(στην Ηλέκτρα)
Δέκα
τα χρόνια μας, κι ήρθε το τέλος,
πώς
και γιατί, τι να ψάξω ξανά,
τώρα,
δυο χρόνια, ο σύντροφος νέος,
πάντα
κοντά μου, με βλέπει θεά.
Μέσα
στο βλέμμα του ήρεμη θέρμη,
κάθε
κουβέντα του είναι γλυκιά,
πάντα
μαζί του σε όμορφα μέρη,
μέσα
στο σπίτι μας όλα καλά.
Όλοι
οι δικοί μου μιλούνε για τύχη,
κι
έχουνε σίγουρα δίκιο πολύ,
ένα
μονάχα δεν ξέρουν που λείπει,
άραγε
το ’χουνε νοιώσει αυτοί;
Μέσα
μου τώρα σβησμένη η φλόγα,
ούτε
σκιρτήματα πια με δονούν,
δέκα
τα χρόνια, φωνάζουν ακόμα,
κι
όλες οι μνήμες μου με κυνηγούν.
