Έρις

                                                         του Κωστή

Σιωπηλός στο παγκάκι εκείνος, λευκά τα μαλλιά,

πολυβόλο στεκόταν εκείνη μπροστά του,

νευρικά, πέρα-δώθε βροντούσε κλειδιά

και οι λέξεις οβίδες που σκάζαν κοντά του.

Στο αρχείο τής μνήμης μια τέτοια φωνή,

κι ένα σφίξιμο χτύπησε σήμα κινδύνου.

Ήταν ίδια, σαν τότε, ψιλή και κοφτή,

προσταγή, κάθε φράση, δεινού αντιδίκου.

Με προφύλαξη πέρασα, βήμα ταχύ,

μη τυχόν και ανοίξει καμιά ιστορία.

Σιγουριά αναμφίβολη. Ήταν αυτή!

Η παλιά ομορφιά της μικρή υποψία.

Είχαν γίνει τριάντα τα χρόνια μας του χωρισμού

και απρόοπτα σήμερα βγήκε μπροστά μου,

ενοχές πληγωμένου μου εγωισμού

ανασκάλισαν άγρια τα σωθικά μου.

Εναντίον μου στράφηκα πάλι, σκληρά,

για τα δύο τής νιότης μου χρόνια χαμένα,

που μαζί της σπατάλησα τόσο πικρά.

Κάθε τόσο θεριεύουνε τα περασμένα.

Μια παγίδα σαγήνης, κρυφή-φανερή,

ήταν όμορφη κι είχε κορμί Αφροδίτης,

σε τανάλια βελούδινη είχα πιαστεί,

ένα έλασμα εγώ, και εκείνη μαγνήτης.

Το ωραίο το μαύριζε μες στη στιγμή,

η γαλάζια θωριά της γινόταν φουρτούνα,

η γλυκιά της λαλιά, ψυχοβόρα ριπή.

Και μια λύση σωτήρια αναζητούσα. 

Αδυσώπητη πάλη, μια πίσω μια μπρος,

στα δυο χρόνια το έλασμα έγινε πέτρα,

ο μαγνήτης αδύναμος πλέον εχθρός.

Κι η φυγή επιτέλους μια ήσυχη μέρα.

Ω αμίλητο θύμα, με τ’ άσπρα μαλλιά,

σ’ ένα τέλμα πεσμένος, ατέλειωτης λύπης.

Δεν αλλάζει! Κι ας έχεις μεγάλη καρδιά.

Οδηγός της η Έρις, βαθιά στην ψυχή της.

  Έρις, κόρη τής Νυκτός και του Χάους.

  Θεά τής ζήλειας, της φιλονικίας, της σύγκρουσης.