 

Σαν ήρθαν οι τριάκοντα και πήραν τα ηνία,

ξεκίνησαν τις αλλαγές με φανερή μανία.

Διέστρεψαν μεθοδικά των νόμων την ουσία,

αφήνοντας απείραχτες λέξεις με σημασία.

Το λέγαν το πολίτευμα κι αυτοί Δημοκρατία,

ενώ το μετατρέψανε σε ολιγοκρατία.

Πληρώσανε τους κήρυκες να τους υποστηρίζουν

και το λαό με ψέματα να τον αποκοιμίζουν.

Μιλούσαν όμως πάντοτε για την ισηγορία

σ’ αυτήν την απροκάλυπτη στυγνή μονοφωνία.

Οι φίλοι τους κι οι συγγενείς βρεθήκανε σε θέσεις

προσοδοφόρες ισχυρές με ιταμές προθέσεις.

Σε τούτη την πολυτελή ημετεροκρατία

δεν έπαυαν να εξυμνούν την αξιοκρατία.

Πεντακοσιομέδιμνοι μ’ ευθείες αναθέσεις

ανέλαβαν της πόλεως χρηματο-υποθέσεις.

Δικτυωμένη αφανής συμφεροντοκρατία,  

μα οι δηλώσεις διαρκείς για ισοπολιτεία.

Όταν πολίτες φώναζαν και δείχνανε τα χάλια,

ραβδούχοι βαρβαρόχαροι ανοίγανε κεφάλια.

Το καθεστώς αδίστακτη αστυνομοκρατία,

αλλά μονίμως κόπτονταν για την ελευθερία.

Ελεεινοί ωτακουστές διαχύθηκαν στην πόλη·

για τους καινούριους άρχοντες ύποπτοι ήσαν όλοι.

Κι ενώ καθιερώσανε τη χαφιεδοκρατία,

υμνούσαν τη διαφάνεια και τη δημοκρατία.

Σε καύσωνες και πυρκαγιές σε χιόνια και πλημμύρες

περιουσίες χάνονταν, αυξάνονταν οι χήρες.

Οι κήρυκες δεν έβγαζαν μιλιά για τις αιτίες,

μα είχαν λόγια άφθονα για τις θεομηνίες.

Ιππόλοχος, Ονομακλής, Ιέρων, Κλεομήδης,

Μηλόβιος, Ιππόμαχος, Ευμάθης, Δρακοντίδης

ως άριστοι προβλήθηκαν, ενώ ήσαν αχρείοι,

διπρόσωποι, ανίκανοι, αναίσθητοι, γελοίοι.

Του καινού κενού

 

Ορμητικοί οι καινοτόμοι,

οι διακηρύξεις σωρηδόν,

χαϊδευτικοί και γαλαντόμοι.

Οι οπαδοί αγεληδόν.

Φανταχτερές καινοτομίες

ζωγραφισμένες στα χαρτιά,

πραγματικές κενοτομίες

αντιληπτές κι από παιδιά.

Εκτεθειμένοι κενοτόμοι,

τ’ αποτελέσματα απτά,

μα οι πιστοί πιστοί ακόμη

με μάτια και αυτιά κλειστά.

Θα προλάβω, Πατρίδα;

 

Πέρασαν τα χρόνια μου, Πατρίδα,

λιγοστεύουν οι παλιές μου αντοχές,

ξεθωριάζει κάθε μέρα η ελπίδα,

με τυλίγουνε πληθώρα ενοχές.

Σ’ έχω από χρόνια παρατήσει

σε αμόρφωτους, ασήμαντους, μικρούς,

να μιλούνε ασταμάτητα για κρίση,

μα να τάζουνε καλύτερους καιρούς.

Κάθε λίγο ρεζιλέματα και νίλες,

ξεπουλήματα χωρίς αναστολές.

Μένουν στα χαρτιά οι Θερμοπύλες,

θεριεμένες των εχθρών οι απειλές.

Αφημένα τα χωριά ερημωμένα,

τα παιδιά μας προς την ξένη αγορά,

τα βουνά μας και τα δάση ρημαγμένα,

για το αύριο καμία σιγουριά.

Θα προλάβω να σε δω, Πατρίδα,

τον τροχό τής παρακμής να σταματάς;

να κινάς με των προγόνων την πυξίδα,

την αξιοπρέπειά σου να κρατάς;